Category: ស្នាដៃបោះពុម្ព

#លួចស្រលាញ់ 

ខ្ញុំឈ្មោះដូរិន ឆ្នាំនេះខ្ញុំមានអាយុ15ឆ្នាំហើយ។ ខ្ញុំជាសិស្សថ្នាក់ទី10នៃវិទ្យាល័យទួលទំពូង។ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃចូលបវេស្សមកាលឆ្នាំថ្មី សិស្សានុសិស្សទាំងអស់គ្នាម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានសម្លៀកបំពាក់ និងសម្ភារៈសិក្សាថ្មីៗយកមកបង្អួតគ្នា។ ខ្ញុំឃើញគេគ្រប់គ្នាដូចជារីករាយនឹងថ្ងៃចូលរៀនដំបូងណាស់ តែខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍អីពិសេសសោះ សិស្សមួយបន្ទប់ខ្ញុំដូចគ្មានស្គាល់អ្នកណាម្នាក់សោះ។

ស្នូរជួងបន្លឺ មានន័យថាដល់ម៉ោងចូលរៀន។ សិស្សគ្រប់គ្នាចាប់តុអង្គុយជុំជាមួយមិត្តភ័ក្តរៀងៗខ្លួន ឯខ្ញុំវិញមិនខ្វល់ទេថាអង្គុយក្បែរអ្នកណា សំខាន់ខ្ញុំមិនអង្គុយមុខគេទេ ព្រោះដូចជាអៀនពេក តែខ្ញុំក៏មិនអង្គុយក្រោយពេកដែរ ព្រោះខ្ញុំខ្លាចមើលមិនឃើញអក្សរលើក្តារខៀន ខ្ញុំអង្គុយតុទី4នេះឯង។ ថ្ងៃនេះម៉ោងលោកគ្រូខ្មែរមុនគេ ខ្ញុំមិនដឹងថាប៉ះគ្រូណាទេ បើគ្រូកាចតែពូកែពន្យល់មិនអីទេ គ្រូខ្លះកាចហើយមិនចេះពន្យល់ទៀតមុខតែរៀនមិនចេះទេ។ អីយ៉ាលោកគ្រូមកហើយអ៊ុតបន្តិចសិនគាត់កាចឬអត់?

លោកគ្រូដើរដល់តុគាត់ដាក់កាបូបចុះ ហើយគាត់ដើរមកឈរនៅមុខតុទីមួយដើម្បីណែនាំខ្លួនគាត់៖
សួរស្តីប្អូនៗ! មានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរថ្ងៃចូលរៀនទីមួយ? ប្រហែលសប្បាយចិត្តហើយបានជួបមិត្តភ័ក្តវិញនិងមានរបស់ថ្មីៗយកមកបង្អួតគ្នាផង ប្អូនៗត្រូវដឹងថារបស់ដែលប្អូនសម្ងែងបង្អួតគ្នានេះ សុទ្ធតែឪពុកម្តាយយកញើសឈាមទៅប្តូរ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តឱ្យប្អូនខំរៀន មិនមែនឱ្យភ្លើតភ្លើននោះទេ។ (លោកគ្រូខ្មែរ)

លោកគ្រូនេះថ្ងៃទីមួយសោះនិយាយប៉ុន្នឹងហើយ ខ្ញុំស្មានតែគាត់មកឈរណែនាំខ្លួន ដឹងអីគាត់មកឈរទេសនាទៅវិញ។ សិស្សគ្រប់គ្នាចាប់ផ្តើមធ្វើមុខធុញ ខ្ញុំក៏មិនខុសពីពួកគេដែរ ហ៊ើយ! ត្រូវប្រើពេលមួយឆ្នាំអង្គុយស្តាប់គាត់រៀបរាប់ហើយ មិនដឹងថានឹងរស់យ៉ាងម៉េចទេខ្ញុំ?
លោកគ្រូខ្មែរនៅតែបន្តទេសនាមិនខ្ចីខ្វល់ពីមុខធុញរបស់ពួកខ្ញុំឡើយ។ ស្រាប់តែលោកគ្រូវិន័យមកដល់ សិស្សទាំងអស់គ្នាចាប់ផ្តើមរួញខ្លួនបន្តិចពិសេសពួកអ្នកចូលចិត្តមូលដៃអាវ ថ្ងៃនេះខ្ញុំស្អាតមួយកំប្លេ អត់ខ្លាចលោកគ្រូវិន័យទេ។ អីយ៉ា! គាត់នាំអ្នកណាមកហ្នឹង?

-ជំរាបសួរលោកគ្រូ ខ្ញុំសូមផ្ញើរសិស្សថ្មីម្នាក់ផង ទើបតែប្តូរពីសាលាផ្សេងមក (លោកគ្រូវិន័យ)
-បាទ! ជម្រាបសួរលោកគ្រូ។ មិនអីទេ! ទុកឱ្យនាងនៅនឹងខ្ញុំចុះ (លោកគ្រូខ្មែរ )

លោកគ្រូវិន័យទៅបាត់ នៅសល់ស្រីតូចម្នាក់ឈរក្បែរលោកគ្រូខ្មែរធ្វើមុខស្លេកៗ មើល

មកសិស្សក្នុងថ្នាក់។ អស់តុមុខអង្គុយហើយនាងតូចអើយ! ប្រធានថ្នាក់ខ្ញុំដើរទៅទទួលនាងឱ្យចូលអង្គុយនៅតុទី៦ជំហៀងខាងស្រីៗ។ ហាសហា៎! តូចជាងគេផងទៅអង្គុយនៅក្រោយគេទៀត ខ្សែរលោកគ្រូវិន័យផង។
វត្តមានរបស់សិស្សថ្មីម្នាក់នេះធ្វើឱ្យសិស្សទាំងអស់គ្នាចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំង ព្រោះនាងមានរបៀបតុបតែងខ្លួនបែបប្លែកៗពីគេឯងយ៉ាងម៉េចមិនដឹងទែ តែនាងក៏មិនបានធ្វើខ្លួនខុសវិន័យសាលាដែរ។ 
យី! មើលទៅនាងតូចនេះញញឹមស្រស់មែន ទើបតែចូលថ្ងៃទីមួយសោះពព្រាយដាក់គេគ្រប់គ្នាតែម្តង។ ជិតផុតម៉ោងរៀនប្រធានថ្នាក់ស្រង់អវត្តមាន គាត់ហៅឈ្មោះអ្នកគ្រប់គ្នាដើម្បីចំណាំមុខផង។ អីយ៉ា! នាងតូចនោះឈ្មោះពិរោះគ្រាន់ នាងឈ្មោះឡាលីន ប្រែពីភាសាបារាំងមកថាព្រះច័ន្ទ។ 

ធ្មេចៗចូលរៀនបានមួយអាទិត្យហើយ ខ្ញុំដូចជាចាប់អារម្មណ៍មើលនាងតូចនោះជាងមើលមេរៀនទៅទៀត។ កាលចូលរៀនថ្ងៃទីមួយឃើញធ្វើមុខស្លេកៗសោះ ឥឡូវខ្ញុំឃើញនាងទៅណាមកណាតែងមានគ្នីគ្នារហូត ដូចជាគ្រាន់បើជាងខ្ញុំឆ្ងាយណាស់។ អីយ៉ាៗ! ហ៊ានដូរតុចិត្តឯងទៀត ថ្ងៃនេះម៉ោងគ្រូភូមិវិទ្យាផង គ្រូកាចផងនាងតូចនេះហ៊ានមែន តែឱ្យនាងទៅអង្គុយនៅតុមុខអីចឹងក៏សមដែរ បើនាងខ្លួនតូចតែមួយ។
ជួងចូលរៀនបន្លឺឡើង សិស្សគ្រប់គ្នារត់ចូលតុអង្គុយរៀងខ្លួន មួនសន្ទុះលោកគ្រូភូមិវិទ្យាចូលមក។ សិស្សទាំងអស់គ្នាក្រោកឈរទទួលលោកគ្រូ មើលចុះ! តុទី២ខាងស្រីៗមានអ្នកអង្គុយដល់ទៅ៥នាក់ លោកគ្រូឈរមើលមុខនាង ហើយគ្មានឱ្យអ្នកណាអង្គុយសោះដោយសារតែនាងតូចហ្នឹងហើយ!

ឡាលីន! ម៉េចឯងអង្គុយខុសតុអញ្ង្ចឹង? (លោកគ្រូ)

ចាស៎លោកគ្រូ! នាងខ្ញុំចង់អង្គុយតុមុខវិញ ព្រោះនៅក្រោយបាំងខ្នងគេមើលក្តារខៀនមិនឃើញទេ (ឡាលីន)

ចុះអង្គុយ៥នាក់អីចឹងសរសេរមេរៀនមិនទើសដៃគ្នាទេ? (លោកគ្រូ)

សិស្សស្រីៗតុទី២ឆ្លើយស្រុះគ្នា៖ អត់អីទេ លោកគ្រូ។

លោកគ្រូសើចហើយក៏ឱ្យសិស្សទាំងអស់អង្គុយ។ យី! នាងតូចនេះឡូយគ្រាន់ មួយអាទិត្យសោះមានបក្ស មានពួកកាងគ្នាមិនធម្មតា។ ខ្ញុំជាសិស្សចាស់៤ឆ្នាំទាំងឆ្នាំនេះហើយមិនទាន់រកបានពួកម៉ាកឯណាមួយគ្រាប់ផង នាងតូចនេះដើរត្រូវជាមួយគេគ្រប់គ្នា។ តាមពិតទៅឡាលីនមិនជាស្អាតអីលើសគេឯណាទេ តែនៅក្នុងថ្នាក់រៀននាងដូចជាផ្កាមួយទង ជាទីចាប់អារម្មណ៍សិស្សប្រុសៗក្នុងថ្នាក់ តែខ្ញុំមិនឃើញនាងមិនស្និទ្ធស្នាលជាមួយមិត្តភ័ក្តប្រុសណាម្នាក់ឡើយ ក្រៅពីប្រធានថ្នាក់របស់ពួកយើង ព្រោះប្រធានថ្នាក់គាត់ចុះសម្រុងជាមួយសិស្សគ្រប់គ្នាមិនថាសិស្សខូចឬសិស្សមករៀន សិស្សស្រីឬសិស្សប្រុស។

ធ្មេចបើកៗ យើងរៀនបានកន្លះឆ្នាំទៅហើយថ្ងៃនេះប្រលងប្រចាំខែមុខវិទ្យារូបផង ខ្ញុំគ្មានចេះអីទេ មករៀនយឺតទៀត។ កំពុងតែរត់ឡើងកាំជណ្តើរឃើញប្រធានថ្នាក់ដើរមួយក្រុមចុះក្រោម៖

ខ្ញុំ: ហ្អាក! ប្រធានគ្រូអត់ប្រលងទេ?
ប្រធាន: ថ្ងៃនេះគ្រូរវល់គាត់ចាំប្រលងថ្ងៃផ្សេង

ធូរចិត្តបន្តិចលែងរត់ ខ្ញុំដើរតាមធម្មតាទៅជិតដល់មាត់បង្អួតបន្ទប់រៀនឮសម្លេងឡាលីនស្រែកខ្លាំងគ្មានខ្លាចចិត្តថ្នាក់គេរៀនក្បែរនេះសោះ ទំនងដូចជាខឹងខ្លាំងខ្ញុំឈរលួចមើលពីក្រៅ ឃើញនាងឈរស្តីឱ្យសិស្សប្រុសៗបួនប្រាំនាក់ ហើយចង្អុរមុខសិស្សប្រុសម្នាក់ដោយទឹកមុខមាំ

ឡាលីន: ឯង!ថ្ងៃក្រោយកុំព្រហើនហ៊ានដើរជាន់តុយើងទៀត! ប្រាប់មិត្តគ្រប់គ្នាកុំហ៊ានជាមួយយើង យើងគ្មានថ្ងៃចាញ់អ្នកណាទេ! ហើយនេះជាការប្រមាន
(និយាយចប់នាងគប់សៀវភៅមួយក្បាលចេញតាមមាត់បង្អួតម្ខាងទៀត។ )
សិស្សប្រុសនោះ: អានេះសៀវភៅអញ!!
មិត្តភ័ក្តគេ: ចុះហ្អែងមិនទៅរើស!!

ថាហើយពីរនាក់នោះរត់ទៅរើសសៀវភៅនៅសល់បីនាក់ទៀតអង្គុយលើតុមើលមុខកាចរបស់ឡាលីន តែម្នាក់នោះសែនឌឺគឺគេប្រើភ្នែកមិនញញើតមុខខឹងរបស់ឡាលីនសោះថែមទាំងសើចឌឺដាក់ឡាលីនទៀត។ តាមពិតម្នាក់មុខឌឺនោះគឺកូនអ្នកមានជាងគេក្នុងបន្ទប់រៀននេះ ហើយបួននាក់ទៀតនោះជាបរិវារគេ។ នេះជាលើកទីមួយហើយដែរខ្ញុំឃើញឡាលីនកាចបែបនេះ។ ពីដើមមកខ្ញុំស្មានតែឡាលីនគ្រាន់តែជាក្មេងស្រីរស់រាយសម្បូរមិត្តភ័ក្ត តាមពិតនាងកាចដល់ថ្នាក់នេះសោះ។
ភាពកាចមិនខ្លាចគេរបស់នាងថ្ងៃនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ចង់ដឹងពីនាងបន្ថែមទៀត តែមិនដឹងទៅសួរអ្នកណាទេ មិនស្រួលគេថាខ្ញុំស្រលាញ់ឡាលីន នាងចិញ្ច្រាំខ្ញុំហើយណាមួយខ្ញុំគ្មានមិត្តភ័ក្តណាមួយសោះ សូម្បីតែឈ្មោះអ្នករៀនជាមួយស្គាល់មិនលើសប្រាំអ្នកផង សួរអ្នកណាអញ្ចេះ? អ៎!ប្រធានថ្នាក់។ គិតមួយអាទិត្យទំរាំតែដាច់ចិត្តទៅសួរប្រធានថ្នាក់ ចាំម៉ោងចេញលេងរកលេះប៉ាវទឹកអំពៅគាត់សិន។

ខ្ញុំ: ប្រធាន! តោះទៅញាំទឹកអំពៅជាមួយខ្ញុំ
ប្រធានបើកភ្នែកធំៗចម្លែក : យីដូរិនចង់ប៉ាវទឹកអំពៅខ្ញុំ? ចង់សុំច្បាប់រឺចង់សុំអវត្តមានម៉ោងក្រោយ?
ខ្ញុំ: អត់ទេមានរឿងចង់សួរ ម៉ោះៗ!
ប្រធានរៀងប្លែកបន្តិចពីព្រោះខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សមានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកណា តែងតែម្នាក់ឯងម៉ង់ៗ។ ដល់កន្លែងញាំទឹកអំពៅប្រធានហៅទឹកអំពៅពីរកែវ ហើយនិយាយមកខ្ញុំ។

