Category: ដាស់តឿនចិត្ត

ខ្ញុំនៅចាំបានកាលនៅវ័យ១៤ ១៥ ឆ្នាំខ្ញុំនៅមិនទាន់ចាំថ្ងៃកំណើតរបស់ខ្លួនឯងនោះទេ ឱ្យតែដល់ថ្ងៃកំណើតខ្ញុំចេះតែភ្លេច ហើយក៏គ្មានមិត្តភ័ក្កណាចាំថ្ងៃកំណើតរបស់ខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំមិនធ្លាប់សូម្បីតែទទួលបានពាក្យជូនពរ ក្នុងថ្ងៃកំណើត។ វ័យ១៦ ១៧ឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមចាប់អារម្មណ៍ស្វែងរកអារម្មណ៍ពិសេសក្នុងថ្ងៃកំណើត ខ្ញុំតែងព្យាយាមចាំ និងទន្ទឹងថ្ងៃកំណើតរបស់ខ្លួនឯង។ កាលនោះខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ថាមានអ្នកណាខ្លះ នឹងចងចាំថ្ងៃកំណើត ឬផ្ញើសារជូនពរអ្វីទេ ខ្ញុំសូមត្រឹមតែបាននិយាយពាក្យ Happy Birthday To Me រៀងរាល់ព្រឹកថ្ងៃកំណើត។

នៅពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមចាប់អារម្មណ៍ថ្ងៃកំណើតរបស់ខ្លួនឯង មិត្តភ័ក្ករបស់ខ្ញុំក៏ចេះចាប់អារម្មណ៍ពីវាដូចគ្នា ខ្ញុំទទួលបានសារជូនពរ និងការទូរស័ព្ទជូនពរពីមិត្តខ្លះៗ។ របស់ដែលយើងមិនរំពឹង វាធ្វើឱ្យខ្ញុំមានក្តីសុខនឹងការទទួលយកណាស់ វាមិនធំដុំសោះបើគ្រាន់តែពាក្យជូនពរពីរបីម៉ាត់ តែវាបានបង្ហាញថាខ្ញុំសំខាន់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ។ សម័យកាលគ្មានប្រព័ន្ធបច្ចេកវិទ្យាដាស់តឿន តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់អាចចាំថ្ងៃកំណើតរបស់អ្នក អាចទូរស័ព្ទ ឬផ្ញើសារជូនពរបាននោះ? មិនសូវមានទេ! មានត្រឹមពីរបីនាក់ ខ្ញុំក៏ចាត់ថាខ្លួនឯងសំណាងណាស់។

អាយុ២១ឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមស្រលាញ់ថ្ងៃកំណើតកាត់ថែខ្លាំង ខ្ញុំចង់ជួបជុំសប្បាយរាល់ថ្ងៃមួយនោះ។ ប្រាក់ខែបន្តិចបន្តួច ខ្ញុំត្រូវរំលែកមកធ្វើកម្មវិធីតូចមួយសម្រាប់ខ្លួនឯង ខ្ញុំតែងអញ្ជើញមិត្តភ័ក្តរបស់ខ្ញុំគ្រប់ក្រុមមកជួបជុំគ្នា ញ៉ាំអីជុំគ្នា។ ចិត្តខ្ញុំកាលនោះ ខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍សោះ ថាគេមកជាមួយអំណោយឬអត់ ការចំណាយពិធីតូចមួយនោះត្រូវឱ្យខ្ញុំញ៉ាំសៀងយូរប៉ុណ្ណា ហិហិ.. តែមិត្តភ័ក្កមានទឹកចិត្តមិនដូចគ្នានោះទេ មិត្តច្រើន បែបផែននៃក្តីស្រលាញ់ក៏ច្រើន។ មិត្តភ័ក្កខ្លះមកជាមួយនឹងអំណោយធំៗ និងខ្លះមកជាមួយអំណោយតិចតួច ខ្លះក៏មិនមានអីក្រៅពីពាក្យជូនពរ។ ថ្ងៃកំណើតគម្រប់អាយុ២៤ ឆ្នាំទើបខ្ញុំមានឱកាសទទួលបានការរៀបចំពិធីដោយសមរម្យ ដែលមានទាំងនំខួបកំណើតផង។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមចាប់អារម្មណ៍ថា អារម្មណ៍ដែលគេរៀបចំគ្រប់យ៉ាងឱ្យបែបនោះគឺវាកក់ក្តៅណាស់ ខ្ញុំឈ្លក់វង្វេងអារម្មណ៍ដែលទទួលបានក្តីស្រលាញ់ ហើយចេះតែលោភលន់ចង់បានវារាល់ឆ្នាំ។

ម្តងម្កាលខ្ញុំក៏គិតទៅដល់ភាពខ្ជះខ្ជាយ ម្តងម្កាលខ្ញុំគិតទៅដល់ភាពរំខាន។ ខ្ញុំមិនអស្ចារ្យទេ! ហេតុអីថ្ងៃកំណើតរាល់ឆ្នាំត្រូវរំខានមនុស្ស មិនចេះតិចនាក់មកជួបជុំគ្នា ដើម្បីខ្លួនឯងបានក្លាយជាតួឯក? ខ្ញុំមិនអស្ចារ្យទេ! ហេតុអ្វីត្រូវចំណាយលុយច្រើនម្ល៉េះមកចំណាយលើកម្មវិធីមួយនេះ? ថ្ងៃកំណើត២៦ឆ្នាំជាលើកចុងក្រោយដែលខ្ញុំបង្កើតបរិយាកាសជួបជុំមិត្តភ័ក្កគ្រប់ក្រុម គ្រប់បក្សដែលខ្ញុំមាន។

ខ្ញុំគិតថាថ្ងៃកំណើតជាថ្ងៃសំខាន់ ជាថ្ងៃពិសេស ខ្ញុំក៏មិនចង់ចំណាយពេលវេលាជាមួយមនុស្សដែលស្រលាញ់ខ្ញុំសើរៗដែរ។ ខ្ញុំលែងធ្វើកម្មវិធីអ្វីទាំងអស់ ខ្ញុំទៅជារង់ចាំទទួលការស្រលាញ់ទៅវិញ ខ្ញុំចង់ដឹងថា បើគ្មានការស៊ីចុកហ្រ្វីៗ តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់នឹងនឹកដល់ខ្ញុំក្នុងថ្ងៃមួយនេះ? តើខ្ញុំនឹងទទួលបានសារជូនពរ និងអំណោយពីមនុស្សប៉ុន្មាននាក់?

