ថ្ងៃដំបូងដែលបានប៉ះ ថ្ងៃដំបូងដែលបានកាន់ពេញដៃ ទោះមិនទាន់បានអានក៏មានអារម្មណ៍ថាកក់ក្តៅ
ប្រាប់តាមត្រង់ ពីដំបូងខ្ញុំមិនដឹងទេថានេះជាអនុស្សាវរីយ៍ពិតរបស់អ្នកនិពន្ធ ក៏គិតថាវាជារឿងប្រលោមលោកនោះអី
តែពេលដែលបានអាន…អូហ៎ូ…កុមារភាពរបស់បងរតនា គួរឲ្យរំភើបណាស់។យល់ទេ អារម្មណ៍ដែល បានដឹងរឿងរ៉ាវរបស់មនុស្សម្នាក់ដែលជានិមិត្តរូបរបស់ខ្លួនឯង វារំភើបដល់កម្រិតណា? អានហើយ នឹកដល់កុមារភាពរបស់ខ្លួនឯង ព្រោះខ្ញុំក៏ជាក្មេងទម្រើសដែរនោះអី
សុំប្រាប់ថា ស្នាដៃមួយនេះគ្មានរឿងឈឺចាប់ គ្មានរឿងទុក្ខសោក ឬក្តីវេទនារបស់អតីតកញ្ញារដ្ឋបាលរូបស្រស់ម្នាក់នេះទេ គឺមានតែរឿងល្អៗអានហើយរំភើប ក៏រំភើបដល់ហូរទឹកភ្នែកនោះអី ប៉ុន្តែគិតចុះថាអតីតកញ្ញារដ្ឋបាលគ្មានការឈឺចាប់ គ្រាន់តែថា ការឈឺចាប់ ទុក្ខសោកជារឿងមិនគួររំឭកនោះទេ គ្រប់យ៉ាងដែលគួរស្ថិតក្នុងការចងចាំគួរតែជារឿងរ៉ាវរីករាយ សេចក្តីសុខ។លាដៃលែងចិត្តឲ្យរឿងអាក្រក់ៗវាទៅតាមសម្រួល ទទួលយកតែរឿងល្អៗមកធ្វើជាការចងចាំក្នុងជីវិត
បើអ្នកមានអារម្មណ៍ថាជីវិតជួបការលំបាក ឬ ពេលដែលអ្នកភ្លេចញញឹម សូមបើកសៀវភៅនេះអានឡើងវិញណា…#អនុស្សាវរីយ៍៣៤ឆ្នាំ
ប្រភពហ្វេសប៊ុក https://www.facebook.com/photo?fbid=570621273856285&set=a.131106924474391