ប្រធាន : ម៉ោះ! សួរអីសួរម៉ោ គេប៉ាវប៉ុន្នេះហើយសួរអីក៏ឆ្លើយដែរ
ខ្ញុំ: ប្រធាន! ថ្ងៃមុនខ្ញុំឃើញឡាលីនកាចណាស់ ហ៊ានយកសៀវភៅគេគប់ចោល
ប្រធាន: គប់សៀវភៅអ្នកណា?
ខ្ញុំ: ក្រុមកូនអ្នកមានបួនប្រាំអ្នកហ្នឹង
ប្រធាន: បើពួកហ្នឹងមិនធ្វើអីគេ ក៏ឡាលីនមិនកាចដាក់ដែរ (ប្រធានឆ្លើយឡើងហី)
ខ្ញុំ: ឮថាមកពីពួកហ្នឹងជាន់តុនាង 
ប្រធាន: ពួកហ្នឹងឈ្លោះគ្នាដូចឆ្មានិងកណ្តុរ ចង់ដឹងសាច់រឿងច្បាស់ ត្រូវមករៀនមុនម៉ោងបន្តិច និងចេញទៅផ្ទះយឺតបន្តិច

អាចុងក្រោយនេះប្រធានដូចចង់ថាឱ្យខ្ញុំម៉េចទេ តាមពិតទៅខ្ញុំមិនមករៀនយឺតអីទេគ្រាន់តែមកទៀងម៉ោង ហើយបើទៅផ្ទះវិញឮតែជួងខ្ញុំរត់ដល់មុខសាលាមុនគេ។ តែដល់ប្រធានថ្នាក់និយាយអីចឹងហើយសមនិងចង់ដឹងរឿងគេផងខ្ញុំគួរតែសាក។
ថ្ងៃនេះខំមកដល់មុនគេខ្ញុំអង្គុយនៅតុខ្ញុំបន្តិច ឃើញក្រុមពួកកូនអ្នកមាននោះមកដល់ដែរគេបោះសៀវភៅដាក់លើតុរៀងខ្លួន។ ម្នាក់ដែលជាមេក្រុមនោះបញ្ជារឱ្យបរិវាឡើងជាន់ជ្រុំតុឡាលីន។ ខ្ញុំម្នាក់ឯងមិនហ៊ានលូកដៃរឿងគេទេខ្លាចគេវៃ ព្រោះពួកហ្នឹងកាចៗហើយជាសិស្សសំណព្វគ្រូទៀតធ្វើអីមិនឈ្នះគេទេ។ ជាន់ជ្រំអស់ចិត្តគេនាំគ្នាអង្គុយលើតុនាងទៀត ទ្រាំមើលមិនបានខ្ញុំក៏ក្រោកចេញទៅក្រៅ ឃើញឡាលីនកំពុងដើរមកតំណើរអែនអនដូចកន្នរី ញញឹមញញែមដាក់ធម្មជាតិតែនាងមិនដែរមើលមុខខ្ញុំទេ មិនចំឡែកទេព្រោះខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកល្បីក្នុងសាលាផង។ ចាំមើលសាច់រឿងបន្តខ្ញុំឈរនៅបង្អួចម្ខាងចាំមើលដូចការមុន ឡាលីនដើរជិតដល់ទ្វារបន្ទប់រៀន ពួកក្មេងខូចប្រាំនាក់នោះផ្អើររត់ចេញពីតុនាងមានម្នាក់ជ្រុះស្បែកជើងម្ខាងនៅតុនាងទៀត ឡាលីនស្ទុះទៅរើសស្បែកជើងនោះឱ្យបានមុនហើយនាងស្រែកយ៉ាងខ្លាំង

“ពួកអត់ខួរគ្រប់គ្នាឯងនេះ ជេរផងស្តីផងតែមិនបើកខួរចាំទេ ចូលចិត្តឱ្យយើងជេរណាស់អី?” ថាប៉ុន្នឹងហើយមុខញញឹមញញែមពីមុននេះបន្តិចគ្មានសល់សូម្បីស្រមោល ប្តូរចេញមុខមាំភ្នែកសម្លក់ប្រុសអាក្រក់ទាំង5គ្មានព្រិចភ្នែករួចនាងគប់ស្បែកជើងម្ខាងរបស់បរិវាគេឈាងក្បាលមេបក្សគេតែម្តង សំដៅទៅបង្អួចម្ខាងទៀត។ 
“ហ៊ើយអញ! ទៀតហើយ!” បរិវាកូនអ្នកមានម្នាក់រត់ទៅរើសស្បែកជើង កំពូលកូនអ្នកមានធ្លាប់តែញញឹមឌឺឡាលីនប្រែទឹកមុខចងចញ្ចើមដាក់នាង ឡាលីនមើលទៅមិនញញើតគេសោះខ្លួនតូចតែមួយឈរសម្លក់ទាល់តែប្រុសទាំងនោះងាកមុខចេញ។ ខ្ញុំខ្លាចភាពកាចរបស់ឡាលីនដល់ហើយ តែក៏អាណិតនាងណាស់ដែរ ដែលត្រូវក្រុមប្រុសៗកូនអ្នកមានព្រួតធ្វើបាបបែបនេះ។

មិនទាន់អស់ចិត្តទេខ្ញុំនៅចង់ដឹងរឿងនាងទៀតល្ងាចចេញទៅផ្ទះខ្ញុំមិនប្រញាប់ទៀតទេ ខ្ញុំដើរតាមក្រោយឡាលីនពីចម្ងាយទៅយកម៉ូតូ ឃើញនាងដើរជាក្រុមជាមួយមិត្តភ័ក្តលេងសើចយ៉ាងសប្បាយសុខៗ ពួកកូនអ្នកមាននោះរត់ទៅស្រែកព្រញាក់នាងយ៉ាងខ្លាំង ធ្វើឱ្យនាងស្រែកជេរពួកនោះគ្មានសំចៃមាត់។ តាមពិតនាងតូចនេះមួយកំប្លេតែម្តងហើយ ទាំងក្និកក្នក់ ទាំងរស់រាយ ទាំងកាច ទាំងឆ្នាស់។ ហាហា ឱ!អ្នកណាទៅហ៊ានស្រលាញ់នាង? ខ្ញុំនេះមិនទៅភ្លើដាក់ចិត្តឱ្យនាងជេរទេ តែខ្ញុំគ្រាន់តែចូលចិត្តលួចមើលដូចមើលរឿងភាគវែងអីចឹងដែរ នាងនិងក្រុមកូនអ្នកមាននោះឃើញតែឈ្លោះគ្នារាល់ថ្ងៃ។
ថ្ងៃនេះខ្ញុំមករៀនមុនគេ ដូចប៉ុន្មានខែចុងក្រោយនេះអីចឹង អូ!នាងតូចឆ្នាស់នោះមកដល់មុនពួកខូចនោះអីចឹងថ្ងៃនេះគ្មានរឿងមើលទេ ហ្អេ!ហ្អេ! ធ្វើអីអញ្ចេះ?
ដាក់កាបូបសៀវភៅក្នុងថតតុនាងរត់មកតុខាងសិស្សប្រុសៗ សំដៅមកតុកំពូលកូនអ្នកមានឡើងជាន់ទន្រ្ទាំតុគេយ៉ាងសប្បាយ។ ឱ!នាងតូចអើយតុគេប្រឡាក់មិនអីទេចុះបើនាងភ្លាត់ជើងធ្លាក់ពីលើតុ ខ្ញុំជួយមិនទាន់ទេណា។ នាងលោតទន្ទ្រាំមួយឆ្អែតប្រហែលជានឹកឃើញថាមានខ្ញុំនៅក្នុងថ្នាក់ដែរហើយ នាងឈរសម្លឹងខ្ញុំពីលើតុ ខ្ញុំនឹកឃើញភ្នែកកាចដែរនាងធ្លាប់សម្លក់គេខ្ញុំមិនហ៊ានមើលមុខនាងទេ បេះដូងលោតស្ទើតែចេញពីទ្រូងប្រហែលខ្លាចនាងណាស់ហើយ ខ្ញុំឱនមុខចុះមិនហ៊ានមើលមុខនាងទៀតទេ។ នាងក៏មិនខ្វល់ពីខ្ញុំដែរ នាងដើរទៅតុនាងវិញបើកសៀវភៅអានធ្វើមិនដឹង។ អីយ៉ូយ! កំពូលកូនអ្នកមានមកដល់ហើយ ឡាលីនត្រូវគេវៃអត់ទេហ្នឹងបើនាងទៅជាន់តុគេអីចឹង? ចុះបើគេវៃនាងខ្ញុំហ៊ានជួយអត់ហ្ន៎? 
កំពូលកូនអ្នកមានដើរមកដល់តុគេឃើញសុទ្ធតែស្នាមស្បែកជើងឡាលីនគេបោះ
សៀវភៅចូលថតតុឈរមើលមុខឡាលីន ឯនាងតូចនោះវិញគ្មានចាញ់គេសោះ ធ្វើមុខឌឺដាក់គេវិញទៀតមិនដឹងថាខ្ញុំបុកពោះជំនួសនាងទេ ហ្អេមើលកូនអ្នកមាននោះបែជាប្តូរមុខទៅជាញញឹមឌឺដាក់នាងវិញ គេមិនចង់វៃរឺស្តីឱ្យនាងទេ? អឺ! ទៅជាដកក្រដាសជូតតុអង្គុយដូចគ្មានរឿងអីទៅវិញ ឯនាងតូចឡាលីននោះវិញញញឹមខ្ចឹបដូចជាបានចិត្តដល់ហើយ។ ខ្ញុំដូចជាមិនយល់ពួលគេពីរនាក់នេះចង់ធ្វើអីទេ។
ខ្វល់តែពីរឿងនាងតូចឡាលីននោះលទ្ធផលរៀនចុងឆ្នាំសិក្សារសេរូហើយខ្ញុំបានតែមួយជាប់។ មើលស្រីឆ្នាស់ឡាលីនប្រហែលបាននិទ្ទេសល្អហើយញញឹមស្រស់ដល់ហើយ ឯកំពូលកូនអ្នកមានម្នាក់នោះវិញឮថាបានលេខមួយផង មើលទៅគេដូចជាសប្បាយចិត្តណាស់ដល់ថ្នាក់ឈរបន្តែតអារម្មណ៍ផង។ 
មួយឆ្នាំទៅយ៉ាងលឿន ទទួលបានលទ្ធផលហើយម្នាក់ៗបបួលគ្នាធ្វើកម្មវិធីជប់លៀងដើម្បីលាគ្នាផងដែរ ព្រោះថាពេលចូលរៀនវិញមានមួយចំនួនដូរវេនរៀន និងខ្លះឮថាប្តូរសាលាផង។ ខ្ញុំឃើញកំពូលកូនអ្នកមានថ្ងៃនេះមិនរករឿងឡាលីនទេ គេអង្គុយលួចមើលកាយវិការឡាលីនយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ ឯនាងតូចឆ្នាស់នោះវិញឃើញលេងជាមួយមិត្តភ័ក្តឡើងវ៉ល់ គ្មានខ្វល់ថាមានអ្នកណាខ្លះមើលនាងសោះ។
ពិធីជប់លាងបញ្ចប់ សិស្សទាំងអស់គ្នាបំបែកគ្នាទៅផ្ទះរៀងខ្លួន ខ្ញុំដើរយឺតៗតាមក្រោយឡាលីនចុងក្រោយដែរ នាងកំពុងដើរបន្តើរប្រឡែងជាមួយមិត្តនាងបន្តើរ ស្រាប់តែកំពូលកូនអ្នកមាននោះរត់ទៅកៀកពីក្រោយនាងហើយព្រញាក់ ឱ្យនាងភ័យស្រែកជេរមួយទំហឹងចិត្តខឹង កូនអ្នកមាននោះរត់ហួសនាងហើយងាកមកសើចដាក់នាង បែរជាមិនខឹងនាងជេរ។ 
នាងតូចឆ្នាស់ឡាលីនម្នាក់នេះដូចជារឿងភាគមួយរឿងដែរខ្ញុំមើលមិនចេះធុញ។ វិស្សមកាល3ខែនៅផ្ទះ ខ្ញុំនឹកដល់តែនាងចង់ឃើញភាពឆ្នាស់និងស្នាមញញឹមរបស់នាង។ ម្តងៗខ្ញុំនឹកដល់ពេលនាងសម្លឹងខ្ញុំ ធ្វើឱ្យបេះដូងខ្ញុំលោតមិនឈប់។ គិតៗទៅមួយឆ្នាំដែលរៀនជាមួយឡាលីនខ្ញុំតាមមើលនាងដូចរឿងភាគតែនាងវិញមើលខ្ញុំតែម្តងគត់។ នាងប្រហែលមិនទាំងចាប់ថាមានខ្ញុំក្នុងថ្នាក់រៀនជាមួយនាងផង។ 
ពេលនឹកដក់ឡាលីនវិស្សមកាល3ខែដូចជាយូរដល់ហើយ តែបើគិតដល់ថ្ងៃចូលរៀនខ្ញុំនៅមិនទាន់បាត់ខ្ចិលទេ។

ហ៊ើយ! សម្រាកខួរមិនទាន់បានប៉ុន្មានផងដល់ថ្ងៃចូលរៀនវិញហើយ។ បើកបវេស្សនកាលឆ្នាំនេះក៏មិនខុសពីឆ្នាំមុន ម្នាក់យកតែរបស់ថ្មីមកអួតគ្នាខ្ញុំវិញដូចជាគ្មានន័យសោះប្រើរបស់ថ្មីក៏មិនដឹងអួតអ្នកណា បើមិនដែរមានអ្នកណាចាប់អារម្មណ៍ខ្ញុំផង។ អីយ៉ា! នាងតូចឡាលីនបែកប៉ុន្មានខែសប្បុរជ្រះជាងមុន ប្រហែលបន្ទុំសាច់ណាស់ហើយ។ ហេហេ គេមិនទៅអង្គុយតុទី6សិនហើយចាំដូរមកតុទី2វិញដូចឆ្នាំមុនទេហ្ន៎ តែនាងដូរមកអង្គុយដើមតុ។ ខ្ញុំឆ្នាំនេះក៏ចង់ដូរតុដែរ សូមអង្គុយតុទីបីម្តងក្បែរអ្នកដើមតុចុះស្រួលលួចមើលឡាលីនកុំឱ្យគេដឹង។ មិនដឹងយ៉ាងម៉េចទេខ្ញុំ បានឃើញនាងហើយចេះតែចង់មើលនាងមិនចង់ងាកទៅណា។
ឆ្នាំនេះកំពូលកូនអ្នកមានម្នាក់នោះប្តូរសាលាហើយ ក្រុមគេក៏បែកវ៉ូងគ្នាអស់ មានអ្នកខ្លះប្តូរថ្នាក់ទៀតប្រហែលឡាលីននាងបានសុខហើយ។ ខ្ញុំមិនដែលឃើញមុខខឹង មុខកាចរបស់នាងទៀតទេ ឃើញតែមុខប្រឹមប្រិយ៍និងភាពរស់រាយរបស់នាង។ តាមពិតឡាលីនស្អាតណាស់ ស្អាតជាងពន្លឺព្រះច័ន្ទទៅទៀត។ ខ្ញុំចូលចិត្តលួចមើលមុខនាងដល់ភ្លឹក ពេលខ្លះមើលទៅនាងដូចជាដឹងខ្លួនតែនាងធ្វើមិនដឹង នាងប្តូរជាអៀនៗ ធ្វើឱ្យខ្ញុំកាន់តែចាប់ចិត្តលើនាង ខ្ញុំដូចជាលែងខ្លាចឡាលីនដូចកាលមុ នទៀត។ ទោះជានាងមើលមុខខ្ញុំក៏ខ្ញុំនៅតែបន្តមើលមុខមាង ទុកឱ្យនាងអៀនខ្ញុំហើយងាកមុខចេញ ខ្ញុំកាន់តែចង់មើលមុខអៀនរបស់នាង។