ឆ្នាំទីមួយនោះ ខ្ញុំទទួលបានសារជូនពរដដែល តែអំណោយតិចជាងរាល់ដង តែខ្ញុំទទួលបានពាក្យតូចចិត្ត និងឌឺដងច្រើនទៅវិញ។ មិត្តរបស់ខ្ញុំដែលរង់ចាំឱ្យខ្ញុំហៅគេញ៉ាំជួបជុំ អន់ចិត្តដែលគេគ្មានវត្តមានរបស់គេក្នុងកម្មវិធីតូចមួយរបស់ខ្ញុំ តែកម្មវិធីមួយនោះមិនមែនជាការរៀបចំរបស់ខ្ញុំ តែមនុស្សមួយក្រុមផ្សេងដែលស្រលាញ់ខ្ញុំទៅវិញ។

ពីរបីឆ្នាំបន្ទាប់ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមធុញទ្រាន់នឹងទទួលការរៀបចំថ្ងៃកំណើត ខ្ញុំមិនអាចស្វែងរកអារម្មណ៍ពិសេសសម្រាប់ថ្ងៃពិសេសមួយនោះបាន ខ្ញុំគិតថាកន្លងមកខ្ញុំរំលងមនុស្សដែលស្រលាញ់ខ្ញុំពិតប្រាកដ។ ខ្ញុំត្រឡបមកចាប់អារម្មណ៍ម៉ាក់ ប៉ា និងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំវិញ។ គ្រួសារយើងមិនចាប់អារម្មណ៍ថ្ងៃកំណើតអីទេ ដូច្នេះពីដើមឡើយពួកគាត់មិនខ្វល់ខ្វាយរៀបចំពិធី ឬអន់ចិត្តដែលខ្ញុំទៅជប់លាងខាងក្រៅ តែឆ្នាំមួយនោះទើបខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ថាគ្រួសារសំខាន់។ ថ្ងៃកំណើតមិនគួរជាថ្ងៃបារម្ភ ខ្ញុំមិនគួរដើរលេងដល់យប់ជ្រៅ ខ្ញុំគួរមានកម្មវិធីជាមួយមនុស្សដែលខំហត់ ខំពិបាកដើម្បីបង្កើតខ្ញុំឱ្យមានរូបរាងក្នុងថ្ងៃនេះ។

ថ្ងៃកំណើតរាល់ឆ្នាំ ខ្ញុំត្រូវបានគេទម្រើសឱ្យមានភាពលោភលន់ ខ្ញុំតែងរាប់ថាតើខ្ញុំបានទទួលនំខេកប៉ុន្មាន ពីហាងណាខ្លះ រូបរាងស្អាតដូចម្តេចខ្លះ អំណោយអ្វីខ្លះ និងការរៀបចំឱ្យមានបែបផែនយ៉ាងណាខ្លះ។

ថ្ងៃមួយនោះ ខ្ញុំស្រាប់តែចាប់អារម្មណ៍ថាការរាប់នំខេករបស់ខ្ញុំនេះគឺវាហួសហេតុណាស់សម្រាប់អ្នកដែលមិនធ្លាប់ទទួលនំខេកសោះ។ ខ្ញុំជឿថាមានមនុស្សខ្លះ មិនធ្លាប់ទទួលបាននំខេកថ្ងៃកំណើតសោះក្នុងជីវិត អ្នកខ្លះទៀតមិនសូម្បីតែបានប្រារព្ធថ្ងៃកំណើត។

គម្រប់អាយុ៣១ឆ្នាំ​ខ្ញុំលែងចាប់អារម្មណ៍រាប់នំខេក និងទទួលអំណោយហូរហៀរនោះទៀតហើយ ខ្ញុំចង់ផ្តល់ឱ្យវិញម្តង។ ជាលើកទីមួយដែលខ្ញុំផ្តល់អនុស្សាវរីយ៍ដ៏មានន័យបំផុតមួយដល់ខ្លួនឯង ជាការចងចាំប្រចាំជីវិត។ ថ្ងៃកំណើតមួយនោះ បានប្រារព្ធជាមួយក្មេងៗកំព្រា និងក្រីក្រនៅក្នុងសមាគមន៍មួយ។ ពួកយើងបានភ្លុំទៀនខួបកំណើតជាមួយគ្នា ពួកគេប្រាប់ថានេះជាលើកទី១ដែលគេបានទទួលការធ្វើជប់លៀងថ្ងៃកំណើត និងបានទទួលការដូរថ្ងៃកំណើត វាក៏ជាលើកទី១ដែលរបស់ខ្ញុំ ដែលខ្ញុំទទួលបានស្នាមញញឹមដែលមិនបង្កប់ភាពស្រពោនក្នុងថ្ងៃកំណើត។ ត្រឹមថ្ងៃនោះ ខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនឯងថា ភាពរីករាយបំផុតមិនមែនព្រោះតែទទួលបានទេ គឺព្រោះតែការបានឱ្យ!

អនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើនបានកើតឡើងក្នុងថ្ងៃកំណើត រឿងសប្បាយចិត្ត និងមិនសប្បាយចិត្តជាច្រើនបានកើតឡើងដូចគ្នា។ មនុស្សយើងសប្បាយចិត្តតែពេលណាសមបំណងទេ បើមិនសមបំណងក៏រកស្នាមញញឹមបរិសុទ្ធមិនឃើញ។ អាយុកានត់តែច្រើន ខ្ញុំកាន់តែធុញថប់ក្នុងការប្រារព្ធពិធីថ្ងៃកំណើត។ ពេលខ្លះខ្ញុំឆ្ងល់ខ្លួនឯងមិនដឹងជាចាំថ្ងៃនេះធ្វើអីទេ! វាជាថ្ងៃរំឭកថាខ្ញុំបានចាស់មួយឆ្នាំទៀតហើយ ជាថ្ងៃដែលខ្ញុំត្រូវរាយការរបាយការណ៍ជីវិតឱ្យខ្លួនឯង បន្ទោសខ្លួនឯង និងដាក់សម្ពាធឱ្យខ្លួនឯងជាបន្តបន្ទាប់។ មួយឆ្នាំហើយ មួយឆ្នាំទៀត របស់ដែលចង់បាន បើបានហើយគ្រាន់តែអរគុណខ្លួនឯងដែលធ្វើបាន បើមិនទាន់បានគឺត្រូវធ្វើជាថ្នាក់លើបន្ទោស ដាក់កំហុស និងតឿនខ្លួនឯងឱ្យរត់ទៅរកវាឱ្យបានមក។ ថ្ងៃកំណើតយូរៗទៅ កាន់តែលែងមានន័យទៅ បើទោះខ្ញុំនៅតែខំរកនឹកធ្វើរឿងល្អៗឱ្យបានជាការចងចាំល្អប្រចាំឆ្នាំ តែខ្ញុំនៅតែធុញទ្រាន់ពេលដល់ថ្ងៃនេះម្តងៗ។

ថ្ងៃកំណើតឆ្នាំនេះវ័យ៣៤ឆ្នាំ ខ្ញុំគ្មានសូម្បីតែអារម្មណ៍និយាយពាក្យ Happy Birthday To Me ឱ្យខ្លួនឯង។ គ្មានសូម្បីតែអារម្មណ៍ទៅទិញកាដូជូនខ្លួនឯង។ ខ្ញុំសួរឆ្លើយខ្លួនឯងជាច្រើនថ្ងៃ តើខ្ញុំស្រលាញ់អី? ខ្ញុំចង់បានអី? ចម្លើយគឺភាពស្ងៀមស្ងាត់!

