អូនចង់រៀបការ

ក្រោយយល់ចិត្តគ្នាបានបួនប្រាំខែ គូស្នេហ៍មួយចំនួនចូលចិត្តបបួលគ្នានិយាយពីជីវិតក្រោយអាពាហ៍ពិពាហ៍។ ការបង្កើតប្រធានបទបែបនេះ ធ្វើឲ្យស្នេហារបស់គាត់កាន់តែផ្អែមល្ហែម ចំពោះមនុស្សស្រីធ្វើឲ្យនាងកាន់តែមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅនិងបង្កើនភាពជឿជាកទៅលើដៃគូ។

🌟ខណៈនោះនាងមិនបានដឹងទេថា បុរសម្នាក់នោះនិយាយគ្រាន់តែចង់ឲ្យនាងសប្បាយចិត្ត រឺជាការតាំងចិត្តពិតៗ រឺក៏គ្រាន់តែបោកបញ្ឆោតចិត្តនាង ដើម្បីរក្សាទំនាក់ទំនងស្នេហាបណ្តោះអាសន្នរបស់គេតែប៉ុណ្ណោះ។

អានមកដល់ត្រឹមនេះ កុំទាន់វិនិច្ឆ័យថាបុរសម្នាក់នោះនិយាយដើម្បីអ្វី ងាកមកចាប់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងបន្តិចសិន។

ក្រោយការបង្កើតសន្ទនាក្នុងប្រធានបទបែបនេះមិនបានប៉ុន្មាន ទំនាក់ទំនងអ្នកទាំងពីរដើរបានមួយឆ្នាំ ពីរឆ្នាំ បីឆ្នាំ រឺក៏ច្រើនជាងនេះ…

គូស្នេហ៍ខ្លះក៏រង្គោះរង្គើរ ខ្លះក៏បែកបាក់ ហេតុផលព្រោះបុរសម្នាក់នោះនៅតែគ្មានលទ្ធភាព រឺសមត្ថភាពនាំនាងដើរទៅវិថីអាពាហ៍ពិពាហ៍បាន។

កំពុងតែអន់ចិត្ត ខឹង ដៀល បុរសម្នាក់នោះណាស់មែនទេ?

ព្រោះតែអូនចង់រៀបការ ហើយបងឲ្យអូនមិនបាន!

អូនបានដឹងដែរឬទេថាមុននឹងក្រោយរៀបការអូនគួរធ្វើអ្វីខ្លះ?

នាទីជាភរិយា ក្រៅពីគ្រប់គ្រងផ្ទះសម្បែងអូនក៏ត្រូវមាននាទីបង្តើតបុត្រ។

ស្តាប់ទៅដូចជាផ្អែមល្ហែមណាស់ នៅពេលដែលមិនទាន់គិតដល់ជីវភាពគ្រួសារទៅថ្ងៃមុខ។

បើអូនចង់រៀបការ តើអូនមានត្រៀមអ្វីខ្លះដើម្បីនាទីជាភរិយា?

តើអូនចេះបង្កើតចំណូលថិតថេរហើយរឺនៅ?

អូនមានប្រាក់សន្សំដែររឺទេ? អូនមានអ្វីជាទ្រព្យក្រោយមង្គលការដែរឬទេ?

ទោះអូនមិនចង់ជួយចំណាយប្រាក់ក្នុងការរៀបការ យ៉ាងហោចអូនត្រូវមានប្រាក់សន្សំខ្លះជួយស្វាមីចំណាយពេលអូនសម្រាលបុត្រ រឺនៅពេលដែលបុត្រឈឺ។

ព្រោះអូនកំពុងតែចង់រៀបការជាមួយមនុស្សធម្មតា មិនមែនជាអ្នកមានមកពីណា រឺទេវតាជប់ទ្រព្យឡើយ។

បើទោះជានាងមានទ្រព្យទាំងនោះហើយ ហើយប្រសិនបើបុរសម្នាក់នោះអាចផ្តល់អាពាហ៍ពិពាហ៍មួយឲ្យនាងបាន នាងធ្លាប់គិតទេ តើនាងមានអ្វីខ្លះអះអាងថានាងអាចធ្វើជាភរិយាបាន?