ទើបតែចូលរៀនបានពីរបីខែ ខ្ញុំកំពុងមានក្តីសុខក្នុងការមើលមុខឡាលីន ស្រាប់តែកំពូលកូនអ្នកមាននោះមក គេទៅហើយឆ្លៀតមកតាមញោះឡាលីនលេងម្តងម្កាលទៀត។ ពេលដែលខ្លួនឯងចាប់ផ្តើមលួចស្រលាញ់ឡាលីនទើបខ្ញុំដឹងថា កំពូលកូនអ្នកមាននោះឆ្នាំមុនធ្វើឈ្លោះជាមួយនាងរាល់ថ្ងៃតាមពិតលួចស្រលាញ់នាងដែរសោះ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមបារម្មណ៍ ចុះកាលនុងតិចឡាលីនទន់ចិត្តលួចស្រលាញ់គេដែរទៅ? គេមានហើយរៀនពូកែទៀត ថាមិនទៀងដែរឡាលីនយ៉ាងហោចក៏ចាប់អារម្មណ៍គេតិចតួច។ ចុះខ្ញុំ? ទោះជាមិនក្រក៏មិនមានឡូយឆាយអីដូចម្នាក់នោះ ហើយរៀនវិញមិនបាច់ប្រៀបដល់កំពូលកូនអ្នកមានហ្នឹងទេ តែឡាលីនខ្ញុំរៀនមិនឈ្នះនាងផង។

បើគ្មានអីសោះអីចឹងធ្វើម៉េចទាញចិត្តឡាលីនបាន? មិនបានទេខ្ញុំត្រូវតែខំរៀន បើមិនអីចឹងឡាលីនមិនចាប់អារម្មណ៍ខ្ញុំទេ។
ពីថ្ងៃនោះមកខ្ញុំក៏ខំរៀន ធ្វើយ៉ាងណាឱ្យឈ្នះឡាលីន។ មិត្តភ័ក្តក្នុងថ្នាក់ចាប់ផ្តើមមើលឃើញខ្ញុំក្នុងភ្នែក ម្នាក់ៗចូលចិត្តមកនិយាយជាមួយខ្ញុំនិងសួរមេរៀនខ្ញុំ។ គ្រូក៏ស្រលាញ់ខ្ញុំទៀត ពីមុនខ្ញុំស្មានថាទាល់តែជាកូនអ្នកមានទើបគ្រូស្រលាញ់ ហើយទាល់តែចេះនិយាយច្រើនទើបមានមិត្តភ័ក្ត តាមពិតគ្រាន់តែរៀនពូកែហើយកុំប្រកាន់ខ្លួននោះយើងមិនខ្វះអ្នកចង់ស្គាល់ទេ។ តែហេតុអីមើលទៅឡាលីនដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍ខ្ញុំអីចឹង? នាងបែរជាធ្វើកាចដាក់ខ្ញុំ ហើយនិយាយបញ្ឆិតបញ្ឆៀងបញ្ឈឺខ្ញុំទៅវិញ។ ពេលខ្លះនាងដឹងថាខ្ញុំលួចមើលនាង នាងបែរមកសម្លឹងខ្ញុំដោយក្រសែរភ្នែកមុត នាងមិនអៀនមិនទន់ភ្លន់បណ្តោយឱ្យខ្ញុំមើលតាមចិត្តដូចមុនទៀតទេ។ ពេលម៉ោងណាគ្រូអត់រៀនឃើញនាងអង្គុយជុំៗនិយាយលេងនិងក្រុមមិត្តភ័ក្តរបស់នាង ខ្ញុំខំទៅអង្គុយធ្វើជាអានសៀវភៅនៅក្បែរតែត្រូវនាងបញ្ឈឺស្ទើលែងចង់រស់

ឡាលីន: នែ! ឯងដឹងអត់ ម្នាក់ហ្នឹងរៀនភាសាអង់គ្លេសជាមួយគ្នាពេលល្ងាច។ គេស្រលាញ់គ្នា ហើយគ្នាក៏ចូលចិត្តគេវិញដែរ
មិត្តនាង: ចឹងឯងជួបគ្នារាល់ថ្ងៃ? ចុះពេលណាគេសុំឯងធ្វើសង្សារ?

ទ្រាំស្តាប់មិនបានខ្ញុំដើរចេញកុំឱ្យក្អួតឈាមឱ្យនាងឃើញ។ ចេញផុតមិនទាន់សម្លេងសើចកក្អឹក ខ្ញុំដឹងថាគេសើចខ្ញុំ។ ប្រហែលជាគេដឹងខ្ញុំលួចស្រលាញ់គេហើយស្អប់ខ្ញុំទេដឹងបានជាតែងតែបញ្ឈឺខ្ញុំ។ យ៉ាងណាខ្ញុំមិនជឿដែរថាឡាលីនយកសង្សារ ព្រោះរៀនជាមួយគ្នាពីរឆ្នាំហើយមិនដែរឃើញនាងស្និទ្ធស្នាលជាមួយបុរសណាលើពីមិត្តផង។ ទោះជាកំពូលកូនអ្នកម្នាក់នោះដែលពួកគេឈ្លោះគ្នារាល់ថ្ងៃ ពេលគេមកលេងនាងម្តងៗក៏នាងមិនដែលចាប់អារម្មណ៍អី ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំនៅតែមានសង្ឃឹម ខំតែរៀនឱ្យបានលេចធ្លោជាងគេគង់តែថ្ងៃមួយឡាលីននិយាយជាមួយខ្ញុំដូចគេគ្រប់គ្នាហើយ។

ថ្នាក់ទី11នេះខ្ញុំធ្វើរឿងពិសេសបានមួយគឺប្តុរខ្លួនឯងជាសិស្សរៀនពូកែរ ហើយមានមិត្តរាប់អានច្រើនទៀត គុណសម្បិត្តនេះមកពីឡាលីនទេ គិតទៅអំណាចស្នេហាអស្ចារ្យយ៉ាងនេះ។
ធ្មេចៗមួយឆ្នាំកន្លងផុតទៀត ខ្ញុំបែកពីឡាលីនបីខែទៀតហើយ នឹកនាងខ្លាំងណាស់ ពេលខ្លះនឹកខ្លាំងមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចស្ទើតែយំ តែត្រូវយកការនឹកនេះធ្វើជាកំលាំងចិត្តខំរៀនឱ្យឡាលីនចាប់អារម្មណ៍។ ណាមួយក៏ដើម្បីខ្លួនឯងប្រលងបាក់ឌុបជាប់ផង។

បវេស្សនកាថ្នាក់ទី12 និងក៏ជាបវេស្សនកាឆ្នាំសិក្សាចុងក្រោយរបស់ពួកយើងដែរ ឡាលីននៅអង្គុយតុទីពីររបស់នាងដដែរ មានមិត្តភ័ក្តប្រាំពីរនាក់ដែរជិតស្និតនឹងនាង ល្បីស្រីៗតុទីមួយនិងទីពីរនេះជាបក្សស្រីស្អាតនិងរៀនពូកែ ក្នុងនោះមានឡាលីនរស់រាយជាងគេ ហើយក៏ហ៊ានតមាត់និងលោកគ្រូអ្នកគ្រូជាងគេដែរ។
ឆ្នាំនេះខ្ញុំសូមអង្គុយតុមុខគេហើយ ទោះពិបាកមើលមុខឡាលីនតែខ្ញុំត្រូវតែកាត់ចិត្ត ព្រោះឆ្នាំប្រលងផងខ្ញុំត្រូវតែខំឱ្យមុតមាំ មិនអីចឹងប្រលងធ្លាក់ខ្មាស់ឡាលីនស្លាប់មិនខាន។
ឆ្នាំនេះខ្ញុំមានអាពីរនាក់នោះចេះតែតាមរាប់អានខ្ញុំរហូត វាថាខ្ញុំរៀនពូកែស្រួលលួចមើលពេលប្រលង អាមួយមុខមាត់សង្ហាហើយរួសរាយហួសឈ្មោះប្រាថ្នា ហើយអាមួយទៀតស្រអែមអង្គរតែជាកូនអ្នកមានខ្លាំងវាឈ្មោះសម្បត្តិ។ ពីរនាក់នេះវារាប់អានខ្ញុំខ្លាំងណាស់តែងហៅខ្ញុំទៅញាំអីជាមួយពេលចេញលេងហើយមិនដែលឱ្យខ្ញុំចេញលុយទេ បុណ្យគុណពួកវាដែរជួយឱ្យខ្ញុំមានឱកាសឆ្លងឆ្លើយជាមួយឡាលីនម្តងម្កាល ពេលពួកវានិយាយលេងជាមួយនាង។
ឡាលីនឆ្នាំនេះកាន់តែស្អាត នាងស្អាតហើយកាន់តែឆ្នាស់ទៀតផង។ ប្រុសៗជាច្រើនតាមស្រលាញ់នាង ទាំងសិស្សថ្នាក់គេទាំងសិស្សថ្នាក់ខ្ញុំក្នុងនោះក៏មានខ្ញុំម្នាក់ដែរ ដែលគេតែងបង្អាប់លើកដាក់ឱ្យឡាលីន ពិសេសខ្ញុំមានការជួយជ្រោមជ្រែងយ៉ាងខ្លាំងពីប្រធានថ្នាក់។ តែឡាលីនដូចជាព្រះច័ន្ទក្នុងវ៉ូងផ្កាយ នាងមិនដែលចាប់អារម្មណ៍អ្នកណាសោះ ហើយនៅបន្តការរាប់អានជាមួយអ្នកដែរលួចស្រលាញ់នាងទាំងអស់យ៉ាងធម្មតា ខ្ញុំឮនាងប្រាប់មិត្តនាងថាធ្វើបែបនេះអត់មានប្លែកទេ គេស្រលាញ់នាងមិនមែនស្អប់នាងទេ គ្មានហេតុផលឱ្យនាងស្អប់គេឡើយ ឡាលីនមានគំនិតទាន់សម័យមែន បើស្រីៗឯទៀតនោះដឹងថាអ្នកណាស្រលាញ់គេលែងនិយាយរកហើយ និយាយអីចឹងឆ្នាំនេះឡាលីនមិនដែរនិយាយអីបញ្ឈឺខ្ញុំដូចឆ្នាំមុនទៀតទេ។ 
និយាយពីអាពីរនាក់ពួកម៉ាកខ្ញុំនោះមួយអាទិត្យនេះមិនឃើញមកសាលាសោះ ថ្ងៃអាទិត្យនេះខ្ញុំណាត់ពួកវាមកជុំគ្នាសួរឱ្យច្បាស់ថាវាទៅណាមិនមករៀន។

ខ្ញុំ: អាពីរនាក់ហ្អែងទៅណាមិនមករៀនមួយអាទិត្យហើយ
ប្រាថ្នា: អញមកម្តងម្កាលដែរតើហ្អា
សម្បត្តិ: អាហ្នឹងវាទៅមើលមុខឡាលីន វាមិនទៅរៀនទេ
ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រឺត: អុញ! ហ្អែងស្រលាញ់ឡាលីន?
ប្រាថ្នា: អញពីរនាក់នេះលូកថ្លើមហ្អែងហើយ ពួកអញគ្មានអារម្មណ៍ចូលរៀនទេអាសម្បត្តិចេះតែនាំអញដើរឱ្យឈប់គិត
សម្បត្តិ: អាប្រាថ្នាវាស្រលាញ់ឡាលីនជាងអញទៀតបាត់មុខមិនបានទេ។
ប្រាថ្នា: តែយ៉ាងណាហ្អែងក៏ស្រលាញ់នាងដែរ សុទ្ធតែខុសនឹងអាដូរិនហើយ។

កុំឱ្យពួកវាឈ្លោះគ្នានិងលួងពួកវាឱ្យរៀនផងខ្ញុំមានតែកាត់ចិត្ត ណាមួយខ្ញុំមានពួកម៉ាកតែពីរនាក់ហ្នឹងទេតាំងពីរៀនមក។ ខ្ញុំ: នែ! ពួកហ្អែងកុំចោទគ្នាអី ឡាលីនមានមនុស្សច្រើនណាស់ស្រលាញ់នាង អាប៉ុន្មាននាក់ថ្នាក់ជាប់នោះតាមនាងដល់ៗផ្ទះ ហើយអាមួយថ្នាក់ក្រោមជាប់ដីនុងអាងផ្ទះក្បែរនាង បន្តិចមកខ្ចីនេះបន្តិចមកខ្ចីនោះ មានអាមួយថ្នាក់ចុងទៀត ឱ្យតែម៉ោងចេញលេងឃើញយួររបស់ញាំឱ្យនាងហើយ។
ថែមឯងពីរនាក់ទៀតក៏គ្មានបញ្ហាដែរ បើពីរនាក់ឯងងយកបេះដូងនាងបានយើងមិនសូវឈឺចាប់ដូចអ្នកផ្សេង។
តាំងពីថ្ងៃនោះមកពួកយើងបីនាក់ប្រជែងគ្នាតាមសមត្ថភាពរៀងខ្លួន មិនឱ្យប៉ះពាល់មិត្តភាពពួកយើងទេ។ ពួកវាតុចេញពីខ្ញុំអស់ អាប្រាថ្នាទៅអង្គុយតុទីពីរខាងប្រុសដើម្បីយកវេនបោសជាមួយនាង អាសម្បត្តិទៅអង្គុយតុទីបីស្រួលលួចមើលនាងក្មុងម៉ោងរៀន។
អាសម្បត្តិប្រើសមត្ថភាពជាកូនអ្នកមានចូលទៅរាប់អានស្និទ្ធស្នាលជាមួយមិត្តភ័ក្តនាង និងបានជិតស្និតនាងផង វាតែងទិញរបស់ញាំឱ្យមិត្តភ័ក្តនាងនិងនាង ពេលខ្លះឃើញវាមានទាំងបុងចាក់សាំងម៉ូតូឱ្យពួកនាងផង អានេះលេងធំមែន។
បើនិយាយពីអាប្រាថ្នាវិញវាចូលចិត្តនាំឡាលីនឱ្យឈ្លោះរាល់វេនបោសថ្ងៃអង្គារ៍ព្រោះវាមកមិនដែរទាន់ នាងខឹងពេលខ្លះគប់អំបោសឱ្យវាបោសបន្ត។ តែវាមានចំនុចពិសេសឱ្យឡាលីនបាត់ខឹងនិងនិយាយលេងដាក់វាវិញពីព្រោះវាចេះដោនឡូតចំម្រៀងបទថ្មីៗ មកបង្អួតឱ្យនាងខ្ចី។ អានេះឆ្គួតមែន! ឆ្នាំប្រឡងផងវាចេះមកពង្វក់នាងទៅកើត។ ខ្ញុំច្រណែនអាប្រាថ្នាវារពិលរប៉ូច ដែលដូចជាខូចចំណេញ ខ្ញុំឃើញវាឈរមុខថ្នាក់ចាំផ្លូវឡាលីនមករៀនដូចក្មេងចាំម៉ែមកពីផ្សារ គ្រាន់ឃើញឡាលីនមកភ្លាមវារត់ទៅប៉ះចុងដៃនាងបន្តិចហើយថា “នឹកណាស់នេះ ម៉េចយូរម៉ែសថ្ងៃហ្នឹង?” 