មកដល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀនពេលនិយាយថាវាជាថ្ងៃកំណើតទៅវិញ! ខ្ញុំស្រាប់តែចង់រត់គេចពីមនុស្សទាំងឡាយ មិនចង់បានអ្វី មិនចង់ទាមទារអ្វី! ថ្ងៃកំណើត! សូមត្រឹមតែជាថ្ងៃធម្មតា សាមញ្ញដូចរាល់ថ្ងៃទៅបានហើយ! ថ្ងៃកំណើតមិនមានអ្វីអស្ចារ្យនោះទេ!

ខ្ញុំមិនស្អប់ មិនស្រលាញ់អ្នកណា ព្រោះតែសកម្មភាពរបស់គេក្នុងថ្ងៃកំណើតរបស់ខ្ញុំនោះទេ តែខ្ញុំនឹងចងចាំមនុស្សដែលស្វាគមន៍វត្តមានរបស់ខ្ញុំក្នុងផែនដីនេះ។ ក្តីស្រលាញ់ ដោយទឹកចិត្ត និងទឹកមាត់គឺខ្ញុំអាចទទួលដឹងតាមអារម្មណ៍បាន មានឬគ្មានអំណោយ មានឬគ្មានការជូនពរកុំបារម្ភអី! បេះដូងរបស់ខ្ញុំវាបានប្រាប់ខ្ញុំហើយថាទង្វើរបែបណាជាក្តីស្រលាញ់ និងកិច្ចបង្គ្រប់។

ថ្ងៃកំណើតគម្រប់វ័យ៣៤ឆ្នាំ ខ្ញុំសូមអរគុណដល់មិត្ត និងមនុស្សដែលធ្លាប់ និងកំពុងស្រលាញ់ទាំងអស់ ដែលផ្តល់ការចងចាំ និងអនុស្សាវរីយ៍កន្លងមក។ វត្តមានរបស់អ្នក ជាអនុស្សាវីយ៍ក្នុងជីវិតខ្ញុំ។ អរគុណដែលតែងតែផ្តល់ការចងចាំក្នុងថ្ងៃកំណើត!

អនុស្សាវរីយ៍៣៤ឆ្នាំ

“ចង់សូនជីវិតមួយដែលពោរពេញទៅដោយភាពរីករាយ និងសុភមង្គល អ្នកគប្បីរៀនបំភ្លេចរឿងដែលមិនសប្បាយចិត្ត ហើយរក្សាការចងចាំល្អៗ។ ” អានដល់ចំណុចនេះខ្ញុំភ្ញាក់ខ្លួនដូចគេទះ3ដៃ។ ខ្ញុំ តែងតែស្ញប់ស្ញែងជីវិតគេដែលរីករាយ និងជោគជ័យ  ហើយតែងសោកសៅពេលអានសៀវភៅបងៗសរសេរពីជីវិតគាត់។ ជីវិតពួកគាត់ ហាក់បីដូចជាពិបាក  ក្រោយមកក៏ជោគជ័យ ខ្ញុំក៏លួចយំសម្រក់ទឹកភ្នែកជាច្រើន មិនមែនយំច្រណែនទេ ប៉ុន្តែ យំអាណិតខ្លួនឯងដែលជួប

រឿងយ៉ាប់ៗមិនចេះចប់មិនចេះហើយច្រើនជាងអ្វីដែលពួកគាត់បានជួប ទាំងដែលខ្លួនឯងអាយុទើបត្រឹមប៉ុណ្ណឹងសោះ។ អរគុណច្រើន ដល់បងស្រីស្អាត អ្នកនិពន្ធ រតនា  ដែលតាក់តែងកំណត់ហេតុនេះឡើង ធ្វើ ឲ្យ ខ្ញុំ ខំគិតស្រមៃដល់រឿង

រ៉ាវល្អៗ  កាលពីខ្ញុំនៅតូច។ គិតចុះឡើងទើបនឹកឃើញថាខ្ញុំក៏មានរឿងល្អខ្លះដែរ  ត្បិតដល់ធំពេញវ័យជួបទុក្ខសោកច្រើន ក៏អាចឃើញចំណុចល្អគួរចងចាំ  និងមនុស្សល្អៗគួររក្សាក៏ច្រើនគួសម។ ខ្ញុំ សរសេរ ច្រើននេះមិនប្រាថ្នាឲ្យនរណាអានទេ  គ្រាន់តែ ចង់ទុកជាការចងចាំ និងរំលឹករៀងរាល់ឆ្នាំតាមរយៈហ្វេសបុកនេះប៉ុណ្ណោះ។ ខាងក្រោម នេះជាឃ្លាដែលខ្ញុំចូលចិត្តអានច្រើនដង÷

រឿងល្អៗដែលធ្វើឲ្យអ្នកសើចអាចមានមិនច្រើនដូចរឿងដែលធ្វើឲ្យអ្នកយំនោះទេ។ កម្រទើបមានតម្លៃ!

លាដៃលែងចិត្តឲ្យរឿងអាក្រក់ៗវាទៅតាមសម្រួលទទួលយកតែរឿងល្អៗមកធ្វើជាការចងចាំក្នុងជីវិត។

Reviews សៀវភៅ “អនុស្សាវរីយ៍ ៣៤ ឆ្នាំ”
ស្នាដៃនិពន្ធ អ្នកនិពន្ធរតនា

ពេលខ្លះក៏ឆ្ងល់បងស្រី រតនា ដែរ។ ហេតុអីសៀវភៅរបស់បងនីមួយៗធ្វើឱ្យប្អូនស្រីម្នាក់នេះជ្រួលជ្រើមខ្លាំងម្លេះ ហើយក៏លង់ស្រឡាញ់ដកចិត្តមិនរួចទៀត នេះជាស្នាដៃនិពន្ធទី២ របស់បងដែលធ្វើឱ្យចិត្តរបស់ខ្ញុំរង្គោះរង្គើនៅមិនសុខ នៅពេលឃើញគេបានកាន់សៀវភៅរាងតូចច្រឡឹងពណ៌សមួយនេះ ( ដំបូងច្របូកច្របល់ចង់ស្លរឈាម )។