ភរិយា មិនអាចចេះតែង៉ក់ងដោយគ្មានមូលហេតុ

ភរិយា មិនអាចតែងតែទារញ៉ាំរបស់ថ្លៃៗ រឺខុសម៉ោងខុសពេលនោះទេ

ភរិយា មិនអាចលួងលោមស្វាមីដោយការនាំគាត់ទៅមើលកុន រឺដើរកំសាន្តរហូតនោះទេ

ភរិយា មាននាទីរក្សានិងបង្កើនទ្រព្យជូនគ្រួសារ

ភរិយា មាននាទីស្រលាញ់មើលថែគ្រួសាររបស់ស្វាមី

ភរិយាត្រូវតែបំពេញនាទី ជាម្តាយរបស់កូន ជាកូន ជាបង ជាប្អូន ជាក្មួយ ជាមីង នៅក្នុងគ្រួសាររបស់ស្វាមីនាង។

ធ្លាប់គិតឬទេថានាងនឹងបំពេញការងារនោះបែបណា?

ទោះនាងនឹងមិនរស់នៅនៅក្នុងគ្រួសារសាច់ថ្លៃ នាងក៏មិនអាចរំលងនាទីទាំងឡាយខាងលើនេះដែរ។

ប្រសិនបើនាងជឿជាក់ថានាងអាចធ្វើរឿងទាំងអស់នោះបានហើយ ត្រឡប់ទៅរកបន្ទាត់មានសញ្ញាផ្តាយ🌟វិញ។

នាងមិនចាំបាច់ខ្វល់ថាបុរសម្នាក់នោះគ្រាន់តែនិយាយឲ្យនាងសប្បាយចិត្តរឺបោកប្រាស់មនោសញ្ចេតនារបស់នាងឡើយ។

បើគេមិនច្បាស់លាស់ជាមួយនាង នាងក៏បានច្បាស់លាស់នឹងការរៀបចំជីវិតខ្លួនឯងហើយ មនុស្សពូកែដូចនាងនឹងមិនខ្វះបុរសល្អចង់រៀបការជាមួយនាងឡើយ។

សំខាន់តើនាងព្រមផ្តល់សំណាងនោះឲ្យទៅបុរសម្នាក់ណា?

ហេតុអីក៏ជ្រើសយកគាត់?

នៅពេលដែលអ្នកព្រមស្រលាញ់ញ រឺព្រមរៀបការជាមួយដៃគូរដែលមិនសក្តិសមនឹងអ្នក នឹងមានសំណួរជាច្រើន សំណួរខ្លះប្រហែលធ្វើអោយអ្នកមោទនៈភាពនៅពេលដែលអ្នកមិនទាន់ប្រើបេះដូងមកវិភាគហេតុផលដែលអ្នកព្រមទទួលយកគុណវិបត្តិរបស់ដៃគូររបស់អ្នក។

ហេតុអីក៏ជ្រើសយកគាត់?

សំនួរ: ម្នាក់នោះមិនល្អនោះទេ ហេតុអីក៏ព្រមទទួលគេ?

ចំលើយ: ព្រោះម្នាក់នោះមិនបន្ថែមបន្លាលើផ្លូវរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏ព្រមជាន់បន្លាដែលខ្ញុំពង្រាយ

សំនួរ: រូបរាងមិនល្អ ខ្មៅក៏ខ្មៅ ទាបក៏ទាប មុខមិនស្រស់ ដៃជើងមិនស្រឡូន

ចំលើយ: ព្រោះខ្ញុំដឹងថារូបខាងក្រៅខ្ញុំក៏ល្អមិនបានមួយជីវិត

សំនួរ: និស្ស័យឆ្គងៗនិយាយមិនសុភាព

ចំលើយ: ព្រោះខ្ញុំក៏គ្មាននិស្ស័យល្អគ្រប់គ្រាន់គាប់ចិត្តមនុស្សទូរទាំងពិភពលោកបាន

សំនួរ: ទ្រព្យធនក៏មិនសប្បូរ រៀនសូត្រមិនបានខ្ពស់ ការងារក៏មិនធំដុំ ថ្ងៃមុខពិតមិនស្រណុក