•  កាហ្វេល្វីងណាស់! ខ្ញុំមិនញ៉ាំទេ!
• លីតានិយាយសម្លេងធ្ងន់ស្ទើរផ្អើរភ្ញៀវដទៃនៅក្នុងហាង នាងរុញពែងកាហ្វេចេញ សម្លក់គូស្នេហ៍ដោយភ្នែកមុតមាំ។
•  មិនញ៉ាំមិនអីទេ! ចាំបាច់ខឹងអីយ៉ាងនេះ?
• អូនខឹងព្រោះតែបងចូលចិត្តបង្ខំអូនឱ្យញ៉ាំកាហ្វេ! អូនមិនចូលចិត្តកាហ្វេទេ! បងមិនចាំឬបងចង់ឈ្នះ? ស្នេហាហេតុអីចាំបាច់បញ្ជារគ្នា?
•  បងធ្វើតាមអូនគ្រប់យ៉ាង តែអូនមិនដែលធ្វើតាមបងសូម្បីតែម្តង! នេះហៅថានរណាបញ្ជារនរណាទៅ? បងមិនចង់ឈ្នះអូនទេ! បងចង់ឱ្យអូនប្តូរមកញ៉ាំកាហ្វេដូចពីមុនវិញ ប៉ុណ្ណឹងមិនបាន? ហេតុអ្វីឱ្យបងមិនបាន? ហេតុមិនញ៉ាំកាហ្វេ? ហេតុអ្វីស្អប់កាហ្វេ? ព្រោះតែអូននៅនឹកសង្សារចាស់របស់អូនមែនទេ?

ចាក់ចំចំនុចរសើបលីតាគោះតុក្រោកឈរ សម្លក់វិចិត្រស្ទើរតែហ៊ុយផ្សែងតាមភ្នែក នាងដើរចេញពីតុ តែវិចិត្រក្រោកឈរពាំងផ្លូវមិនឱ្យនាងទៅ លីតារុញវិចិត្រចេញមួយទំហឹងហើយរត់ចេញពីហាងកាហ្វេលែងងាកក្រោយ។ សម្លេងចាប់ហ្វ្រាំងឡានងឺត! ឮលាន់ពេញទាំងផ្លូវ លីតាងាកក្រោយបានត្រឹមតែឃើញវិចិត្រដេកដួលក្នុងថ្លុកឈាមនៅពីមុខឡាន។ ទឹកភ្នែកហូររហាម រត់បកក្រោយទៅត្រកងវិចិត្រនិយាយទាំងអួលដើមករ៖

•  អូនសុំទោស!
•  សន្យានឹងបង! ថ្ងៃក្រោយខឹងយ៉ាងណា អូនឈប់រត់គេច! និយាយគ្នាឱ្យចប់សិន ចាំអូនដើរចេញ។ (វិចិត្រខំនិយាយទាំងពិបាកក្នុងខ្លួន)
•  អូនដឹងហើយ! អូនឈប់ធ្វើហើយ! បងកុំកើតអីណា៎! បងទ្រាំសិនទៅ ឡានពេទ្យមកដល់ឥឡូវហើយ
• សន្យាមួយទៀត! ពេលបងមិននៅកុំនឹកបងយូរពេក ឆាប់បើកបេះដូងទទួលអ្នកថ្មីឮទេ?
•  ឈប់និយាយផ្តេសផ្តាស់ទៅ! បងមិនអាចទៅណាបានទាំងអស់! អូនមិនឱ្យបងទៅណាទេ!
•  សន្យាទីបី! បំភ្លេចបងឱ្យបានសិនសឹមចាប់ផ្តើមស្នេហាថ្មី ណា៎!
•  បង…! បងឈប់និយាយទៅ បងមិនអាចទៅណាបានទេ! អូនស្រលាញ់បង អូនត្រូវការបង អូនមិនត្រូវការអ្នកណាទាំងអស់ មិនថាអ្នកចាស់ឬអ្នកថ្មី! បងតស៊ូឡើង ឡានពេទ្យមកដល់ឥឡូវហើយ បង…! អូនសុំទោស!
•  បងមិនឱ្យអូនខុសទេ បងសុំទោសដែលចេះតែបង្ខំអូនពេក បងគួរតែផ្តល់ពេលវេលាឱ្យអូន តែបងចិត្តចង្អៀតពេក ទ្រាំចាំអូនបំភ្លេចគេមិនបាន ពេលនេះបងអស់ឱកាសហើយ បងមិនបង្ខំអូនញ៉ាំកាហ្វេទៀតទេ។ សូមអូនធ្វើតាមសន្យាទាំង៣នោះផង បើអូនឱ្យតម្លៃការស្រលាញ់របស់បង បង.. បង..លា..អូនហើយ..
•  បង! បងវិចិត្រ បង!
• លីតាស្រែកយំនៅលើដងផ្លូវលែងខ្វល់ពីមនុស្សជុំវិញខ្លួន ឡានពេទ្យមកដល់បានត្រឹមដឹកសពសង្សារសំណព្វរបស់នាងចេញទៅ ..
•  ហេតុអ្វីទ្រាំចាំឡានពេទ្យប៉ុណ្ណឹងមិនបាន? ដាច់ចិត្តម្ល៉េះទៅចោលអូន? អូនសុំទោស! អូនឈប់ឆេវឆាវហើយ! អូនឈប់រត់គេចហើយ… បងភ្ញាក់ឡើង..
• លីតាកាន់អង្អែលដៃរបស់វិចិត្រ យំរៀបរាប់ពោលពាក្យដដែរៗក្នុងឡានពេទ្យសង្គ្រោះបន្ទាន់ដែលកំពុងដឹងសពសង្សាររបស់នាងទៅផ្ទះវិញ។

………………………

មរណៈភាពរបស់វិចិត្របានផ្លាស់ប្តូរលីតាឱ្យក្លាយជាមនុស្សផ្សេងម្នាក់ទៀត បើទោះជាគេស្លាប់ទៅបីឆ្នាំហើយក៏ដោយ លីតាមិនធ្លាប់ឈប់ស្រលាញ់គេឡើយ នាងនៅតែនឹកគេរាល់ថ្ងៃ នាងស្តាយក្រោយដែលកាលនោះតែងតែមានទម្លាប់ខឹងហើយរត់គេច នាងមានវិប្បដិសារីដែលទម្លាប់ក្មេងខ្ចីមួយនោះធ្វើឱ្យបាត់បង់មនុស្សដែលស្រលាញ់នាងដូចជាវិចិត្រ។ ពេលនេះវិចិត្រលែងនៅទើបនាងចេះអត់ធ្មត់នឹងកំហឹងខ្លួនឯង ព្រមដោះស្រាយជម្លោះមុនពេលដើរចេញ។ នាងចេះគិតហើយ តែមនុស្សដែលនាងស្រលាញ់មិននៅទៀតទេ..

• បងវិចិត្រ! កាហ្វេល្វីងណាស់! ហេតុអីក៏ចេះតែបង្ខំឱ្យអូនញ៉ាំរាល់ថ្ងៃ? អូនសុខចិត្តញ៉ាំកាហ្វេល្វីងរាល់ថ្ងៃ អូនសុខចិត្តធ្វើតាមការបង្ខំរបស់បងហើយ! បងមកវិញមក! មកក្នុងយលសប្តិតែម្តងក៏បានដែរ!

ទឹកភ្នែករហាម ហូរស្រក់ចូលក្នុងពែងកាហ្វេខ្មៅរបស់លីតា នាងហូតក្រដាសជូតមាត់ពីក្នុងកែវលើតុកាហ្វេមកផ្តិតទឹកភ្នែកឱ្យស្ងួតពីថ្ពាល់ លើកកាហ្វេខ្មៅអត់ស្កររបស់នាងផឹកបង្ហើយអស់ពីពែង អង្គុយសម្លឹងទៅថ្នល់នឹកដល់ទិដ្ឋភាពដែលវិចិត្រដេកដួលនៅទីនោះកាលពីបីឆ្នាំមុន។

ទឹកភ្នែករមៀលមកជាថ្មី មានដៃមួយហ៊ុចកន្សែងមកឱ្យនាង។ លីតាងាកមើលម្ចាស់កន្សែងជាមួយទឹកភ្នែកដាបពេញថ្ពាល់ បញ្ចេញពន្លឺភ្នែកជះ លុបទឹកភ្នែកដែលបានហូរ មុខមាំមិនញញឹម កៀសដៃដែលហ៊ុចកន្សែងនោះចេញ នាងហូតក្រដាសជូតមាត់មកផ្តិតទឹកភ្នែកពីថ្តាល់ខ្លួនឯងសារជាថ្មី។

Barista ទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយចុះតល់មុខលីតា នាយចាប់ផ្តើមប្រយោគ៖

• ញ៉ាំកាហ្វេបីឆ្នាំហើយ! ហេតុអីមិនស្គាល់រសជាតិកាហ្វេ? កាហ្វេមិនមែនមានរសជាតិល្វីងតែមួយមុខទេ! កាហ្វេគឺជាផ្លែឈើប្រភេទChherry សាច់របស់វាមានរសជាតិផ្អែមទេ វាល្វីងដោយសារតែយើងយកវាមកលីង បើយើងលីងកាន់តែខ្លាំងគ្រាប់កាហ្វេក៏កាន់តែល្វីង បើយើងលីង ស្រាលបន្តិច វានឹងមានភាពផ្អែមបន្តិច ល្វីងបន្តិច។ កាហ្វេខ្មៅដែលលីតាបានញ៉ាំរាល់ដង ខ្ញុំបានឆុងជាមួយ Syphon ។ ការឆុងកាហ្វេជាមួយ Syphon ត្រូវការទឹកដែលមានកំដៅថេរដល់១០០អង្សា នេះខ្ញុំឆុងកាហ្វេជូនលីតាញ៉ាំរាល់ថ្ងៃទៅតាមស្តង់ដារ Special Tea Coffe Association មួយភាគកាហ្វេខ្ញុំប្រើទឹក១៨ រសជាតិកាហ្វេដែលលីតាញ៉ាំ មិនខុសពីរសជាតិតែប៉ុន្មានទេ គ្រាប់កាហ្វេគ្រឿមមិនបានច្រោះជាតិកាហ្វេឱ្យលើសរសជាតិល្វីងនោះទេ
• នែ៎! លោកម៉ាល័យ! ខ្ញុំមកផឹកកាហ្វេ មិនមែនមករៀនឆុងកាហ្វេទេ! ខ្ញុំចូលចិត្តកាហ្វេ! តែខ្ញុំមិនចូលចិត្ត Barista ទេ! ខ្ញុំផឹកកាហ្វេដើម្បីសង្សារចាស់របស់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ! មិនមែនដើម្បីមកជួបមុខលោកទេ!
• ហើយខ្ញុំក៏ដឹងថា លីតាស្អប់Barista ព្រោះ..!
•  ព្រោះតែស្អីក៏ស្រេចតែខ្ញុំ! លោកកុំមកចេះដឹងរឿងខ្ញុំច្រើនពេក!
•  ខ្ញុំមិនចង់ចេះដឹងរឿងរបស់លីតាទេ! តែខ្ញុំគ្រានតែការពារកិត្តិយសជាBarista របស់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ!
•  Barista មួយណាក៏ដូចគ្នា! កាហ្វេផ្អែមនោះវាគ្មានទេ! (លីតាក្រោកឈរសម្លក់មុខម៉ាល័យ) ខ្ញុំប្រកែកជាមួយលោកឯងមិនចេះចប់ទេ! ព្រោះលោកឯងនេះមិនចេះព្រមចាញ់! លោកឯងជាអ្នកណាបានជាហ៊ានរំខានពេលវេលារបស់ភ្ញៀវរាល់ថ្ងៃបែបនេះ? លោកឯងមិនចេះមានថ្ងៃសម្រាក់សោះឬបានជាខ្ញុំតែងតែឃើញមុខលោកឯងបែបនេះ? លោកឯងល្មមលាឈប់ពីហាងនេះហើយបើជាបុគ្គលិក! ហើយជាម្ចាស់ហាងវិញនោះលោកឯងបិទទ្វារទៅបើលោករកស៊ីតែរំខានភ្ញៀវបែបនេះ!
• ខ្ញុំមិនទៅណាទេ! ខ្ញុំនឹងនៅធ្វើBarista នៅទីនេះរហូត! មិនចង់ឃើញខ្ញុំ លីតាមិនបាច់មកទេ!
• ខ្ញុំនឹងឈប់មកនៅថ្ងៃមួយដែលខ្ញុំភ្លេចសង្សារចាស់ខ្ញុំបាន! ខ្ញុំមិនដែលចង់មកដើម្បីតែឃើញមុខលោកឯងទេ! Barista មួយណាក៏ដូចគ្នា! កាហ្វេផ្អែមនោះវាគ្មានទេ!