តូចតែខ្លឹម អរគុណបងស្រីសម្រាប់កំណត់ហេតុមួយដ៏ស្រស់ស្អាតបែបនេះ កំណត់ត្រាជីវិតមួយដែលតាក់តែងឡើងមកពីការចងចាំល្អៗ របស់ក្មេងស្រីម្នាក់តាំងតែពីតូចរហូតដល់ធំ។

អរគុណដែលនាំអារម្មណ៍ប្អូនស្រីម្នាក់នេះឱ្យធ្លាក់ចូលទៅកាន់អតីតកាលមួយជាមួយបងដោយតាមរយៈសៀវភៅដ៏តូចច្រឡឹងមួយនេះ ចាប់អានញញឹមតាំងពីសន្លឹកទំព័រដំបូង កំណត់ហេតុមួយដែលមានតែរឿងសប្បាយ រីករាយ មានអនុស្សារីយ៍ និងមានតែជាការចងចាំល្អៗសម្រាប់ជីវិតមនុស្សស្រីម្នាក់។

អានហើយពេលខ្លះក៏នឹកច្រណែននឹងបងស្រីដែរ ជាពិសេសទំព័រទី២៨ បងមិនត្រឹមតែធ្វើឱ្យខ្ញុំច្រណែនទេ ថែមទាំងទៅអន្ទងទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំឱ្យស្រក់ចុះមកទៀត បងសំណាងណាស់ដែលមានបងស្រីដែលគួរឱ្យស្រឡាញ់បែបនោះ។

ពាក្យមួយឃ្លាដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍គឺ “អ្វីដែលយើងគួរធ្វើ គឺរក្សាការចងចាំល្អៗ” នឹងមានចំណុចមួយទៀតគឺ “អនុស្សាវរីយ៍! គឺជាការចងចាំមួយ ការចងចាំ! វាគួរតែជារឿងល្អៗ គួរតែជារឿងដែលធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ល្អ។ រឿងមិនល្អ មិនសប្បាយចិត្តរំឮកធ្វើអី?” ។ មែនថាទៅជីវិតរបស់មនុស្សយើងម្នាក់ៗមានគ្រប់បែបផែន មានគ្រប់រសជាតិ ហើយក៏មានទាំងរឿងអាក្រក់ៗនិងរឿងល្អៗចូលមកក្នុងជីវិតរបស់យើងផងដែរ។

ប៉ុន្ដែសម្រេចលើយើងទេតើ ថាចង់រក្សារឿងអាក្រក់ ឬក៏ចង់រក្សាទុករឿងល្អៗ។ ខ្ញុំចាំបានថាកាលពីខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី៨ គឺខ្ញុំចាប់ផ្ដើមរៀនចេះសរសេរកំណត់ហេតុ ប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្ញុំ និងសរសេររហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ កំណត់ហេតុមួយដែលខ្ញុំបានដាក់ងារវាថា កំណត់ហេតុជីវិត និងមួយទៀត កម្រងអនុស្សាវរីយ៍។

ក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុជីវិតរបស់ខ្ញុំ មានវត្តមានឈ្មោះមិត្តភក្ដិរបស់ខ្ញុំ និងទឹកដៃសរសេរអក្សររបស់ពួកគេក៏បានចារទុកក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុជីវិតរបស់ខ្ញុំផងដែរ។

លើសពីនេះឈ្មោះនិងប្រវិត្តរូបសង្ខេបរបស់ខ្ញុំក៏មាននៅលើកំណត់ហេតុរបស់មិត្តខ្ញុំម្នាក់ដែរ អរគុណ!កាលនោះដែលគេបានអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំបានសរសេរនៅលើកំណត់ហេតុមួយនោះ ។

ពេលនេះខ្ញុំក៏កាន់តែរំភើបពេលដែលខ្ញុំបានអានដល់ទំព័រទី៦៩ នៃសៀវភៅ “អនុស្សារីយ៍ ៣៤ ឆ្នាំ” របស់បងស្រីអ្នកនិពន្ធរតនា រំភើបខ្លាំង ខ្លាំងរហូតខំប្រឹងអានទាំងអួលដើមក ហើយក៏មិននឹកស្មានដល់សៀវភៅដ៏តូចច្រឡឹងមួយនេះមានវត្តមាន ពណ៌ខ្មៅ ដែលជានាមមួយដែលខ្ញុំស្រឡាញ់និងប្រើជំនួសឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ។

ខ្ញុំមិននឹកស្មានដល់ថា ខ្ញុំនឹងមានវត្តមាននៅលើកូនសៀវភៅពណ៌សមួយនេះទេ នេះជាលើកទី២ហើយដែលខ្ញុំមានឈ្មោះនៅក្នុងកំណត់ហេតុម្ដងទៀត។ ប៉ុន្ដែជាលើកទី១ ដែលមានផ្ទាំងគំនូររបស់ខ្ញុំនៅលើកំណត់ហេតុរបស់អ្នកនិពន្ធ ( និយាយតាមត្រង់ចុះបេះដូងលោតបុករណ្ដំគ្នាខ្លាំងណាស់ចា៎ ហើយក៏បេះដូងហោះហើរតាំងពីសៀវភៅមួយនេះមិនទាន់លេចចេញជារូបរាងផងដែរ )។

ខ្ញុំដឹងថាកំណត់ហេតុដ៏តូចមួយនេះ អ្នកនិពន្ធមិនត្រឹមតែបង្កើតឡើងដើម្បីតែចងក្រងការចង់ចាំល្អៗរបស់គាត់នោះទេ។ អ្នកអានហើយអ្នកឃើញទេ សន្លឹកទំនេរចន្លោះទុកនោះ អេ៎! គឺទុកឱ្យអ្នកដែលបានអានរួចហើយចូលរួមសរសេរកំណត់ហេតុជាមួយគាត់និងណា អនុស្សារីយ៍ទាំងឡាយដែលអ្នកធ្លាប់ឆ្លងកាត់កន្លងមក សរសេរចូលទៅណា៎។