ចំលើយ: ព្រោះមួយជីវិតមនុស្សរៀនមិនចប់ ហើយក៏គ្មានអ្នកមានដល់បញ្ឈប់រកចំណូលដើម្បីរស់

សំនួរ: មនុស្សគ្មានភាពរ៉ូម៉េនទិក ទឹកចិត្តមិនសូវផ្អែមល្ហែម ថ្ងៃមុខមិនរំពឹងអំណោយភ្ញាក់ផ្អើរ។

ចំលើយ: ព្រោះខ្ញុំមិនរស់នៅក្នុងខ្សែរភាពយន្តទេ

រាល់គុណវិបិត្តទាំងឡាយដែលគេមានបង្ហាញអោយឃើញថាគេដូចជាមែកឈើរលោងមួយដើម ដែលគ្មានបន្លាមួយសោះ ធ្វើអោយខ្ញុំមិនបារម្ភនឹងដើរលើផ្លូវតែមួយជាមួយគាត់

ហើយរាល់ភាពល្អដែលខ្ញុំមាននឹងក្លាយជាបន្លាលើផ្លូវរបស់គេ ខ្ញុំពិតជាស្ញប់ស្ញែងដែលគេព្រមជាន់បន្លាទាំងនោះដើម្បីដើរទៅមុខបន្តជាមួយខ្ញុំ

នេះហើយជាហេតុផលដែលខ្ញុំព្រមជ្រើសយកគាត់។

សម្រស់

នាងមិនស្អាតទេ

សក់វែងភ្លឺរលោងដូចសរសៃសូត្រ

ស្បែកក៏សដូចសំឡី

ដៃជើងស្រលូន កំពស់ក៏ល្មមសមដងខ្លួន

ទម្រប់មុខ V សមនឹងបបូរមាត់បេះដូង

ភ្នែកមូលចញ្ចើមខ្វង់មើលហើយមិនចង់ដកភ្នែកចេញ។

តើនាងស្អាតណាស់មែនទេ?

នៅពេលដែលឃើញរូបកាយមួយនេះមានទាំងការច្រណែន ឈ្នានីស គ្មានការគោរព គ្មានការដឹងគុណ គ្មានការលះបង់ គ្មានការស្រលាញ់។ នាងស្អាតណាស់មែនទេ? នៅពេលដែលរូបកាយមួយនោះអាចបង្ករហិង្សារបានទាំងផ្លូវកាយនិងផ្លូវចិត្ត?

ខ្ញុំឃើញថានាងមិនស្អាតសោះ ! នាងសែនអាក្រក់បំផុត

នៅពេលដែលយកចិត្តពិសពុលទៅរស់នៅលើរូបកាយដែលល្អលើសពីការពណ៌នានេះ។

តើរូបកាយដែលល្អបែបនេះនឹងមានអ្នកចង់ក្បែរដែរឬទេ? តើមនុស្សក្នុងលោកពិតជាឈ្លក់វង្វេងនិងសម្រស់ខាងក្រៅរហូតមែនទេ?

នៅពេលដែលដឹងថារូបកាយដ៏ស្រស់ស្អាតមានតែអ្វីដែលមិនស្រស់ស្អាត មនុស្សដែលនៅក្បែរនាងនឹងព្យាយាមឆ្ងាយពីនាងម្តងបន្តិច…

ភាពស្អាតបំផុតវាស្ថិតនៅលើចិត្តបរិសុទ្ធទៅវិញទេ។

ថ្ងៃទីមួយដែលជួបគ្នា អ្នកដែលមានរូបកាយមិនស្អាតអាចនឹងមិនមានអ្នកក្បែរច្រើន

តែថ្ងៃចុងក្រោយអ្នកដែលមានចិត្តស្អាតនឹងមានមនុស្សនៅក្បែររាប់មិនអស់។

មនុស្សធម៍និងគុណធម៍ដែលនាងរក្សារបានមានសម្រស់ស្រស់ស្អាតជាងសម្រស់ខាងក្រៅដែលនាងខំថែទៅទៀត ហើយក៏គ្មានថ្ងៃសាបសូន្យដែរ។

មាត់អ្នកណា?