លីតាគោះតុសម្លក់កម្លោះBarista មុនដើរចេញពីហាងកាហ្វេ។

“ហ៊ើយ! អាចំកួតកក្កដាអើយ! បើឯងមិនចេះស្មោះទេ ឯងធ្វើ Barista ធ្វើអី? ខូចឈ្មោះដោយទាំងយើងទៀត!” ម៉ាល័យរអ៊ូគោះតុ ខឹងកក្កដាមិត្តរបស់គេដែលជាសង្សារទី១របស់លីតា ក្រោយដែលនាងចេញទៅបាត់។ អ្នកកម្លោះសារពែងកាហ្វេដែលជាប់ស្នាមក្រែមបបូមាត់ម្ចាស់បេះដូងយកទៅលាងនិងទុកដាក់នៅកន្លែងមួយមិនឱ្យច្រលំគេ។

ហាងកាហ្វេរបស់ម៉ាល័យគឺកន្លែងជាចុងក្រោយដែលលីតានិងវិចិត្របានជួបគ្នា នៅលើថ្នល់មុខទ្វារហាងនោះហើយ ដែលជាកន្លែងដែលវិចិត្រផុតដង្ហើមនៅលើដៃលីតា។ ចាប់ពីថ្ងៃនោះមកបេះដូងរបស់ម៉ាល័យបានធ្លាក់ទៅក្នុងអន្លង់សមុទ្រទឹកភ្នែករបស់នាងរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ នាយឈឺណាស់រាល់ពេលដែលឃើញលីតាយំនឹកវិចិត្រម្តងៗ នាយចង់ធ្វើជាថ្នាំស្អំបេះដូងរបស់នាងណាស់ តែអាម្សៀលកក្កដាដែលជាមិត្តរួមសាលាកាហ្វេនោះបានធ្វើឱ្យនាងស្អប់Barista ទូទាំងពិភពលោកទៅហើយ ព្រមទាំងមានៈជាមួយវិចិត្រដោយមិនព្រមញ៉ាំកាហ្វេ នេះបើសិនជាមិនដោយសារវិចិត្រស្លាប់ទៅ លីតាគ្មានថ្ងៃព្រមផឹកកាហ្វេទេ ម៉ាល័យក៏មិនដឹងថាមានឱកាសបានឃើញលីតារាល់ថ្ងៃដូចសព្វដងនេះឬអត់ដែរ។

យប់ម៉ោង១១ទៅហើយម៉ាល័យនៅមិនទាន់បានសម្រាកផង គេនៅស្វែងរករូបមន្តបន្ថែមរសផ្អែមនៅក្នុងកាហ្វេសម្រាប់លីតានាថ្ងៃស្អែក អ្នកកម្លោះBaristaដឹងណាស់ថាអតិថិជនម្នាក់នេះនាងមកញ៉ាំកាហ្វេមិនសូវរំលងថ្ងៃនោះទេ បើទោះជានាងនិងគេមិនត្រូវគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ។ រួចរាល់ការហើយ កម្លោះBarista ម៉ាល័យទាញទូរស័ព្ទមកចុចមើលfacebookតាមទម្លាប់ នាយឃើញ Status មួយបង្ហោះឡើង “នឹកអនុស្សាវរីយ៍មួយនោះ” ជាមួយរូបថតArt latte បេះដូង និងឈ្មោះលីតា។

ក្តៅមុខភាយ ម៉ាល័យទ្រាំលែងបានចុចតេតាម messenger ទៅរកកក្តដាដែលជាម្ចាស់status ៖

•  Hello ម៉ាល័យ! ឯងចេះនឹកយើងឬ?
• អាមិត្តចង្រៃ! យើងមិននឹកឯងទេ តែយើងខឹងឯង! ឯងមានសិទ្ធអីមកនឹកលីតា?
• យី! ឯងស្គាល់លីតា? នាងត្រូវជាអ្វីជាមួយ?
• នាងត្រូវជាអ្វីជាមួយយើងមិនសំខាន់ទេ! តែយើងឆ្ងល់ឯង បើឯងបែកពីនាងហើយ ឯងនៅទុករូបថតនាងក្នុងFacebookឯងធ្វើអីទៀត? គ្រាន់តែមើល Facebookរបស់ឯង នរណាក៏ដឹងថានាងធ្លាប់ជាសង្សារចាស់ឯងដែរ! បើបែកគ្នាហើយ ហេតុអីឯងមិនរក្សាកិត្តិយសឱ្យនាងផងទៅ នៅទុករូបនាងធ្វើអី?
•  ចុះឯងខឹងអីម្ល៉េះអាសម្លាញ់? យើងមានសង្សារច្រើនអ្នកណាក៏ដឹង តែឯងឃើញទេ យើងមិនដែលបង្ហោះរូបមនុស្សស្រីម្នាក់ណាក្រៅពីរូប និងឈ្មោះលីតាទេ! យើងស្រលាញ់លីតា គ្រាន់តែយើងស្តាយស្រីស្អាតៗឯទៀត! យើងមិនដែលចង់បែកជាមួយនាងទេ នាងជាអ្នករត់ចោលយើងដោយខ្លួនឯងទេ! យើងនៅតែស្រលាញ់នាង!
•  បានហើយអាសម្លាញ់អាប់! ឯងកំពុងសម្លាប់បេះដូងរបស់យើងដោយសារតែអាចរិតព្រាននារីរបស់ឯងនេះហើយ! លីតាស្អប់Barista ទូទាំងពិភពលោកដោយសារតែឯងហ្នឹងហើយ! ជីវិតរបស់នាងពេលនេះជូរចត់បំផុត ព្រោះមនុស្សដែលនាងស្រលាញ់បន្ទាប់ពីឯងនាពេលនេះបានស្លាប់បីឆ្នាំហើយ! ការស្លាប់របស់គេក៏មានឯងជាដើមហេតុដែរ! នាងគួរតែរស់នៅដោយមានសុភមង្គលបំផុតបើឯងមិនធ្លាប់ក្បត់នាង! បីឆ្នាំមកហើយដែលយើងមិនធ្លាប់ឃើញលីតាញញឹម! បើឯងមានបេះដូងដែរ ល្មមឈប់ទាក់ទងស្រីៗមិនរើសមុខទៀតទៅ! មិនដឹងថាមានមនុស្សស្រីល្អៗប៉ុន្មាននាក់ដែលកំពុងរស់ដូចលីតាដោយសារតែឯងនេះទេ! ហើយក៏មិនដឹងថាមាន Barista ប៉ុន្មាននាក់ដែលត្រូវខូចចិត្តដោយសារឯងដូចជាយើងនេះដែរ!
•  យើងសុំចិត្តឯងចុះ! រៀនស្មោះខ្លះទៅ វាមិនស្លាប់ទេ! (ស្ងាត់ឈឹងបាត់សម្លេងរបស់កក្កដា) Hello! ឯងទៅណាហើយ? យី! ម៉េចក៏ស្ងាត់ឈឹង? អានេះសង្ស័យតែដេកលក់បាត់ហើយ!

ម៉ាល័យស្មានតែកក្កដាមិត្តរបស់ខ្លួនដេកលក់បាត់ នាយបិទទូរស័ព្ទរៀបចំទៅបន្ទប់គេងរបស់គេដែរ។ តាមពិតពត៌មានដែលម៉ាល័យប្រាប់ដល់កក្កដាធ្វើឱ្យគេឈឺចាប់ចុកទ្រូងណាស់ បើទោះជាគេមិនចេះស្មោះតែគេក៏ចេះស្រលាញ់ នាយកក្កដាសែនអាណិតដល់លីតា នាយស្តាយកំហុសដែលបានធ្វើឱ្យលីតាខូចចិត្ត កាន់តែមានវិប្បដិសារីនៅពេលដែលនាយដឹងថាលីតារស់នៅក្នុងជីវាភាពជីវិតបែបនេះ។

•  លីតា! បងសុំទោស! បើបងចេះស្មោះ អូនមិនកម្សត់ដល់ថ្នាក់នេះទេ! បងខុសហើយ….

កក្កដាពោលខ្សឹបៗម្នាក់ឯងបណ្តើរ មើលរូបថតលីតានៅលើ Facebook របស់នាងបណ្តើរ។ នាយបានឃើញរូប និងសារកម្សត់ៗដែលនាងបង្ហោះយ៉ាងច្រើន កាលពីវិចិត្រទើបតែស្លាប់ថ្មីៗ។ បន្ទាប់ពីសារទាំងនោះ លីតាមិនដែលបង្ហោះអ្វីក្រៅពីរូបកាហ្វេខ្មៅដែលនាងញ៉ាំ និងstatus “កាហ្វេល្វីង” ដដែលៗ គ្រាន់ខុសថ្ងៃគ្នាតែប៉ុណ្ណោះ។

(នៅមានភាគបន្ត)

សំឡេងឈ្លោះគ្នារវាងប្តីប្រពន្ធមួយគូចេញពីក្នុងខ្ទមមួយ ៖

• ខ្ញុំប្រាប់ឯង! ខ្ញុំជាប្តីមិនមែនពួកអាអស់នោះជាប្តីឯងទេ
• បង! កុំប្រើពាក្យធ្ងន់ពេក ពួកគាត់គ្រាន់តែអាណិតព្រោះខ្លាចបងវាយខ្ញុំ
• ខ្ញុំគ្មានចង់វាយប្រពន្ធទេ តែប្រពន្ធចូលចិត្តឲ្យខ្ញុំវាយ បើមិនឲ្យលុយខ្ញុំផឹក ខ្ញុំនឹងវាយឯង!
• បង! លុយរកបានតិចតួចបងយកទៅផឹក ខ្ញុំបានអីផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ កូនយើងទៅរៀន គ្នាក៏ត្រូវការលុយ។
• កុំនិយាយពីអាកូនហ្នឹង! វានៅឯណា អញចង់ទៅវាយវាឲ្យណាណី! កើតមកភ្លាមវានាំចង្រៃអោយអញក្រដូចរាល់ថ្ងៃនេះ! អញស្អប់វា!

ថាហើយបុរសជាប្តីដើរទាំងស្រវឹងទ្រេតទ្រូតទៅរកវាយកូនប្រុស តែប្រពន្ធតាមឃាត់ ៖

• បងកុំណា! កូនគ្នាមិនដឹងអីទេកុំវាយកូន

កូនប្រុសអាយុរ11ឆ្នាំពួនយំក្រោមតុពេលដឹងខ្លួនជាដើមហេតុនៃជម្លោះឪពុកម្តាយរាល់ថ្ងៃបែបនេះ។ បន្ទាប់ពីទាញដៃប្តីឲ្យចេញក្រៅផ្ទះអតីតលោកស្រីផល្លា មកក្រសោបឱបកូនប្រុសតែមួយនិងពោលលួងលោម៖

• កូនបុត្រ! កូនប្រុសមាសម្តាយ កូនកុំយំ! កុំខឹងនឹងលោកប៉ាណាកូន

បុត្រយំឱបម្តាយសួរទាំងអណ្តើតអណ្តក៖

• ម៉ាក់! គ្រួសារយើងធ្លាក់ខ្លួនក្រព្រោះកូនមែនទេម៉ាក់?
• អត់ទេកូន! អត់ទេ! កូនបុត្ររបស់ម៉ាក់ល្អប្រពៃណាស់ គ្រួសារយើងរកស៊ីខាតមកតែពីគ្រោះទេ កូនកុំយកពាក្យលោកប៉ាដាក់ក្នុងចិត្តណាកូនណា៎
• ម៉ាក់! ចុះលោកប៉ាគាត់ស្រលាញ់កូនទេ?

លោកប៉ាកូនស្រលាញ់កូនជាងម៉ាក់ទៅទៀត តែគាត់ផ្លាស់ប្តូរបែបនេះមកពីគាត់ខូចចិត្តពេកណាកូន។ កូនប្រុសល្អរបស់ម៉ាក់! ទុកពេលឲ្យលោកប៉ាណាកូន!

ម្តាយយំអង្វរកូនប្រុសមិនឲ្យខឹងគុំគួននឹងឪពុកខ្លួនឯង បុត្រមិនឆ្លើយតបត តែយំឱបម្តាយរហូតគេងលក់ក្នុងរង្វង់ដៃម្តាយ។

តាមទម្លាប់មីងផល្លាក្រោកពីព្រលឹមរាល់ព្រឹកដើម្បីធ្វើនំយកទៅលក់ឯផ្សារ ក៏មានបុត្រជាជំនួយការផងដែរ។

រៀបចំនំដាក់ល្អីបណ្តើរបុត្រសួរទៅអ្នកម្តាយ៖

• ម៉ាក់! លោកប៉ាធ្លាប់ស្រលាញ់កូនមែនដែរទេ?

មីងផល្លាផ្តើមទឹកភ្នែករលីងរលោងតបទៅកូនប្រុសតែមួយ៖

• កូន! កាលកូននៅក្នុងផ្ទៃម្តាយនៅឡើយគ្រួសារយើងធ្លាប់ជាអ្នកមានស្កឹមស្កៃ ចង់បានអ្វីក៏មិនបាច់ធ្វើដោយខ្លួនឯងដែរ គ្រាន់តែប្រើបាវព្រាវទៅរក រឺទៅធ្វើក៏បានភ្លាម។ តែកូនមើលនុះ នោះគឺអ្វី? ជាអង្រឹងឈើដ៏មានតម្លៃបំផុតកូនដឹងទេ គឺលោកប៉ាធ្វើឲ្យកូនដោយផ្ទាល់ដៃលោក។

បុត្រងាកទៅមើលអង្រឹងឈើដែលដើមឡើយគ្រាន់តែគិតថាជារបស់ចាស់មួយ តាមពិតវាមានន័យដល់ថ្នាក់នេះសោះ ទឹកភ្នែករមៀលស្រក់ចុះ​ស្តាប់ម្តាយពោលបន្ត៖

• កូនម្តាយ កុំតូចចិត្តនឹងលោកប៉ាមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ដូចរាល់ថ្ងៃ។ ក្រោយលោកប៉ារកស៊ីខាតធ្ងន់ធ្ងរ លោកប៉ាក៏បាក់ទឹកចិត្តនឹងធ្លាក់ខ្លួនបែបនេះទៅ។ កូនសន្យានឹងម្តាយបានទេថាមិនខឹង តូចចិត្តនឹងលោកប៉ា?