បងស្រី រតនា ជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់ដែលបាននិពន្ធខ្សែរឿងជាច្រើន រឿងមួយដែលបានផុសចេញរូបរាងរួចមកហើយគឺ សៀវភៅពណ៌ផ្ទៃមេឃដែលមានរូបស្បែកជើងកែងចោតមួយ សៀវភៅមួយនោះគឺ “វិថីជីវិត” រួមទាំងជាអ្នកនិពន្ធអំពីខ្សែជីវិតរបស់គាត់ផងដែរ តួយ៉ាងដូចនៅក្នុងសៀវភៅ “អនុស្សាវរីយ៍ ៣៤ ឆ្នាំ” នេះ។ ហើយខ្ញុំ and you ក៏ជាអ្នកនិពន្ធផងដែរគឺជាអ្នកនិពន្ធពីជីវិតរបស់យើងរៀងៗខ្លួនហ្នឹងណា ។

ខ្ញុំនឹងស្រង់យកពីសៀវភៅកំណត់ហេតុដែលជាការចងចាំល្អៗរបស់ខ្ញុំមកចារទុកនៅក្នុងសៀវភៅដ៏តូចច្រឡឹងមួយនេះរួមជាមួយបងស្រី អ្នកនិពន្ធរតនា ផងដែរ។ you ចាំកាលទៀតចាប់ប៉ាកការបស់ you ហើយសរសេរទៅ ( យ៉ាងហោចណាស់ក៏យើងបាននិពន្ធរួមជាមួបងរតនាដែរណ៎ )។

Note: សៀវភៅពណ៌សដ៏តូចច្រឡឹងមួយនេះខ្ញុំទទួលបានមកជាអំណោយ ខ្ញុំនឹងមើលថែឱ្យបានល្អ ពេលដែលអានចប់ពេលណានឹងចែករំលែកទៅកាន់អ្នកឯទៀត ប៉ុន្ដែការចែករំលែករបស់ខ្ញុំសម្រាប់តែអ្នកដែល ចេះមើលថែ ស្គាល់និងឱ្យតម្លៃពីសៀវភៅមួយនេះតែប៉ុណ្ណោះ។

មិនសូវចេះ Reviews ទេណាបង

ដោយក្ដីគោរពស្រឡាឡាញ់ពីប្អូនស្រី: ពណ៌ខ្មៅ
រូបភាព: សៀវភៅ “អនុស្សាវរីយ៍ ៣៤ ឆ្នាំ”
និពន្ធដោយ: អ្នកនិពន្ធ រតនា

ខ្ញុំគ្រាន់តែជាក្មេងស្រីសាមញ្ញម្នាក់ដែលរស់នៅក្នុងគ្រួសារកសិករ នៅក្នុងខេត្តកំពត គ្រួសាររបស់ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកធូរធានោះទេ ប៉ុន្តែឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំតែងតែជម្រុញ និង លើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យខិតខំប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ អ្វីដែលម៉ែតែងតែប្រាប់ខ្ញុំនិងបងប្រុសរបស់ខ្ញុំគឺ ” ម៉ែនិងពុកគ្មានអ្វីចែកឲ្យកូនទេ មានតែវិជ្ជានេះឯង វិជ្ជាជួយឲ្យកូនអាចរស់ស្រួលបើកូនមានវាជាប់ខ្លួន “!
ខ្ញុំមានបងប្រុសម្នាក់ ដែលស្រលាញ់ប្អូនស្រីឆ្នាស់ម្នាក់នេះណាស់ ខ្ញុំតែងតែរករឿងឈ្លោះនិងគាត់រហូតជាប្រចាំ  តែគាត់មិនហ៊ាននិងខ្ញុំទេព្រោះថា ខ្ញុំពេលនោះជាកូនពៅ ( តែពេលនេះមិនពៅទេចា៎) ។

កាលខ្ញុំមានអាយុ ១៣ឆ្នាំ នេះជាលើកទីមួយដែលម៉ែពុករបស់ខ្ញុំឲ្យខ្ញុំរៀនដើរដោយគ្មានគាត់ ។ កាលឆ្នាំនោះខ្ញុំបានទៅរៀនរាំរបាំបុរាណ និង ប្រពៃណី នៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបង រយះពេល២សប្តាហ៏ ជាមួយ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ ស្រីនិច្ច រតនា រស្មី និងអ្នកគ្រូ សុភី ។
ពេលដែលនៅទីនោះខ្ញុំយល់ថាខ្ញុំក្លាហានណាស់ ពីក្មេងស្រីទម្រើស ( កូនពៅ) មិនដែលចេញឆ្ងាយពីគ្រួសារ តែខ្ញុំអាចធ្វើបាន។ នៅបាត់ដំបងអ្វីដែលឲ្យខ្ញុំចាំមិនភ្លេចគឺ រាល់ពេលញុំាបាយ ខ្ញុំមិនដែលបានញុំាឆ្អែត ឬទាន់គេឡើយ ព្រោះថាបាយនៅទីនោះមានសុទ្ធតែផ្កាស្មៅខ្មៅៗក្នុងបាយ មួយពេលណាក៏អង្គុយរើសផ្កាស្មៅចេញដែរ តែមានអ្នកគ្រូដួសម្ហូបដាក់ក្នុងចានឲ្យ មិនចឹងទេប្រាកដជាអស់ហើយ។

ក្រោយពីខ្ញុំបានត្រឡប់មកពីបាត់ដំបងវិញ ខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកណែនាំក្មេងៗអំពីរបាំបុរាណរយះពេល ៩ឆ្នាំ ។
====================
នៅពេលដែលខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី៨ ខ្ញុំបានស្គាល់មិត្តម្នាក់ឈ្មោះ ស្រីនាដែលគាត់បានប្តូរមកពីខេត្តបាត់ដំបង មករៀននៅវិទ្យាល័យ ហ៊ុនសែនអងចក ទោះបីខ្ញុំទើបស្គាល់គាត់តែយើងស្និតស្នាលគ្នាខ្លាំងណាស់ ហើយមិនដែលនិងឈ្លោះគ្នាទៀតផង 

រហូតដល់ឆ្នាំ ២០១៤ ឆ្នាំដែលខ្ញុំត្រូវប្រលងបាក់ឌុប ពេលនោះខ្ញុំចាំបានថា ម៉ាក់របស់ខ្ញុំបានជូនខ្ញុំទៅប្រលង នៅពេលដែលខ្ញុំចេញពីប្រលងភ្នែករបស់ខ្ញុំរំពៃរកមើលតែម៉ាក់ម្នាក់គត់ ម៉ាក់តែងតែលើកទឹកចិត្តនិងជម្រុញខ្ញុំឲ្យទៅមុខជានិច្ច  ។

អ្វីដែលឲ្យខ្ញុំរីករាយបំផុតក្នុងឆ្នាំនោះគឺ ខ្ញុំបានប្រលងជាប់បាក់ឌុប ហើយបានមករៀននៅសាកលវិឡាល័យក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ។