មាត់អ្នកណា?

ខ្ញុំនេះប្រេនដ៍និយមលើសសមត្ថភាព

ខ្ញុំនេះញ៉ាំឆ្ងាញ់ហួសហើយ

ខ្ញុំនេះជំពាក់បំណុលគេ

ខ្ញុំនេះជាមនុស្សខ្ជះខ្ជាយមិនចេះសន្សំ

ខ្ញុំនេះមួយថ្ងៃៗចេះតែឯបអប

ខ្ញុំនេះល្ងង់ហួស

ខ្ញុំនេះមាននិស្ស័យអន់មិនសូវសង្វាតធ្វើការអីទេ

ខ្ញុំនេះមិនល្អបែបនេះហើយក៏បែបនោះ….

ខ្ញុំបានធ្វើបែបនោះមែនឬទេ? បើខ្ញុំបានធ្វើមែនតើខ្ញុំត្រូវបកស្រាយហេតុផលទាំងអស់ឲ្យផែនដីទាំលមូលយល់ដែរទេ? រឺក៏បកស្រាយឲ្យត្រឹមអ្នកដែលនិយាយអាក្រក់នោះយល់ទៅក៏បានហើយ?

តើមាត់អ្នកណាដែលនិយាយពាក្យអាក្រក់ពីខ្ញុំនេះ? តើមាត់នេះជាមាត់មនុស្សល្អទេ? ឬមាត់មនុស្សល្អគេសម្រាប់និយាយអាក្រក់ រិះគន់អ្នកដទៃបែបនេះ?

មាត់អ្នកដែលនិយាយអាក្រក់ពីអ្នកដទៃគ្រាន់តែចង់អួតអ្នកស្តាប់ថាខ្លួនគាត់ល្អតែប៉ុណ្ណោះ តែការពិតពាក្យអាក្រក់ដែលចេញពីមាត់របស់អ្នកនោះបានបង្ហាយពីសណ្តានពិតរបស់គាត់ទៅហើយ។

មាត់របស់មនុស្សល្អ មិននិយាយអាក្រក់ពីនរណានោះទេ កុំថាឡើយពាក្យរិះគន់ សូម្បីតែសម្តីទ្រគោះក៏សឹងគ្មានផង។

មនុស្សដែលល្អពិត មិនងាយនឹងគិតអវិជ្ជមានទៅលើអ្នកដទៃឡើយ ហើយមនុស្សដែលឆ្លាតក៏មិនចំណាយការគិតអត់ប្រយោជន៍ទៅវាយតម្លៃមនុស្សតាមតែការនឹកឃើញដែរ ជាពិសេសមនុស្សដែលរវល់ក៏មិនមានពេលអង្គុយនិយាយក្រោយខ្នងគេដូច្នេះដែរ។

និយាយឲ្យបានតិច គិតអោយបានច្រើនទើបជានិស្ស័យរបស់មនុស្សឆ្លាត

ហើយនិស្ស័យរបស់មនុស្សល្អគឺគាត់មិនឲ្យសេចក្តីអាក្រក់ទៅនរណាឡើយ កុំថាឡើយត្រឹមតែពាក្យសម្តី សូម្បីតែការគិតប៉ុនប៉ងធ្វើបាប ឬសងសឹកអ្នកដែលឲ្យទោសគាត់ក៏គាត់មិនគិតដល់ផង។

មនុស្សល្អមិនចាយការស្អប់ តែបាចសាចសេចក្តីស្រលាញ់។ បើចង់បង្ហាញថាអ្នកជាមនុស្សល្អត្រូវខំចាយការស្រលាញ់អឲ្យបានច្រើន។

បើមិនទទួលការកែប្រែទេ ក៏បន្តនិស្ស័យមនុស្សល្អលើតែមាត់ខ្លួនឯងតទៅទៀតចុះ!