• កូនអាណិតលោកប៉ាណាស់ម៉ាក់ ពេលកូនធំឡើងកូននឹងខំរកលុយធ្វើឲ្យគ្រួសារយើងក្លាយជាអ្នកមានដូចមុនវិញ ហើយលោកប៉ានឹងស្រលាញ់កូនដូចពីមុនវិញ។ កូនសន្យា! កូននឹងមិនខឹងរឺអន់ចិត្តនឹងលោកប៉ាទៀតឡើយ។ ម៉ាក់កូនស្រលាញ់អង្រឹងឈើដែលលោកប៉ាធ្វើឲ្យកូន។

អតីតលោកស្រីផល្លាអួលដើមកអង្អែលក្បាលកូនថើរៗ ហើយឱនមកថើបថ្ងាសកូនប្រុសតែមួយ។

ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់គ្រួសារនេះកាន់តែដុនដាបទៅ ឪពុករបស់បុត្រធ្លាក់ខ្លួនឈឺដោយការរាតត្បាតនៃសុរា។ អតីតលោកស្រីផល្លាមិនអាចយកកម្រៃលក់នំមកផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ឡើយ ណាមួយត្រូវចំណាយលើថ្នាំសង្កូវរបស់ស្វាមី ណាមួយត្រូវចំណាយលើថ្លៃសិក្សាកូនប្រុសតែមួយ លោកស្រីតែម្នាក់ឯងទ្រទ្រង់លែងបានគិតតែចង់ចេញទៅធ្វើការឲ្យបានកម្រៃច្រើនជាងនេះ និងដើម្បីព្យាបាលជំងឺស្វាមីផង លោកស្រីផល្លាដាច់ចិត្តយកកូនប្រុសស្រលាញ់ស្មើកែវភ្នែកទៅផ្ញើនឹងមណ្ឌលកុមារកំព្រា។

ពីរនាក់ម្តាយកូនឡើងឡានពីបាត់ដំបងមកដល់ភ្នំពេញ ដោយទុកស្វាមីកំពុងឈឺឲ្យនៅផ្ទះតែម្នាក់ឯង។

ក្រោយធ្វើឯកសារផ្តិតមេដៃព្រមទុកបុត្រឲ្យនៅមណ្ឌលកុមារកំព្រាទួលស្វាយព្រៃរួចមក គាត់ងាកមកផ្តាំកូនប្រុសជាចុងក្រោយ៖

• កូនម្តាយ! ម្តាយសុំទោសដែលម្តាយអស់លទ្ធភាពថែកូនដោយដៃឯង តែម្តាយមិនដែលឈប់ស្រលាញ់កូនទេ ម៉ាក់និងលោកប៉ា ស្រលាញ់កូនប្រុសម្នាក់នេះគ្មានថ្ងៃបញ្ចប់ទេកូន។ នៅពេលលោកប៉ាកូនជាសះស្បើយហើយ ម៉ាក់នឹងមកទទួលកូនទៅវិញ។ ម៉ាក់សន្យា!

បុត្រចាប់ផ្តើមញ័រខ្លួនដូចកូនមាន់ដែលត្រូវមេត្រដាងស្លាបឲ្យក្អែក តើមានមេមាន់ឯណាត្រដាងស្លាបឲ្យក្អែកឆក់កូននោះ វាគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍ហេលហាលរបស់កូនប្រុសកំសត់នេះតែប៉ុណ្ណោះ។ បុត្រមិនចង់យំតែទឹកភ្នែកហូរទប់មិនជាប់និយាយទាំងញ័រមាត់ទៅម្តាយ៖

• ម៉ាក់! កុំភ្លេចសន្យា បើថ្ងៃស្អែកនៅតែមាន កូនចាំម៉ាក់រហូត។

ពីរនាក់ម្តាយកូនយំឱបគ្នាយ៉ាងខ្លោចផ្សារ ឱបយូរប៉ុនណាក៏មិនអាចជួយមិនឲ្យម្តាយកូនទាំងពីរមិនបែកគ្នាបានដែរ ព្រហ្មលិខិតមិនអាណិតឡើយ។

បារម្ភប្តីពេក អតីតលោកស្រីផល្លាមិនបង្អង់បំបែកកូនចេញពីដើមទ្រូងរត់តម្រង់ចេញក្រៅបរិវេណមជ្ឈមណ្ឌល បុត្ររត់ទៅតាមក្រោយ ស្រែកហៅម្តាយ៖

• ម៉ាក់! ឈប់សិន! ម៉ាក់បែរក្រោយមើលមុខកូនសិន!

ម្តាយកម្សត់ឈរធ្មឹងបន្តិច បែរក្រោយមើលកូនពីចម្ងាយទាំងទឹកភ្នែករហាម។ បុត្របន្តស្រែកប្រាប់ទៅម្តាយដែលឈរនៅមួយចំងាយ៖

• ម៉ាក់កុំយំ បើទឹកភ្នែកម៉ាក់ហូរ ម៉ាក់មើលមុខកូនមិនច្បាស់ទេ កូនចង់ឲ្យម៉ាក់ចាំមុខកូនទុកបើទោះជាកូនធំទៅ សូមម៉ាក់កុំភ្លេចមុខកូនណា៎

និយាយចប់បុត្ររត់ចូលទៅក្នុងមណ្ឌលវិញដោយមានគ្រូឈរចាំទទួលដោយក្តីអាណិតអាសូរជាពន់ពេក។

នៅតែអ្នកម្តាយកម្សត់ឈរយំដល់ទន់ខ្លួនដួលលើដី ខ្លោចចិត្តនឹងសម្តីកូនប្រុសតែមួយ នៅតូចសោះមិនគួរត្រូវព្រាត់ពីដើមទ្រូងម្តាយ…

…រយះពេលមួយឆ្នាំដែលបុត្ររស់ជ្រកកោនក្នុងមជ្ឈមណ្ឌល ព្រោះតែបុត្រជាក្មេងស្លូតនិងឧស្សាហ៍ព្យាយាម លោកគ្រូអ្នកគ្រូនៅក្នុងមណ្ឌលស្រលាញ់និងអាណិតបុត្រគ្រប់ៗគ្នា។ ក្នុងនោះមានអ្នកគ្រូម៉ាឡៃដែលតែងតែចំណាយពេលមើលថែបុត្រជាងគេ ព្រោះតែសេចក្តីដឹងគុណលោកប៉ារបស់បុត្រធ្លាប់ជួយទំនុកឲ្យគាត់បានរៀនផងធ្វើការផង កាលពីលោកមិនទាន់ធ្លាក់ខ្លួនក្រ។

ថ្ងៃនេះក៏ដូចថ្ងៃណាដែរ ទំនេរម៉ោងរៀនបុត្រតែងទៅអង្គុយចាំម្តាយនៅក្បែររបងទ្វារមណ្ឌល ហើយតែងមានអ្នកគ្រូម៉ាឡៃជាអ្នកលួងលោមជាប្រចាំ៖

• បុត្រ! នៅទីនេះសោះអ្នកគ្រូខំដើររក
• ខ្ញុំមកចាំម៉ាក់ខ្ញុំណាអ្នកគ្រូ! យូរហើយគាត់មិនឃើញមកសោះ មកលេងក៏មិនដែលមក

និយាយតែប៉ុណ្ណេះបុត្រចាប់ផ្តើមអួលដើមក អ្នកគ្រូម៉ាល័យយល់ស្ថានការណ៍ចាប់ផ្តើមពន្យល់បកស្រាយ៖

• បុត្រអើយ! ប្រហែលម៉ាក់របស់បុត្រកំពុងពិបាកខ្លាំងហើយណា មើលទៅលោកប៉ារបស់បុត្រមិនទាន់ជាសះស្បើយទេ បើមកលេងបុត្របានលុយឯណាទិញថ្នាំជូនលោកប៉ា?
• ហេតុអីលោកប៉ាឈឺយូរម៉្លេះអ្នកគ្រូ? លោកប៉ាឈឺអ៊ីចឹងមាននឹកខ្ញុំទេ?
• លោកប៉ាមុខតែជាឆាប់ៗ អ្នកគ្រូហ៊ានធានាថាលោកប៉ាស្រលាញ់បុត្រខ្លាំងជាងអ្នកណាទាំងអស់ ហើយពេលនេះមិនដឹងនឹកបុត្រយ៉ាងណាទេ។
• ហេតុអីអ្នកគ្រូដឹងច្បាស់ម៉្លេះ?
• អ្នកគ្រូធ្លាប់ជាបុគ្គលិកធ្វើការជូនលោកប៉ាបុត្រ កាលនោះគ្រាន់តែដឹងថាអ្នកម៉ាក់បុត្រមានផ្ទៃពោះ លោកប៉ារបស់បុត្រធ្វើកម្មវិធីជប់លាងយ៉ាងធំហើយប្រាប់គេគ្រប់គ្នាថាបុត្រជាកូនសំណព្វតែមួយ គ្រប់បែបយ៉ាងនឹងប្រគល់ជូនបុត្រទាំងអស់។ ហើយថ្ងៃដែលបុត្រកើតបានមួយខែ លោកប៉ាធ្វើកម្មវិធីបង្កក់យ៉ាងធំហើយលោកប៉ាបីបុត្រដើរអួតអ្នកចូលរួមទាំងអស់គ្នា ថាបុត្រមានមុខដូចលោកប៉ា ធំឡើងមុខតែពូកែដូចលោកប៉ា។

ស្តាប់អ្នកគ្រូនិយាយយ៉ាងជក់ចិត្ត បុត្រភ្លេចនឹកម៉ាក់បានមួយគ្រា។ យ៉ាងណាគេអាចទទួលដឹងថាប៉ារបស់គេពិតជាស្រលាញ់គេមែន បើទោះជាតាំងពីដឹងក្តីមកមិនធ្លាប់បានដៃឪពុកថ្នមក៏ដោយ។

ធ្មេចបើកបុត្ររស់នៅក្នុងមណ្ឌលពីរឆ្នាំហើយ កើនវ័យ13ឆ្នាំបុត្រនៅតែជាក្មេងប្រុសដែលជាទីស្រលាញ់របស់មនុស្សជុំវិញខ្លួន។ ថ្ងៃនេះនៅមណ្ឌលមានការរៀបចំកម្មវិធីពិសេស ដូចជាសម្រាប់ទទួលភ្ញៀវកិត្តិយសណាម្នាក់ ក្មេងៗក្នុងមណ្ឌលស្លៀកពាក់សមសួនឈរចាំទទួលវត្តមានរបស់ប្តីប្រពន្ធជនជាតិអាមេរិកមួយគូ។ ពួកគេជាគូស្នេហាមនុស្សធម៌ ដែលបានដាក់ឆន្ទៈដើរជួយឧបត្ថមមណ្ឌលកុមារកំព្រាចំនួន9ប្រទេស ហើយប្រទេសកម្ពុជាជាប្រទេសចុងក្រោយដែលគេមកដល់។

វាសនាល្អរបស់បុត្របានមកដល់ ប្តីប្រពន្ធមួយគូនេះឃើញបុត្រភ្លាម ហាក់មាននិស្ស័យ ដោយនិស្ស័យល្អពីកំណើតនិងភាពឆ្លាតវៃរបស់បុត្រ ធ្វើឲ្យពួកគេស្រលាញ់ពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំងក៏បានស្នើសុំបុត្រធ្វើជាកូនចិញ្ចឹម ចង់យកទៅរស់នៅជាមួយ តែគ្រូៗទាំងអស់ក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលបានបដិសេធព្រោះខ្លាចអ្នកស្រីផល្លាមកទទួលបុត្រវិញមិនឃើញ នឹងមិនមានអ្វីបកស្រាយជូនគាត់។ ស្របពេលគ្រូៗទាំងអស់និងប្តីប្រពន្ធជនជាតិអាមេរិកកំពុងពិភាក្សាររឿងនេះ បុត្រប្រាកដខ្លួនទាំងទឹកភ្នែករហាម ត្បិតបុត្រជាក្មេងឆ្លាតរៀនពូកែគេអាចយល់ការសន្ទនាជាភាសាអង់គ្លេសបាន។ អ្នកគ្រូម៉ាល័យបារម្ភដល់ទឹកចិត្តបុត្រ នាងស្ទុះមកឱបលួងលោម៖

• បុត្រកុំយំ! ពួកយើងមិនបានអនុញ្ញាតអោយពួកគាត់យកបុត្រទៅទេ ពួកយើងចាំអ្នកម៉ាក់របស់បុត្រមកទទួលបុត្រទៅវិញតាមសន្យាណា៎ កុំយំអី!
• ខ្ញុំមិនបានយំទេ គ្រាន់តែទឹកភ្នែកខ្ញុំហូរណា៎អ្នកគ្រូ តែខ្ញុំចង់ទៅជាមួយពួកគាត់បើគាត់មិនប្រកាន់ខ្ញុំចង់មានម៉ាក់ពីរនាក់ និងលោកប៉ាពីរនាក់។

ក្រោយពេលអ្នកគ្រូម៉ាល័យបកប្រែជាភាសាអង់គ្លេសឲ្យប្តីប្រពន្ធទាំងពីរនាក់បានយល់ អ្នកទាំងពីរនោះស្ទុះមកឱបបុត្រដោយក្តីត្រេកអរ។

ពួកគេនិយាយទៅកាន់បុត្រថា៖

• ពួកយើងសន្យា ថានឹងមើលថែបុត្រទុកជាកូន ហើយយើងមិនហាមឃាត់បុត្រជួបនឹងឪពុកម្តាយបង្កើតវិញឡើយ។

ដោយការយល់ព្រមដោយផ្ទាល់ពីសាម៉ីខ្លួន លោកគ្រូអ្នកគ្រូទាំងអស់ក៏មិនហ៊ានបដិសេធន៍ទៀតដែរ តែអ្នកគ្រូម៉ាល័យនៅមិនអស់ចិត្តនឹងការយល់ព្រមដោយងាយបែបនេះ ពេលស្ងាត់ៗអ្នកគ្រូទៅសួរបុត្រដែលអង្គុយដូចជាចាំផ្លូវម្តាយមកទទួល។

• បុត្រ! ចាំម៉ាក់ទៀតហើយមែនទេ?
• បាទអ្នកគ្រូ ខ្ញុំចង់ឲ្យម៉ាក់មកឆាប់ៗនេះ ខ្ញុំតែងយល់សប្តិឃើញម៉ាក់មកទទួលខ្ញុំទៅវិញ។

អ្នកគ្រូម៉ាល័យដកដង្ហើមធំសួរទាំងមិនយល់ពីការសម្រេចចិត្តរបស់បុត្រ ៖

• បើអ៊ីចឹងម៉េចក៏បុត្រព្រមទៅជាមួយម៉ាក់ប៉ាថ្មី?
• ព្រោះខ្ញុំគិតថាមានតែផ្លូវនេះទេដែលអាចឲ្យខ្ញុំមានឱកាសសាងអនាគតល្អបាន
• នៅក្មេងសោះគិតបានវែងឆ្ងាយណាស់បុត្រ ចុះឲ្យអ្នកគ្រូប្រាប់អ្នកបងផល្លាយ៉ាងណាបើគាត់មកមិនឃើញបុត្រ?
• អ្នកគ្រូប្រាប់ឲ្យគាត់ចាំបុត្រ បុត្រនឹងត្រឡប់មករកពួកគាត់វិញ។ បុត្រសន្យា!

ទើបតែបែកបាក់ពីសង្សារ ម៉ានីនស្រងេះស្រងោចតូចចិត្តខ្លួនឯងដែលតែងតែជួបមនុស្សប្រុសក្បត់ចិត្ត។ នាងសំងំនៅក្នុងបន្ទប់មិនព្រមចេញក្រៅទៅណា ក្រៅតែពីធ្វើការព្រោះជាភារៈចៀសមិនបាន។

យប់មួយដែលឈឺចាប់បំផុត ម៉ានីនរើប្រអប់ដាក់របស់ចាស់ៗចេញមក។ ក្នុងប្រអប់នោះមានឃើញមានសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់នាង… នាងបើកសៀវភៅនោះអាន នឹកឃើញរឿងកន្លង នាងយំយ៉ាងខ្លាំង ដៃរបស់នាងហែកសៀវភៅទាំងនោះចោល ដោយមិនបញ្ជាពីខួរក្បាល នាងប្រមូលយករបស់ចាស់ដែលសង្សារ ឱ្យយកមកកម្ទេចចោលទាំងកំហឹងហើយនិយាយម្នាក់ឯង។ 

“ម៉ានីន! ខ្ញុំសុំទោសដែ​លតែងតែជ្រើសយកបុរសមិនល្អមកដាក់ក្នុងបេះដូងឯង ខ្ញុំសន្យាម្នាក់នេះចុងក្រោយហើយដែលបានឈ្មោះជាសង្សារ ហើយខ្ញុំនឹងរកគ្រប់វិធីមិនឱ្យឯងខូចចិត្តយូរដូចកាលមុនៗទៀតទេ ខ្ញុំនឹងរកឱ្យបានមនុស្សប្រុសល្អម្នាក់មករៀបការជាមួយឯងក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ ឈប់យំណាម៉ានីន!”