ក្រោយពីខ្ញុំបានមករស់នៅក្រុងភ្នំពេញ ខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងមណ្ឌលកាតូលិក មួយនៅបឹងត្របែក ។ នៅក្នុងមណ្ឌលរាល់ការចំណាយថ្លៃសាលា ស្នាក់នៅ ញុំា គេចេញជំនួសទាំងអស់ ប៉ុន្តែសិស្សទាំងអស់ត្រូវឆ្លងកាត់ការតេស្ត និងសម្ភាសន៍ផ្ទាល់មាត់។ ពីក្មេងស្រីដែលមិនចេះធ្វើអ្វីសោះ ប្រែមកជាមនុស្សដែលមានវិន័យ ការងាផ្ទះ កីឡា តុបតែង សប្បុរសធម៌ ជួយគ្នា ចែករំលែកគ្នា មិនថាចំណេះដឹង បទពិសោធន៍ ម្ហូបអាហារ បង្រៀនក្មេងនៅតំបន់លូទឹកស្អុយ …. សុទ្ធតែជាអ្វីដែលខ្ញុំទទួលបានពីនោះ ។

មកដឹងពីជីវិតក្នុងសាកលវិទ្យាល័យ ខ្ញុំរៀននៅ ភូមិន្ទនីតិសាស្ត្រនិងវិទ្យាសាស្ត្រ ផ្នែកធនាគារ និង ហិរញ្ញវត្ថុ។ ចូលក្នុងថ្នាក់ មិត្តដែលខ្ញុំស្គាល់មុនគេគឺ ស្រីពុជ ហើយក៏ក្លាយជាមិត្តស្និតស្នាលណាស់ ។ នៅសាកលវិទ្យាល័យជាលើកទីមួយក្នុងជីវិត្តដែលមានអ្នកស៊ុប្រាយធ្វើខួបកំណើតឲ្យ ៣ឆ្នាំជាប់។
នៅឆ្នាំ២០១៨ ខ្ញុំបានប្រលងបញ្ចប់ឆ្នាំទី៤បានដោយជោគជ័យដែលនេះជាជោគជ័យទី២ដែលខ្ញុំទទួលបាន ។

ខ្ញុំបានចូលធ្វើនៅ UCMAS ជាគណនេយ្យករនៅទីនោះ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តរាល់ថ្ងៃព្រោះបុគ្គលិកទាំងអស់សាម្គីរគ្នា ស្រលាញ់គ្នា ចែករំលែកគ្នាគ្រប់យ៉ាង ពិសេសគីស្នាមញញឹម #ILoveTeamWork

ទាំងអស់នេះវាជាការចងចាំដែលខ្ញុំមានកន្លងមក ដែលមិនមានច្រើនគ្នាដែលដឹង ក្រៅពីខ្ញុំ
ចុងក្រោយនាងខ្ញុំ កញ្ញាវ៉ែនតា សូមអរគុណដល់បងស្រី អ្នកនិពន្ធ រតនា ដែលបានតាក់តែងវិថីជីវិតខ្លួនឯងនៅក្នុង អនុស្សាវរីយ៍៣៤ឆ្នាំ ដើម្បីចែករំលែកអ្នកអ្នកអានគ្រប់គ្នា រួមទាំងខ្ញុំផង ឲ្យមានអារម្មណ៏ហោះហើរត្រឡប់ទៅយករូបភាពពីអាឌិតដែលល្អៗ និងបានសរសេរឡើងមកទុកជាអនុស្សាវរីយ៍ក្នុងនាមជាអ្នកអាន និងក្នុងនាមអ្នកមនុស្សដែលបានឆ្លងកាត់គ្រប់រឿងរ៉ាវទាំងទឹកភ្នែកឈឺចាប់ និងទឹកភ្នែករំភើប ។

#កញ្ញាវ៉ែនតា_2K19
#បំភ្លេចរឿងដែលធ្លាប់យំហើយនឹកដល់រឿងដែលធ្លាប់សើច
#អនុស្សាវរីយ៍២៤ឆ្នាំ

#សៀវភៅតូចល្មមជាមួយចំណងជើងពណ៌មាសអមដោយការចនាក្របមុខយ៉ាងស្អាត ចំណងជើង«អនុស្សាវរីយ៍34ឆ្នាំ» រចនាក្របខាងក្រោយគួរអោយគន់ជាមួយនឹងការរំលេចទៅដោយពាក្យមួយឃ្លាដែលសរសេរថា «ឆាកជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗមិនដឹងថាវែងឬខ្លីប៉ុនណាទេ តែអ្វីដែលគួរធ្វើគឺ ការរក្សាការចងចាំល្អៗ»។ #មួយឃ្លានេះវាកក់ក្តៅបំផុតសម្រាប់មនុស្សយើង។ 

អានហើយត្រជាក់ចិត្តណាស់ហើយអ្វីដែលពិសេសមួយទៀតនោះគឺ អ្នកក៏ចង់បង្កើតស្នាដៃនេះមួយដែរ។

សង្ឃឹមថ្ងៃមួយអនុស្សាវរីយ៍28ឆ្នាំនឹងចេញឆាប់ៗនេះដែរហើយហាសហា៎មិនហ៊ានអួតទេតែសុំលាក់ទុកបញ្ចេញថ្ងៃពិសេសសម្រាប់ខ្លួនឯង។ 

#អានចប់ហើយអរគុណរឿងល្អៗទាំងឡាយដែលតែងចូលមកក្នុងឆាកជីវិតខ្ញុំ។ 

#អរគុណដូចគ្នារឿងមិនល្អទាំងឡាយដែលបានចូលមកក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំដូចគ្នា អរគុណកន្លងមកដែលអ្នកបានជួយអោយខ្ញុំរឹងមាំ។ 
#សុំទោសអតីតកាលដែលមិនល្អអើយខ្ញុំត្រូវលាដៃដោះលែងអ្នកអោយចាកចេញទៅឆ្ងាយពីខ្ញុំហើយ។ 

តើអ្នកណាទៅដែលមិនមានអតីតកាលនោះ?