អ្នកស្តាប់ អ្នកយល់ គេដឹងហើយថាអ្នកល្អប៉ុនណា។

ស្នេហា

ស្នេហាប្រៀបបានដូចផ្កាស្រពោន បើដៃគូរបស់អ្នកគ្មានឆន្ទៈចង់រស់នៅជាមួយអ្នក

មិនថាអ្នកប្រើការស្រលាញ់ខ្លាំងយ៉ាងណា

មិនថាអ្នកប្រើពេលវេលាយូរប៉ុនណា

មិនថាអ្នកបានលះបង់អ្វីខ្លះ

គ្រប់យ៉ាងគ្រាន់តែជាឩបករណ៍សំរាប់គេកំសាន្ត

បេះដូងរបស់អ្នកមិនមែនជាគ្រាប់ពេជ្រដែលគេត្រូវការ វាគ្រាន់តែជាថ្មមួយដុំដែលគ្មានតំលៃក្នុងភ្នែកគេ

ស្នេហាដែលនៅសល់តែស្រមោល ដូចជាផ្ការោយហើយមិនអាចរីកបាន

គ្មានអភិនិហាអ្វីអោយគេស្រលាញ់អ្នកដូចមុនបានទេ

ភ្លេចគេទៅ!

មនុស្សម្នាក់នោះគេមិនមកវិញទេ……

អតីតកាល

រឿងមួយដែលមនុស្សគ្រប់រូបទទួលស្គាល់គឺ៖

គ្មានអ្នកណាអាចប្តូរអតីតកាលរបស់ខ្លួនបានឡើយ

ចុះបើដឹងថាមិនអាចប្តូរអតីតកាលរបស់ខ្លួនឯងបាន ហេតុអីអ្នកប្រកាន់អតីតកាលរបស់អ្នកដទៃ?

លើលោកនេះគ្មានអ្នកណាចង់រស់ទូលកំហុសចាស់ៗនោះទេ។

ម្នាក់នោះធ្លាប់ជាអ្នកណាមិនសំខាន់

សំខាន់ពេលនេះម្នាក់នោះជាអ្នកណា?

ហើយថ្ងៃមុខនឹងក្លាយជាអ្នកណា?

កាលបើមានអ្នកណាព្រមទទួលយកអតីតកាលរបស់អ្នកក៏មិនមានន័យថា អ្នកនោះនឹងពេញចិត្តទទួលយកភាពអវិជ្ជមានរបស់អ្នកដែរ។

បើចង់ឲ្យគេទទួលយកអតីតកាលរបស់យើងគួរណាយើងរៀនទទួលយកអតីតកាលរបស់គេវិញដែរ។

ជាមនុស្សធម្មតាគ្មានអ្នកណាមិនចេះខុស

បើប្រុសជាមាសទឹកដប់ នារីក៏ជាពេជ្រ

មាសទឹកដប់សម្រាប់យកមកខ្ចប់ពេជ្រនោះអី

យំ

អ្នកទាំងពីរនៅលើម៉ូតូរៀងខ្លួន ខ្ញុំឃើញដៃទាំងគូររបស់នាងខំចាប់ដៃម្ខាងរបស់គេមិនលែង

(ខ្ញុំសម្លឹងមើលពីក្នុងកញ្ចក់ឡាន ខ្ញុំបើកទៅហួសបន្តិច។ ដោយផ្លូវខាងមុខមានរោងការធំមួយសង់បាំងផ្លូវ ខ្ញុំបើកឡានត្រឡប់ក្រោយវិញ)

ខ្ញុំឃើញនាងឱនមុខយំម្នាក់ឯងលើម៉ូតូ…

ខ្ញុំស្មានដឹងថាគេចាកចេញទៅទាល់តែបាន គេមិនស្តាប់ពាក្យអង្វររបស់នាងទេ…

ហេតុអ្វីមនុស្សជ្រើសសាងអនុស្សាវរីយ៍ឈឺចាប់ក្រោមតំណក់ទឹកភ្លៀង? ហេតុអ្វីនាងខំបន្ទាបខ្លួនអង្វរមនុស្សដែលលែងចង់នៅ?