ជូតទឹកភ្នែកស្អាត  ម៉ានីនប្រមូលកម្ទេចអនុស្សាវរិយ៍ដាក់ប្រអប់ហើយបិទជិត យកចេញទៅចោលក្រៅផ្ទះទាំង   យប់។   ព្រឹកឡើងម៉ានីនក្រោកតាំងពីព្រលឹមរត់ហាត់ប្រាណនៅតាមមាត់ទន្លេមុខព្រះបរមរាជវាំង នាងមានអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លាជាងពីយប់។   បន្ទាប់ពីបញ្ចេញញើសដោយកីឡា  ម៉ានីនរៀបខ្លួនក្នុងសម្លៀកបំពាក់បែបសុភាព។  នាងបើកឡានចេញទៅផ្សារឡាក់គីតាមប្របដងវិថីព្រះសីហនុចូលទិញមីយើងមួយកេះ និងទឹកផ្លែឈើម៉ាលីបួនប្រាំប្រអប់  បន្ទាប់មកក៏បន្តរបើកឡានទៅវត្តសំពៅមាស។   ម៉ានីនយករបស់ដែលទិញនោះមករៀបចំដាក់ប្រគេនព្រះសង្ឃដោយមានតាអាចារ្យនិងយាយជីជួយណែនាំផង បន្ទាប់ពីទទួលធម៌ឱវាទពីព្រះសង្ឃហើយម៉ានីនក៏ប្រែខ្លួនមកតាអាចារ្យនិងយាយជីដែលបានជួយធុរៈនាងមុននោះ និងដកលុយដប់ម៉ឺនមកបែងចែកជូនពួកគាត់។

ក្រោយបានទទួលពរពីតាយាយហើយនាងថ្លែងអំណរគុណទៅពួកគាត់

• ចៅអរគុណលោកតាលោកយាយដែលបានជួយធុរៈចៅមុននេះ។
• មិនអីទេចៅវាជាកិច្ចរបស់តា។
• យាយសប្បាយចិត្តឃើញក្មេងៗដូចចៅនេះចេះចូលវត្តធ្វើបុណ្យ។  លោកយាយសរសើរ។​
• ចា៎លោកយាយ ពេលមិនសប្បាយចិត្តខ្ញុំនឹកឃើញមុនគេគឺមកវត្តហើយ ទើបបានស្ងប់ចិត្តខ្លះ ។
• ល្អហើយចៅដែលចេះជ្រើសផ្លូវត្រូវ។
• មែនហើយចៅ បើមិនសប្បាយចិត្តចូលចៅធ្វើបុណ្យដាក់ទានឱ្យបានច្រើន។
• ឃើញអ្នកដទៃសប្បាយចិត្តដោយទានរបស់ចៅ នោះចៅក៏បានសប្បាយចិត្តដូចគ្នា។ លោកតាញញឹម​បង្ហាញស្នាមជ្រួញ មើលមុខយាយ និងមើលទៅម៉ានីន។  លោកយាយមានប្រសាសន៍បន្ត៖
• ធ្វើតែល្អទៅចៅ បុណ្យនឹងជួយចៅវិញមិនខាន។

ម៉ានីនញញឺមទន់ស្រាលដាក់ដូនចាស់ទាំងពីរ៖

• ចា៎! ចៅយល់ហើយលោកតា លោកយាយ ចៅជំរាបលាសិនហើយ។

ក្រោយលាដូនចាស់ទាំងពីរ ម៉ានីនថ្វាយបង្គំលាព្រះពុទ្ធរូប និងព្រះសង្ឃហើយក៏ចេញទៅវិញ។ ចងចាំពាក្យទូន្មានល្អៗរបស់តាយាយទាំងពីរ មានីនតែងឆ្លៀតដាក់បាតព្រះសង្ឃនិងធ្វើទានជាមួយជនខ្សត់ខ្សោយ។

មួយអាទិត្យហើយដែលម៉ានីនប្រតិបត្តិល្អជាប្រចាំបែបនេះ។   ថ្ងៃនេះតាមផ្លូវទៅធ្វើការកំពុងឈប់ចាំស្តុបមានក្មេងសុំទានមកគោះកញ្ចក់ឡានសុំលុយ ម៉ានីនដកប្រាំរយរៀលឱ្យទៅក្មេងម្នាក់នោះ ស្តុបខៀវល្មមនាងក៏ចេញទៅទៀត។ ទំនងជាឃ្លានតិចៗដែរម៉ានីនឈប់ឡានមុខហាងនំបុ័ងប្រ៊េដថក ចូលទិញកាហ្វេខ្ចប់និងនំក្រូសង់មួយដើម្បីញ៉ាំតាមផ្លូវទំរាំដល់កន្លែងធ្វើការរបស់នាង។  ទើបតែទិញហើយដើរមករកឡានវិញនាងឃើញអ្នកសុំទានចំណាស់ម្នាក់ទំនងគួរឱ្យអាណិត នាងដើរទៅជិតហើយដកលុយមួយពាន់រៀលឱ្យអ្នកសុំទានម្នាក់នោះ។    អ្នកសុំទានមើលទៅមានតែខោអាវរញ៉េរញ៉ៃ ឈរសម្លឹងម៉ានីនមួយសន្ទុះទើបលាដៃទទួលលុយ ម៉ានីនប្លែកកាយវិការអ្នកសុំទានម្នាក់នេះបន្តិចតែនាងមិនចាប់អារម្មណ៍ច្រើនក៏បែរខ្លួនដើរចេញ តែអ្នកសុំទាននោះហៅនាងឱ្យឈប់។  

• ក្មួយ! ក្មួយឈប់សិន។   ម៉ានីនងាកមករម្ចាស់សំឡេងជាមួយអារម្មណ៍ផ្សេងៗ។
• ចា៎? មីងមានការអីដែរ?

ជាមួយចម្លើយតប   អ្នកសុំទានស្ងាត់បន្តិច រួចហើបមាត់ស្នើអ្វីម្យ៉ាងពីនាង  ព្រមគ្នាជាមួយដៃលើកចង្អុល​របស់​ក្នុងដៃយួររបស់នាង។

• ខ្ញុំចង់ផឹកកាហ្វេនោះ  ហើយសុំនំនោះផងព្រោះខ្ញុំឃ្លានខ្លាំង។

ម៉ានីនឈរទ្រឹង បញ្ចេញស្នាមញញឹមតូច មុននឹងហុចស្បោងអាហារពេលព្រឹកសម្រាប់ខ្លួនឯងជូនទុគ៌តជននោះ រួច​ក៏ដើរទៅឡានវិញទៅ។  ចំណែកអ្នកសុំទានចំណាស់ម្នាក់នោះទទួលទានពីម៉ានីនទាំងមិនអរគុណហើយឈរមើលនាងដើរទៅឡាននិងបើកឡានចេញរហូតដល់ផ្លូវបត់។

អង្គុយក្នុងការិយាល័យ  ភ្នែកផ្ចង់ទំព័រ​ឯកសារ ដៃចាប់ម៉ៅហ៍ អូសចុះឡើង ខួរក្បាលនាងចាប់គិត  ពោះចាប់ផ្ដើមកូរ  ទើបនាងដឹងខ្លួនថា  ព្រឹកមិញមិនទាន់​មានអ្វីហូរចូលពោះ។  ម៉ានីនមិនសៅហ្មងអីព្រោះនាងសប្បាយចិត្តនិងការធ្វើល្អរបស់នាងទៅជាទម្លាប់ គ្រាន់តែគិតដល់ថាអ្នកទទួលទាន​ពីនាងហើយគេបានផុតទុក្ខនិងរីករាយម៉ានីនមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយ​ ​ពោះក៏ឈប់កូរ។

បួនអាទិត្យហើយដែលម៉ានីននៅតែបន្តរធ្វើបុណ្យដាក់ទានបែបនេះ សុខៗនាងក៏ស្រាប់តែភ្ញាក់សួរខ្លួនឯង “ហ្អាក! ខ្ញុំដូចជាភ្លេចខូចចិត្តហើយ?” តាមពិតចិត្តធម៌របស់នាងកន្លងមកនេះជាអានុភាពអ្វីម្យ៉ាងដែលធ្វើឱ្យនាងចាកពីភាពខូចចិត្តបានដោយងាយនាងរៀនយល់ពីកម្ម និងកុសល នាងអាចទទួលស្គាល់ការពិតហើយក៏ចៀសចាកពីការឈឺចាប់ព្រោះស្នេហាក្បត់របស់នាង។

ថ្ងៃសុក្រនេះម៉ានីនមានអារម្មណ៍ល្អណាស់ព្រោះតែក្លិនភាយនៃថ្ងៃចុងសប្តាហ៍បានមកដល់ នាងគ្មានអារម្មណ៍ធ្វើការសោះ។   នាងឆាប់សម្រាកពីការងារបន្តិច ដើម្បីទៅញ៉ាំកាហ្វេនៅហាងមួយដែលឧស្សាហ៍ទៅជាមួយសង្សារចាស់កាលពីនៅស្រលាញ់គ្នា នាងមានបំណងចង់តេស្តខ្លួននាងនៅខូចចិត្តទៀតអត់ តែគ្មានសូម្បីបន្តិច។   ម៉ានីនអង្គុយញ៉ាំកាហ្វេដោយចិត្តរីករាយតាមរបៀបមនុស្សឯករាជ្យ និងចិត្តធម៌របស់នាង នាងតែងមានទឹកមុខញញឹមព្រោះគ្រប់ពេលនាងតែងតែរាប់ និង  រំឭកខ្លួននាងថាបានធ្វើអំពើល្អអីខ្លះក្នុងថ្ងៃនេះ។   បណ្តែតអារម្មណ៍ម្នាក់ឯងអស់ចិត្តហើយម៉ានីនហៅបុគ្គលិកគិតលុយនឹងហ្អាលទៅផ្ទះវិញ។  បុគ្គលិកហាងដើរមកជិតម៉ានីនលំទោនបន្តិចប្រាប់ទៅម៉ានីនថា៖

• អត់ទោសបង ការចំណាយរបស់បងមានគេបង់រួចហើយ។
• ហ្អាក អ្នកណាគេ? (ម៉ានីន ភ្ញាក់)

ចប់សម្ដី​អ្នកបម្រើក្នុងហាង​  ម៉ានីន ឆ្ងល់ក្នុងចិត្ត ជាមួយ​ភ្នែករំពៃរកមនុស្សធម៌នោះ។ 

• បាទបងប្រុសនោះគាត់ថាគាត់ស្គាល់បងស្រី ហើយគាត់ទុកក្រដាក់តូចមួយនេះឱ្យបង។  បុគ្គលិកហុចក្រដាសមកម៉ានីន។

         ម៉ានីនទទួលយកក្រដាស់តូចនោះមកលាមើលឃើញតែអក្សរ “Love” ។  ចម្ងល់បានចាក់ដោតខួរក្បាលនាង​រហូតផុសជាសំណួរទៅបុគ្គលិកវិញ

• តែប៉ុន្នឹងទេ?
• បាទ! តែប៉ុន្នឹងទេបង។

          ម៉ានីនធ្វើមុខឆ្ងល់ៗកាន់ក្រដាសតូចនោះដាក់ចូលកាបូបហើយនាងដើរចេញទៅ។   តាំងពីថ្ងៃនោះមកការចំណាយប្រចាំថ្ងៃរបស់ម៉ានីនភាគច្រើនត្រូវមនុស្សអក្សរ “Love” លួចបង់ឱ្យរហូត។   ពេលខ្លះម៉ានីនដូចជាខ្លាចមនុស្សលាក់មុខម្នាក់នោះ  ពេលខ្លះម៉ានីនក៏ចង់លេងជាមួយម្នាក់នោះដែរ។             បួនអាទិត្យហើយដែលម៉ានីនតាមរកមុខមនុស្សម្នាក់នោះ

យ១៦ឆ្នាំ នាងប្រែរូបជានារីពេញរូបពេញរាង ធំធាត់នៅក្នុងស្រុកជនបទមួយក្នុងខេត្តកំពង់ចាម។
ក្នុងវ័យដែលកំពុងទទួលការប្រែប្រួល សុភាពចូលចិត្តស្រមើស្រមៃ អណ្តែតអណ្តូងមិនឈប់ មិនថានៅស្ងៀមឬកំពុងធ្វើការ មានពេលខ្លះនាងស្រមៃដល់ដេកលក់ទាំងថ្ងៃ។
ថ្ងៃមួយពេលទំនេរពីការងាផ្ទះ នាងទៅអង្គុយលេងនៅគៀនគំនរចំបើងម្នាក់ឯង អណ្តែងអណ្តូងស្រមើស្រមៃពីរឿងមួយទៅរឿងមួយ ទៅតាមអារម្មណ៍ស្រាលរបស់នាង

“បើថ្ងៃមួយស្រាប់តែសុខៗមានអំណាចអ្វីមួយមកបបួលដោះដូរអីមួយពីខ្ញុំ តើខ្ញុំគួរតែព្រមឬអត់ហ្ន៎? ហើយតើខ្ញុំចង់បានអី? ខ្ញុំប្រហែលជាចង់ឲ្យខ្លួនឯងក្លាយជាស្រីស្អាតជាងគេនៅក្នុងភូមិនេះ? ឬក៏គួរតែសុំគេជួយឲ្យខ្ញុំមានមនុស្សស្រលាញ់ឲ្យច្រើនៗ?”