ប្រសិនបើខ្ញុំសួរអ្នក! អ្នកនឹងឆ្លើយថាមាន ។ បើខ្ញុំអោយអ្នករំឮកច្បាស់ណាស់ អ្នកនឹងរៀបរាប់វាចេញមក ហើយភាគច្រើនអ្នកនឹងនិយាយប្រាប់ខ្ញុំតែរឿងកម្សត់ៗជាច្រើនដែលអ្នកបានឆ្លងកាត់កន្លងមក ។ ពេលនោះច្បាស់ណាស់ថាទឹកមុខរបស់អ្នកនឹងមិនញញឹមឡើយ ។  កូនសៀវភៅដ៏តូចច្រលឹងមួយនេះប្រកដណាស់ថានឹងមិនចង់អោយអ្នកវិលត្រលប់ទៅរកអតីតកាលដែលមិនមានការចងចាំល្អៗនោះទេ។
#ផ្នត់គំនិតបងស្រីអ្នកនិពន្ធ រតនាថ្វីត្បិតតែចង់ទាញយើងអោយនឹកឃើញពីទិដ្ឋភាពអតីតកាលក៏ពិតមែនតែអ្វីដែលគាត់បានសរសេរវាបានផ្តល់នូវមេរៀនជីវិតមួយសម្រាប់យើងនោះគឺ #អ្នកគួរតែចេះរីករាយនឹងទទួលយកទុកនៅអតីតកាលដែលជាការចងចាំល្អៗអោយបានច្រើន ត្រូវហ៊ានលាដៃលែងចិត្តអោយរឿងអាក្រក់ៗវាទៅតាមសម្រួល ទទួលយកតែរឿងល្អៗមកធ្វើជាការចងចាំក្នុងជីវិត។ 
 ឆាកជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗមិនដឹងថាវែងឬខ្លីប៉ុនណានោះទេ តែអ្វីដែលអ្នកគួរធ្វើគឺការរក្សាការចងចាំល្អៗ។

ចង់សូនជីវិតមួយដែលពោរពេញទៅដោយភាពរីករាយ និងសុភមង្គលអ្នកគប្បីរៀនបំភ្លេចរឿងដែលមិនសប្បាយចិត្ត ហើយរក្សាការចងចាំល្អៗ។

ដោយក្តីស្រលាញ់រាប់អានពីខ្ញុំ  ខ្ញុំសុំភ្ជាប់អត្ថបទខ្ញុំនៅទីនេះមួយដើម្បីកំដរស្នាដៃបងស្រីផងណា៎។
….. វាជាសំណេរនិយាយពីភរិយារបស់ខ្ញុំ ។
គាត់ជាព្រះនាងតូចវីរីយ៉ារបស់ខ្ញុំ ។
………
ជីវិតគឺជាការតស៊ូ ។ ការអត់ធន់ និងការខិតខំព្យាយាមក្នុងជីវិតវានឹងធ្វើអោយយើងអាចចាកចេញពីទុក្ខលំបាកបាន ហើយក៏អាចអោយយើងស្វែងរកនូវសេចក្តីសុខឃើញមិនខាន។
ទម្រាំនឹងមានថ្ងៃនេះខ្ញុំបានឆ្លងកាត់រាប់ការលំបាក ។ ☺️ជីវិតជាកូនស្រីរស់នៅក្នុងត្រកូលគ្រួសារក្រីក្រម្តាយឪពុកមានជំងឺរស់នៅក្នុងខ្ទមកំសត់ធ្វើស្រែចម្ការ ធ្វើត្នោត ពិតជាមិនសង្ឃឹមថាអាចរស់នៅសមរម្យនឹងបានទទួលការរាប់អានពីមនុស្សរស់នៅជុំវិញជាច្រើនបែបនេះនោះទេ ។
អរគុណទេវតាដែលជួយឲ្យការលំបាកខ្លាចជាការខិតខំប្រឹងតស៊ូ☺️ ។ ខ្ញុំចាំបានពេលខ្ញុំចូលរៀននៅថ្នាក់បឋម ខ្ញុំរៀនបានល្អដោយអាចជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ1លេខ2ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ តែការរៀនសូត្ររបស់ខ្ញុំមានការលំបាកបន្តិចម្តងៗនៅពេលចូលរៀនអនុវិទ្យាល័យ នឹងលំបាកបំផុតដែលស្ទើរតែបោះបង់ចោលទៅហើយនោះ គឺរៀនថ្នាក់វិទ្យាល័យ។ខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរ17km ទៅមកមួយថ្ងៃរហូតដល់34km ។ ម៉ែធ្លាក់ខ្លួនឈឺបងៗត្រូវបង្ខំចិត្តចាកចេញពីគ្រួសារទៅរកលុយនៅភ្នំពេញ ។ រីឯបន្ទុកការងារក្នុងគ្រួសារត្រូវបានធ្លាក់មកលើខ្ញុំរ៉ាប់រង ។
សាលាឆ្ងាយត្រូវងើបតាំងពីម៉ោងបួនកន្លះព្រឹកដើម្បីធ្វើការងារបន្តិចបន្តួចញាំបាយកករួចទើបអាចទៅរៀនបាន (17kmមិនមែនជិតឯណា) ។ ចេញពីសាលាវិញត្រូវធាក់កង់កាត់ក្តៅស្ទើរតែខ្យល់ដួលតាមផ្លូវម្តងៗព្រោះយើងជាក្មេងស្រី ។ មកដល់ផ្ទះហើយត្រូវដុតភ្លើងស្ករបណ្តើរញាំបាយបណ្តើរពេលខ្លះលាយទឹកភ្នែកក៏មាន។
នៅពេលរៀនរសៀលម្តងវិញ ទៅសាលាកាត់ក្តៅតែបានត្រលប់មកវិញល្ងាចត្រជាក់តែយប់រហូត ។ នៅពេលទៅរៀនតាមផ្លូវពួកយើងត្រូវទទួលរងនូវទុក្ខលំបាកជាច្រើនណាស់ ។ណាមួយបើកង់ខូចគ្មានលុយធ្វើទេ ។ ភ្លៀងក្តៅធ្វើឲ្យឈឺ សម្ពាធផ្លូវចិត្តស្ទើរតែលះបង់ចោលទៅហើយ ជីវភាពគ្រួសារក៏កាន់លំបាកគ្មានអារហារញាំឆ្ញាញ់ៗដូចគេ។ #រំឮកឃើញកាលនោះលំបាកបន្តិចមែនតែវាជាការចងចាំដ៏ល្អមួយមិនអាចបំភ្លេចបាន ទាំងមិត្តភាពនៅតែជាការចងចាំល្អបំផុត។