ក្នុងទ្រូងដែលគ្មានបេះដូង ទោះមានបេះដូងក៏អស់ក្តីស្រលាញ់… ចង់បានយកមកធ្វើអី?

ទឹកភ្នែកលាយតំណក់ទឹកភ្លៀង

នាងយំព្រោះនាងមិនចង់បាត់បង់

នាងយំព្រោះនាងរំពឹងបានក្តីអាណិតចុងក្រោយ…

តែម្នាក់នោះទៅហើយ… នាងធ្វើខ្លួនឱ្យកំសត់ធ្វើអី? នាងយំនៅទីសារធារណៈបែបនេះ អ្នកឃើញនាងយំ នឹងអាណិតនាង សើចចំអក ឬហួសចិត្ត ឬមិន សូម្បីតែទុកក្នុងចិត្ត…

នាងយំនៅទីសារធារណៈបែបនេះ នាងមិនខ្មាសគេទេឬ? នាងលែងខ្មាសហើយ ព្រោះនាងឈឺចាប់ជាងសេចក្ដីខ្មាស!

តែទឹកភ្នែកដែលហូរមកនឹងសួរថាមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ឱ្យតម្លៃទឹកភ្នែកនាង? ហេតុអ្វីនាងយំបែបនេះ?

ទោះទឹកភ្នែកប្រៃ តែភ្នែកនាងត្រូវទឹកភ្លៀងធ្វើឱ្យសាបអស់ទឹកភ្នែកលែងមានតម្លៃព្រោះនាងយំស្តាយមនុស្សគ្មានតម្លៃ

ទឹកភ្នែកដូចជាគ្រាប់ពេជ្រ បើជ្រុលជារមៀលចេញពីនេត្រា យ៉ាងហោចនាងត្រូវបានអ្វីឱ្យគាប់ចិន្តាដែរ។

យំចុះ បើអាចបង្វិលចក្រវាឡបាន

យំចុះ បើប្តូចិត្តគេកុំឱ្យទៅបាន

យំចុះ បើអាចប្តូឱ្យចិត្តឈប់ស្រលាញ់គេបាន

យំចុះ បើអាចលាងភាពល្ងង់ដែលមានកន្លងមកបាន

តែបើមិនបាន!

កុំចេះតែយំ កុំចេះតែឱ្យគេឃើញទឹកភ្នែក!

កំសត់ណាស់ដែលទៅអង្វរចិត្តគេកុំឱ្យទៅ

កំសត់ណាស់ដែលត្រូវអង្គុយយំម្នាក់ឯងក្រោមភ្លៀងរលឹម

ប្អូនស្រី…

ហួសហើយដែលបានធ្វើវា.. ខ្មាសគេប៉ុណ្ណឹងបានហើយ។

ដោះលែងខ្លួនឯងពីសេចក្តីអភ័ព្វនេះ ត្រូវខំរឹងមាំ រស់គ្មានគេឱ្យបាន។

អត់មានម្នាក់នោះ ផែនដីមិនទាន់រលាយទេ

រក្សាដង្ហើមរស់ឱ្យប្រសើរ ឱ្យគេស្តាយដែលលែងដៃអូននៅថ្ងៃនេះ។

ប្អូនស្រីរបស់បង… បើយើងមិនមែនជាអ្នកដទៃ ពេលនោះបងមិនឱ្យអូននៅយំម្នាក់ឯងទេ។

ជីវិត

ហត់ដល់ហើយដែលត្រូវមកអង្គុយខ្វល់ថា តើអ្នកណាគិតអីខ្លះពីខ្ញុំ អ្នកណាធ្វើអីខ្លះក្រោយខ្នងខ្ញុំ ឬអ្នកណាបានធ្វើរឿងប្រសើជាងខ្ញុំ។