មេឃងងឹតខ្យល់ខ្លាំងបក់មួយឆ្វាត់ប៉ើងចំបើងពេញលើខ្លួនសុភាព លេចចេញស្រមោលស្ទង់ៗនៅពីមុខនាង នាងក្រោកឈរបោសចំបើងចេញពីខ្លួន ឈរសម្លឹងស្រមោលទាំងព្រឺឆ្អឹងខ្នង។

មិនទាន់បានស្តីសួរអីផងមានសម្លេងល្វើយៗដែលដូចជាការនិយាយរបស់ស្រមោលនោះនិយាយទៅកាន់សុភាព

 ខ្ញុំឲ្យវត្ថុពីរដែលនាងត្រូវការ ខ្ញុំនឹងឲ្យនាងក្លាយជាស្រីស្អាតជាងគេក្នុងភូមិ និងមានបុរសជាច្រើនតាមស្រលាញ់នាង តែនាងត្រូវធ្វើការងាពីរឲ្យខ្ញុំ
ទី១ នាងត្រូវយកខោអាវដែលនាងស្រលាញ់ជាងគេមួយកំប្លេទៅកប់នៅក្រោមដើមស្វាយក្រោយផ្ទះនាង ត្រូវយកទៅកប់នៅម៉ោង១២យប់នេះកុំខាន។
រឿងទី២ យប់ស្អែកម៉ោង១២នាងត្រូវទៅជីករករបស់អ្វីមួយនៅក្រោមដើមព្រីង ក្រោយផ្ទះយាយរបស់នាងជីកទាល់តែឃើញរបស់នោះទើបឈប់ជីក ហើយយកវាទៅទុកក្រោមគ្រែរបស់នាងគ្រប់ប្រាំពីរថ្ងៃ របស់នោះនឹងរលាយបាត់ ហើយខ្ញុំនឹងបំពេញប្រាថ្នារបស់នាង។ 
នាងត្រូវធ្វើតាមយើង! នាងត្រូវធ្វើវាឲ្យបាន!

សម្លេងស្រមោលនោះស្រែកល្វើយៗ សម្លុតឲ្យសុភាពត្រូវតែធ្វើតាម។
សុភាពភ័យឡើងញ័រសព្វខ្លួន ឆ្លើយយល់ព្រមតាមការដោះដូរទាំងសម្លេងញ័រៗ បាត់ស្រមោលដ៏គួរឲ្យខ្លាចទៅនាងលែងមើលឃើញអ្វីទាំងអស់ ឮតែសម្លេងហៅឈ្មោះនាងមិនឈប់ 

 សុភាព! សុភាព! សុភាព! (ដៃកន្ត្រាក់ទាញឲ្យនាងភ្ញាក់ពីយល់សប្តិមមើមមាយ)
 ម៉ែ! ខ្ញុំយល់សប្តិទេ? 
 អឺ! ហើយមកដេកអីនៅគំនរចំបើងហ្នឹង? ធំប៉ុណ្ណេះហើយណា! កុំដេកថ្ងៃអញ្ចឹងក្រែងថ្ងៃជាន់!

និយាយតែប៉ុណ្ណឺងម្តាយនាងក៏ដើរចូលក្នុងផ្ទះបាត់នៅ នៅសល់សុភាពមិនទាន់ស្វាងពីយល់សប្តិ នៅតែព្រឺឆ្ងឹងខ្នង។

ថ្ងៃជ្រេលណាស់ហើយសុភាពអង្គុយភ្លឹកៗនឹកដល់យល់សប្តិពីថ្ងៃ ទោះជាយល់សប្តិមែនតែដូចជាការពិតណាស់ ក្នុងយលសប្តិនិយាយច្បាស់ៗហើយដោះដូរតាមការចង់បានរបស់នាងទៀត បើមិនជឿ លោតែអំណាចមួយនោះមករករឿងនាងទៅ? បើធ្វើតាមដូចជាគួរឲ្យខ្លាចណាស់ ម៉ោង១២អធ្រាតមិនគួរចេញពីផ្ទះសោះ គ្រាន់ក៏នឹកឃើញក៏គួរឲ្យខ្លាចណាស់ទៅហើយ។

យល់សប្តិមួយនេះតាមលងសុភាពមិនឲ្យស្រួលចិត្តសោះ នាងគិតតាំងពីថ្ងៃដល់យប់ ពេលនេះម៉ោង១១កន្លះជិតរំលងអធ្រាតទៅហើយ ឆ្កែលូល្វើយពីក្រៅផ្ទះ សុភាពមិនហ៊ានចូលដេកក៏មិនហ៊ានចុះដី។

រអ៊ូតិចៗម្នាក់ឯង “អញអើយអញ ម៉េចក៏ទៅស្រមៃផ្តេសផ្តាសអ៊ីចឹងឥឡូវមកមែនទែនហើយ មិនចង់ធ្វើក៏មិនហ៊ានមិនធ្វើដែរ តែព្រឺដល់ហើយម៉េចក៏ឆ្កែលូអីលូម្ល៉េះ?”

នាងបើកទូខោអាវឮសម្លេងងឺតៗ កាន់តែព្រឺទៀតហើយ យប់ស្ងាត់ឈឹងឮសម្លេងអីក៏គួរឲ្យខ្លាចដែរ។ ទាញយកមួយកំប្លេដែលម្តាយនាងទើបកាត់ឲ្យ ទុកពាក់ទៅលេងបុណ្យភូមិឥឡូវត្រូវយកទៅកប់ក្នុងដីចោល “បើម៉ែដឹងមិនដឹងគាត់ជេរយ៉ាងណា”

យកមកបត់ដាក់ចូលក្នុងបង្វេចតូចមួយ សុភាពដើរកាន់ចង្កៀងប្រេងកាតលបៗបើកទ្វារចុះទៅក្រោមផ្ទះ ដើរជាន់ស្លឹកឈើឮសូរស្រិបៗ នាងបន្តដើរទៅក្រោយផ្ទះ តម្រង់ទៅដើមស្វាយធំ។ ខ្យល់ត្រជាក់ស្រឹបដូចមានចំហាយទឹកកកមកប៉ះខ្លួននាងធ្វើឲ្យរងាព្រឺសម្បុរ សម្លេងស្លឹកស្វាយទង្គិចគ្នាប្រោកៗដោយកម្លាំងខ្យល់ បន្តិចឮដូចសម្លេងកូនង៉ាយំ នាងខំគិតបន្លប់ថាជាសម្លេងឆ្មាស្រែក ធ្វើមិនដឹងមិនឮ តែឆ្កែលូល្វើយៗធ្វើឲ្យសុភាពកាត់ចិត្តមិនខ្លាចមិនបានសោះ នាងញញីញញ័រកាន់ចបជីកទៅអង្គុយជីកដីនៅម្តុំគល់ស្វាយនោះ ទ្រាំជីកទម្រាំបានជ្រៅល្មមអាចកប់បង្វេចបាន ស្រាប់តែមានខ្យល់ត្រជាក់បក់មួយភឹបមកយ៉ាងចម្លែក រលត់ភ្លើងចង្កៀងងឹតស្លុប សុភាពលែងខ្វល់រត់បាតជើងសព្រាតចូលផ្ទះដេកឃ្លុំភួយទាល់តែលង់លក់។

ព្រឹកព្រលឹមព្រាងៗម្តាយសុភាពមកដាស់កូនស្រីឲ្យភ្ញាក់ឡើយ ត្បិតនាងកម្រដេកស្ពឹកណាស់។

 សុភាព! សុភាព! ភ្ញាក់ឡើងមើលដាំស្លផងថ្ងៃហ្នឹង យាយឯងគាត់ចង់សម្លកកូរ ឯងមើលស្លឲ្យទាន់ម៉ោងគាត់ពិសាផង។
 ច៎ាម៉ែ! ខ្ញុំដឹងហើយ (ឆ្លើយទាំងសើងមម៉ើង ត្បិតដេកមិនឆ្អែតកាលពីយប់)

ម្តាយសុភាពមិនចាប់អារម្មណ៍ច្រើនក៏ចេញទៅចម្ការបាត់ទៅ។ តាមបង្គាប់ម្តាយ សុភាពក្រោកឡើងរួតរះធ្វើការងាផ្ទះដាក់ដាំស្លម្ហូបដែលជីដូនថាចង់។
ជិតដល់ម៉ោងបាយថ្ងៃត្រង់ នាងរៀបបាយដាក់ស្ពកយកទៅជូនជីដូនដល់ផ្ទះ។ ផ្ទះជីដូនរបស់សុភាព ក្នុងដីឡូត៍តែមួយនឹងផ្ទះម្តាយនាង ផ្ទះទាំងពីរមិនបានខណ្ឌរបងកាត់ផ្តាច់ព្រំប្រទល់ផ្ទះទេ ដែលជាការងាយស្រួលដល់ម្ចាស់ផ្ទះទាំងពីរចេញចូលរកគ្នា។ 

យាយរបស់សុភាពអាយុ៩០ឆ្នាំហើយ គាត់ចូលចិត្តឲ្យសុភាពទៅលេងនិងកំដរគាត់។ ពេលខ្លះគាត់ក៏វង្វេង តែគាត់ក៏នៅមាំទាំណាស់ដែរ។
 យាយពិសាបាយ នេះនែ៎សម្លកកូរដែលយាយថាចង់នោះអី 
 អឺមកហើយ! យកមក កំពុងតែឃ្លាន 

សុភាពរៀបបាយដាក់ជូនជីដូនពិសា ហើយអង្គុយមើល និងជួយដួសម្ហូប បេះសាច់ជូនគាត់ រហូតដល់ជីដូននាងពិសារួច។ ជីដូនរបស់សុភាពទទួលទានអាហារថ្ងៃត្រង់យ៉ាងឆ្ងាញ់ពិសា ម្តងៗនាងសម្លឹងមើលជីដូនដោយក្តីស្រលាញ់និងពេញចិត្តដែលឃើញគាត់ពិសាបាន ស្រាប់តែសុខៗនាងក៏នឹកឃើញរឿងយល់សប្តិរបស់នាង ហើយក៏សួរទៅជីដូនត្បិតជឿថាគាត់ជាមនុស្សចាស់ មុខតែ ដឹងរឿងអីខ្លះៗមិនខាន។

 យាយ! យាយ! លើលោកនេះមានអំណាចពិសេសអីអត់ហ្ន៎យាយ? 
 មានអីតើ! 
 អំណាចនោះជាស្អីទៅយាយ? ខ្មោចមែនទេយាយ? 
 អឺ! អាចជាខ្មោច ឬជាអារក្ស ទេវតា 

សុភាពគិតក្នុងចិត្ត “ចុះអ្វីដែលខ្ញុំឃើញនោះជាស្អីទៅ? ទេវតាឬក៏ខ្មោច?” នាងសួរទៅយាយបន្តទៀត

 យាយ! អាចទេបើសុខៗគេមកពន្យល់សប្តិចង់ឲ្យយើងធ្វើអីឲ្យគេ?
 អឺ! 
 ចុះបើយើងថាព្រមធ្វើ ហើយមិនធ្វើវិញគេខឹងអត់យាយ?
 បើព្រមហើយត្រូវតែធ្វើ 
 ចុះបើធ្វើពាក់កណ្តាលហើយឈប់ធ្វើ គេខឹងអត់យាយ? 
 អឺ! គេអាចខឹង ហើយគេនឹងធ្វើទុក្ខយើង 

សុភាពកាន់តែខ្លាចក្រោយឮជីដូនរបស់នាងប្រាប់បែបនេះ នាងសម្លឹងមើលទីធ្លាទៅឆ្ងាយពីក្រោយផ្ទះ៖
 យាយដើមព្រីងក្រោយផ្ទះយាយដាំប៉ុន្មានឆ្នាំហើយយាយ? 
 ២០ឆ្នាំហើយមើលទៅ ភ្លេចហើយ!
 យាយគេថាដើមឈើធំៗមានអ្នកនៅមែនអត់ យាយ?
 អឺ! តែវាមិនទាំងអស់ទេ 
 អញ្ចឹងដើមព្រីងហ្នឹងមានអត់ហ្ន៎យាយ? 
 មិនដឹងទេ! 
 យាយ! បើសុខៗយើងទៅជីករកអីក្រោមហ្នឹង មានអីអត់យាយ? 
ជីដូននាងមិនឆ្លើយបានត្រឹមតែសើច៖
 យាយមានអត់? 
 កុំទៅជីក! របស់ខ្លះគេមិនចង់ឲ្យយើងឃើញបានគេកប់ចោល 

សុភាពធ្វើមុខស្លេកជាមួយពាក្ររបស់ជីដូននាង នាងគិតក្នុងចិត្ត “ចុះអញ្ចឹងម៉េចឲ្យខ្ញុំឃើញ?”

ក្រោយរៀបចំស្ពកបាយដែលជីដូននាងពិសារួច សុភាពក៏លើកបំរុងយកទៅផ្ទះនាងវិញ។ រៀបនឹងងើបចេញទៅ ជីដូនរបស់នាងហៅ៖
 ភាព! កុំទៅរញេរញៃនៅដើមព្រីង! 

សុភាពមិនឆ្លើយធ្វើមុខស្មើៗ កាន់ស្ពកដើរទៅផ្ទះ។
មួយថ្ងៃកន្លងផុត ជិតពាក់កណ្តាលយប់បានមកដល់ សុភាពអង្គុយឱបក្បាលជង្គង់កំប្រោនៗសម្លឹងភ្លើងចង្កៀងផ្លុងៗ ទាំងចង់យំផង។ សម្លេងគ្រឹកៗនៅមាត់បង្អួតនាង ដូចជាមានអ្នកណាកំពុងគោះបង្អួចហៅឲ្យនាងទៅបញ្ចប់បេសកកម្ម។

សម្លេងខ្យល់វឺតៗដូចជាសម្លេងថ្ងូរពីចម្ងាយរបស់អ្នកណា យប់នេះសុភាពកាន់តែបាត់បង់ភាពក្លាហាននាងអង្គុយញ័រខ្លួនយំខ្សឹកខ្សួល សម្លេងយំរបស់កូនង៉ាកាន់តែជិតត្រចៀកនាង ធ្វើឲ្យសុភាពកាន់តែញ័រខ្លួនទន់ដៃទន់ជើងក្រោកមិនរួច។

ឆ្កែលូគ្រលួចនៅពីមុខផ្ទះ សុភាពស្រាប់តែនឹកដល់ពាក្យជីដូនរបស់នាងថា “គេអាចខឹង ហើយគេនឹងធ្វើទុក្ខយើង” ខាំមាត់បិទភ្នែកប្រាប់ខ្លួនឯង “តែម្តងហ្នឹងទៀតទេទ្រាំទៅវាមិនអីទេ។”

ដើរលបៗចេញទៅក្រៅផ្ទះទាំងកណ្តាលយប់ម្តងទៀត ដៃកាន់ជបចីកដើរទាំងជើងទន់ញញីញញ័រទៅក្រោយផ្ទះរបស់ជីដូននាង ដើរជិតទៅដល់ដើមព្រីងនាងក៏នឹកដល់ពាក្យយាយរបស់នាងទៀត “ ភាព! កុំទៅរញេរញៃនៅដើមព្រីង!”

រអ៊ូតិចៗម្នាក់ឯង “យាយ!អើយយាយ! បើមិនធ្វើខ្លាចគេខឹង បើធ្វើក៏គេខឹង ខ្ញុំធ្វើម៉េចទៅ?”

នាងបន្តដើរយឺតៗ លបៗទៅដល់ក្រោមដើមព្រីង ដូចកូនង៉ាកំពុងយំសម្លេងល្វើយៗដល់ត្រចៀក សុភាពគ្មាន