តែទោះជាយ៉ាងណាជីវិតគឺជាការតស៊ូ ។ ខ្ញុំបានលះបង់គ្រប់យ៉ាងរហូតធ្វើឲ្យក្តីស្រមៃក្លាយជាការពិត ។
ក្រោយប្រលងបាក់ឌុបជាប់ខ្ញុំបានប្រលងជាប់ជាគ្រូបង្រៀនអនុវិទ្យាល៏យ ។ កាលនោះមានបេក្ខជនច្រើនជាង1000នាក់ហើយរើសយកតែ25នាក់តែប៉ុណ្នោះ ។ តែទេវតាបានជួយអោយខ្ញុំជាកូនអ្នកក្ររស់នៅក្នុងជីវិតអវិជ្ជមានបានស្គាល់ការងារមួយដែលមនុស្សជាច្រើនបានអោយតម្លៃ។ រៀនចប់វគ្គ2ឆ្នាំខ្ញុំក៏បានចេញធ្វើជាគ្រូបង្រៀន ។ ខ្ញុំបានទៅបង្រៀននៅអនុវិទ្យាល័យស្វាយរមៀតស្រុកកញ្ច្រៀចដែលទីនោះវាកាន់តែឆ្ងាយពីផ្ទះម្តងទៀត ។ អ្វីៗដែលកើតមាននៅទីនោះគឺជាការចាប់ផ្តើមវិថីជីវិតថ្មីមួយទៀត។ លោកគ្រូអ្នកគ្រូ អ្នកស្រុក និងកូនសិស្សបានទទួលខ្ញុំយ៉ាងកក់ក្តៅ ។  ស្នាមញញឹមថ្មីមួយនេះជាការចងចាំល្អមួយទៀតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ នៅឆ្នាំ2013 ខែឧសភា ថ្ងៃទី28 ខ្ញុំបានរៀបការ  នឹងបុរសម្នាក់ដែលគាត់មិនសូវស្អាតសម្រាប់អ្នកដទៃតែស្អាតសម្រាប់ខ្ញុំ តែគាត់ជាមនុស្សម្នាក់ដែលល្អ។ គាត់ក៏ជាអតីតមិត្តរបស់ខ្ញុំដែរតែទើបមានចិត្តលើគ្នានៅេពលរៀនថ្នាក់ទី12 ។និយាយត្រង់នេះខ្ញុំឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំធ្លាក់ក្នុងឈុតឆាកស្នេហាក្នុងអំឡុងឆ្នាំប្រលងទៅវិញ ។ ពុំធ្លាប់យល់សោះកន្លងមកថាអ្វីទៅជាសេចក្តីស្នេហា? ធ្លាប់ឃើញមិត្តភក្តិ ឬមើលរឿង ស្តាប់ល្ខោនរឿងស្រាប់តែខ្លួនឯងផុងជាប់ខ្លួនទៅលើរឿងនេះទៅវិញ។ ……ម្យ៉ាងហាសហា៎លោកប្តីខ្ញុំកាលនៅរៀនគាត់crush នារីណាក៏ខ្ញុំដឹងដែរ។ …….
ប៉ុន្តែអ្នកដឹងទេថាខ្ញុំត្រូវជម្នះរាល់ការលំបាកជាច្រើន ។ ថ្វីត្បិតខ្ញុំមានស្នេហាក៏ពិតមែន តែវាមិនបានរំខានអារម្មណ៍របស់ពួកយើងនោះទេ ។ ម្នាក់ៗខំរៀនខំរកអណាគតរហូតដល់មានលំនឹងជីវិតទើបចាប់ដៃគ្នាបង្កើតគ្រួសារមួយ។ 
មួយឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំក៏ផ្លាស់ប្តូរសាលា មកបង្រៀននៅ វិទ្យាល័យហ៊ុនសែនអង្គរសវិញម្តង ។ ហើយក៏ជាឆ្នាំដែលខ្ញុំទទួលបានចំណងដៃស្នេហាថ្មីមួយទៀតគឺកូនប្រុសណារ៉ុង ។ ថ្វីត្បិតមានការងារទាំងអស់គ្នាតែប្រាក់ចំណូលគ្រួសារខ្ញុំនៅ3ឆ្នាំដំបូងរស់នៅក្នុងជីវិតអវិជ្ជមាន គឺមិនមានសល់លុយកាក់អីច្រើនទេមានតែជំពាក់គេថែម ។ ព្រោះកូនតូចបៅទឹកដោះគោ នឹងឈឺរហូត ។ នៅចុងឆ្នាំ2015 ប្តីរបស់ខ្ញុំប្រលងជាប់គ្រូបង្រៀនកម្រិតឧត្តមហើយគាត់ត្រូវទៅរៀនមួយឆ្នាំទៀត ។ លុយកាក់ត្រូវចាត់ចែងយ៉ាងលំបាក ។
មួយឆ្នាំបន្ទាប់ទើបខ្ញុំមានជីវភាពល្អប្រសើរឡើងវិញក្រោយប្តីរបស់ខ្ញុំរៀនចប់និងត្រលប់មករស់នៅជុំគ្នាវិញ។នៅឆ្នាំ2017 ថ្ងៃទី1ខែសីហាខ្ញុំក៏ទទួលបានកូនស្រីម្នាក់ទៀតគេឈ្មោះវតីពេលនេះអាយុគាត់ជាង2ខួបហើយតែកូនៗខ្ញុំរពឹសណាស់។ នៅឆ្នាំ2018 ការចងចាំមួយថ្មីល្អមួយទៀតក៏ចូលមកក្នុងជីវិតខ្ញុំគឺខ្ញុំប្រលងជាប់វគ្គពន្លឿននឹងកំពុងត្រៀមខ្លួនជាគ្រូកម្រិតឧត្តមនៅឆ្នាំថ្មីនេះហើយ។
នៅពេលនេះជីវិតខ្ញុំកំពុងត្រៀមយករឿងល្អៗជាច្រើននៅបច្ចុប្បន្នដើម្បីអោយអតីតកាលរបស់ខ្ញុំថ្មីពោរពេញទៅដោយការចងចាំល្អៗ ។
មានគ្រួសារតូចមួយហើយកំពុងរស់នៅសាមញ្ញ តែក៏មានសុភមង្គលធំធេងណាស់ដែរហើយ។ ជីវិតគ្រួសារពេលខ្លះមិនមែនល្អគ្រប់មនុស្សរហូតទេ ។ វាអាស្រ័យនៅលើទង្វើរ ការយកចិត្តទុកដាក់ ផ្តល់ពេលវេលា ផ្តល់ក្តីស្រលាញ់ និងរៀនយល់ពីចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ។
ជាចុងក្រោយខ្ញុំមានពាក្យមួយចង់និយាយគឺ ជាមនុស្សស្រីមុនជ្រើសរើសគ្រួសារអ្នកត្រូវមើលពីអត្តចរិត និងចំណេះដឹងរបស់មនុស្សជាមុនសិនមុនពេលគិតទៅលើសម្រស់។
អរគុណមនុស្សជាច្រើនដែលផ្តល់គុណធម៌ដល់ខ្ញុំនឹងបង្រៀនឲ្យខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សល្អ។
អរគុណសម្រាប់ការអាន។ អត្ថបទ copy ពី«លាង សារ៉ង»។

ដោយក្តីស្រលាញ់ពីខ្ញុំ( Chanraksmey Thy)