ជីវិតរបស់ខ្ញុំបើមួយថ្ងៃៗគិតតែរឿងអស់នេះ មិនដឹងថាត្រូវរស់បានយូរប៉ុនណាទេ? ហើយមិនដឹងថារកសុខបានដោយរបៀបណាដែរ។

បើគេគិតមិនល្អចំពោះខ្ញុំ ក៏ត្រូវតែកាត់ចិត្តឱ្យគេទៅតាមការគិតរបស់គេទៅ ព្រោះការគិតរបស់គេមិនមែនជាទង្វើររបស់ខ្ញុំទេ គ្រាន់តែជាអធ្យាស្រ័យនៃចិត្តរបស់គេចំពោះខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ ធ្វើម៉េចបើគេមិនចូលចិត្តខ្ញុំ ទោះខ្ញុំខំធ្វើល្អប៉ុនណាក៏គេគង់មិនគិតឱ្យខ្ញុំល្អជាងគេ ឬជាងមនុស្សដែលគេស្រលាញ់ដែរ។

បើគេស្រលាញ់តែចំពោះមុខ ហើយឱ្យទុក្ខនៅក្រោយខ្នងខ្ញុំ ខ្ញុំក៏មិនអាចធ្វើអ្វីចំពោះមនុស្សចិត្តមិនស្មោះបែបនេះបាន បើដឹងមុន ឬដឹងក្រោយចាត់ទុកថាសំណាង ព្រោះខ្ញុំនឹងបានចាកចេញពីមនុស្សនិស្ស័យមិនល្អ ។

រស់នៅសព្វថ្ងៃគឺរវល់ណាស់ ហត់ណាស់! ហត់ជាងគេ ពិបាកជាងគេគឺប្រជែងនឹងខ្លួនឯងពីម្សិលមិញ មួយថ្ងៃៗគិតថាធ្វើយ៉ាងម៉េចឱ្យខ្លួនឯងល្អប្រសើរជាងខ្លួនឯងពីមុន មានពេលឯណាទៅយកខ្លួនឯងប្រៀបធៀបនឹងអ្នកដទៃដែលគេឡើងដល់ចុងត្នោតទៅហើយនោះ? តែបើទៅប្រៀបធៀប ហើយវង្វេងចង់ទៅចុងត្នោតតាមគេខ្ញុំអាចធ្លាក់បាក់កមិនខាន ព្រោះគោលបំណងរបស់ខ្ញុំគឺចង់ឡើងដល់ចុងស្វាយ ហើយខ្ញុំក៏កំពុងនៅលើដើមស្វាយ មិនអាចសម្រេចលទ្ធផលទៅនៅលើចុងត្នោតបានទេ ហិហិ…

ខំរស់ជាខ្លួនឯងណា៎! អ្នកណាថាអី គិតអី ឱ្យវាទៅតាមអធ្យាស្រ័យរបស់គេចុះ!

កុំរំពឹងដល់ឱ្យគេស្រលាញ់រហូតអី!

មនុស្សច្រើនណាស់ដែលចេញចូលក្នុងជីវិតអ្នក ហើយមិនមានអ្នកណាស្រលាញ់អ្នករហូតដែរ មានត្រឹមតែអ្នកដែលស្រលាញ់អ្នកបានយូរឬឆាប់។

អ្នកស្រលាញ់នេះក៏មិននៅក្បែរយើងរហូតដែរ ព្រោះគាត់ជាប់នៅក្បែរមនុស្សផ្សេងទៀតដែលគាត់ស្រលាញ់ដូចគ្នា។

ហើយមនុស្សដែលកំពុងនៅក្បែរអ្នកនេះ ក៏មិនដឹងថាក្បែរបានយូរប៉ុនណាដែរ។ នៅក្បែរយូរឬឆាប់មិនដឹង នៅក្បែរដោយសារក្តីស្រលាញ់ ឬអ្វីផ្សេងក៏មិនដឹង។

ហ្នឹងណា៎! គេហៅថាជីវិត! ជួបសព្វជួបគ្រប់ ក្តីស្រលាញ់ក្លែងក្លាយ ឬពិតប្រាកដនៅច្របូកច្របល់គ្នា ក្តីស្រលាញ់យូរអង្វែងឬមួយឆាវក៏មិនឆ្ងាយគ្នា។

