ជូនចំពោះបងស្រី អ្នកនិពន្ធ រតនា សូមអរគុណចំពោះសៀវភៅមួយក្បាលនេះ សៀវភៅនេះជាប្រលោមលោកលើកទឹកចិត្តឲយើងមានចិត្តរឹងមាំនិងតាំងចិត្តចំពោះកិច្ចការដែលយើងចង់សម្រេចដូចវីរិយ៉ា ខ្ញុំចាប់ផ្តើមស្រលាញ់ពណ៌ទឹកសមុទ្រខ្លាំងបន្ទាប់ពីអានរួច វីរិយ៉ាធ្វើឲខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្នាញ់ណាស់ចំពោះកាយវិការគួរឲស្រលាញ់របស់នាង នាងទទួលបានភាពជោគជ័យមិនថាទាំងរឿងការងារនិងរឿងបេះដូង នាងទទួលបានការស្រលាញ់និងកម្លាំងចិត្តពីសំណាក់អ្នកគ្រប់គ្នា នាងឆ្លាតណាស់ក្នុងការធ្វើជំនួញការងារប៉ុន្តែនាងបែរជាមិនសូវស្ទាត់ចំពោះរឿងស្នេហាទៅវិញ នាងបណ្តោយឲម្ចាស់បេះដូងស្នោរនៅឆ្ងាយពីនាងអស់រយៈពេលយូរ ទើបនាងដឹងថានាងមិនអាចខ្វះកាហ្វេទឹកដោះគោទឹកកកបានទើបនាងតាមរកគាត់រហូតទាល់តែបានជួបគ្នាជាគូអនាគត។ ៧ឆ្នាំទៀតទើបខ្ញុំមានអាយុសម្បារនាងប៉ុន្តែតើខ្ញុំត្រូវចាំដល់ទៅ៧ឆ្នាំឬទើបចាប់ផ្តើមការងារនៅក្នុងក្តីស្រម៉ៃ? ខ្ញុំបានចាំនូវអ្វីដែរបញ្ញវ័ន្តបាននិយាយប្រាប់វីរិយ៉ាថា “ឱកាសមិនមែនចេះតែមានទេ បើប្អូនមិនចាប់យកវាទេវានឹងធ្វើឲប្អូនស្ដាយក្រោយ បើប្អូនចង់ចាំក៏ចាំចុះតែប្អូនត្រូវចាំថាប្អូនចាប់ផ្តើមយឺតប្អូននឹងខាតបង់ដូចគ្នា” បន្ទាប់ពីអានឃ្លាមួយនេះហើយខ្ញុំក៏គិតថា អូខេខ្ញុំនឹងចាប់ផ្តើមធ្វើវាឥលូវនេះ ត្រូវដើរទៅមុខដោយខ្លួនឯងនិងព្យាយាមគ្រប់យ៉ាងដោយមោះមុតនិងមិនក្រអើតក្រទម
មួយវិញទៀតមុនពេលដែលខ្ញុំមិនទាន់បានអានសៀវភៅនេះខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើអីជាមួយនឹងមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំគ្រប់ពេលដោយមិនចង់ឲពួកគេទៅណាឆ្ងាយពីខ្ញុំដល់ថ្នាក់ពេលខ្លះខឹងនឹងពួកគេអត់និយាយរកគ្នាក៏មានដោយសារពួកគេមិននៅក្បែរខ្ញុំប៉ុន្តែឃ្លាមួយនេះវាបានធ្វើឲខ្ញុំស្វាងចែសដូចគេជះទឹកដាក់ “មិត្តភក្តិមិនអាចនៅឬធ្វើការជាមួយយើងរហូតទេ នៅថ្ងៃណាមួយដែលគេរកឃើញគោលដៅគេគង់តែចាកចេញពីយើងដូចគ្នា គ្រាន់តែមិនដឹងថាយើងចេញមុនឬគេចេញមុន” មួយឃ្លានេះរឹតតែធ្វើឲខ្ញុំក្លាហានក្នុងការធ្វើអីដោយម្នាក់ឯង ជាចុងបញ្ចប់រឿងមួយនេះក៏បានបញ្ចប់ទៅដោយសុភមង្គលហើយខ្ញុំក៏បានយល់ថាយើងជាតួអង្គឯកក្នុងខ្សែជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើង ហើយយើងក៏ជាអ្នកតាក់តែងវាឡើងដូចគ្នា