បែងចែកមិនបានទេថាមួយណាក្លែងក្លាយ មួយណាពិតប្រាកដ មួយណាយូរអង្វែង មួយណាមួយឆាវ។ ពេលវេលាមកដល់ទើបពណ៌ពិតប្រាកដរបស់មនុស្សចាប់ផ្តើមបង្ហាញមក។ ឃើញហើយទទួលមិនបានមានតែឈឺចាប់ខកចិត្ត បើទទួលបានក៏មិនមែនមានន័យថាមិនឈឺ គ្រាន់តែឈឺក្នុងកម្រិតដែលអាចទប់ទល់បាន។

រឹងមាំណា! ប្រាប់ខ្លួនឯងជានិច្ចឱ្យត្រៀមចិត្តរួចជាស្រេចក្នុងការទទួលការពិត និងអ្វីថ្មីៗដែលកើតមាន។

កុំជ្រួលច្របល់! នៅឱ្យស្ងៀមៗហើយចាំមើលវាកើតឡើង ឱ្យច្បាស់ថាវាបែបណា ហើយក៏គ្រាន់តែប្រាប់ខ្លួនឯងតាមក្រោយថា វាអ៊ីចឹងហើយ ទទួលវាទៅ!

បើឈឺខ្លាំងត្រូវខំព្យាបាលចិត្ត!

កុំទន់ជ្រាយ បើចង់ជាឆាប់!

ការប្រជែង

កន្លែងណាមានមនុស្ស កន្លែងនោះមានការប្រជែង។ ទោះយើងចង់ស្ងាត់ក៏គេមិនព្រមស្ងាត់ យើងឱ្យគេឈ្នះ គេឈ្នះមិនស្កប់។

អត់មានអីក្រៅពីពាក្យថា ជាងគេ លើសគេ

មនុស្សចូលចិត្តរស់នៅជាមួយអំនួត និងភាពលោភ មនុស្សខ្លួនឯងបង្វក់ខ្លួនឯងឱ្យឆ្គួត។

បើយកពេលដែលចោលភ្នែកមើលអ្នកដទៃហើយច្រណែន ចង់ជាន់គេកុំឱ្យឡើងលើសអ្នក ទៅខំគិតរកចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្លួនឯងហើយខំអភិវឌ្ឍន៍ឲ្យបានប្រសើរ អ្នកនឹងប្រសើរដោយសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ។

វាខ្មាសណាស់ដែលខំទៅច្រណែនគេ ហើយខំស្វះស្វែងបន្ទាបគេ និងខំឱ្យខ្លួនបានលើសគេ ទាំងដែលគេមិនដែលខ្វល់ មិនដែលចាប់អារម្មណ៍អ្វីដែលអ្នកចង់បាន ហើយត្រដរធ្វើគ្រប់វិធីទាំងល្អទាំងអាក្រក់ ព្រោះតែការប្រជែង។

សម្រាកខ្លះទៅ! បើមិនហត់ទេ ក៏អាចធ្វើឱ្យអ្នកប្រើសៃប្រសាទនឹងការប្រជែងនេះដែរ។ ចង់ឈ្នះទៅណា? រស់គង់តែស្លាប់ ម៉េចចាំបាច់សល់ឈ្មោះឱ្យគេស្អប់?

ជាមនុស្ស នរណាក៏មានសេចក្តីលោភ តែបើអ្នកបណ្តោយឲ្យវាមានហួសហេតុពេក វាអាចធ្វើឱ្យអ្នកវិនាសបាន។

ជាមនុស្ស ចង់រស់នៅបានសុខកុំលង់ក្នុងការប្រជែងពេក ហត់ណាស់! សម្រាកខ្លះទៅ!

ម្តាយអ្នកក្រមានកូនអ្នកមាន

ព្រឹកម៉ោង៨.២០នាទី ខ្ញុំបង្ខំខ្លួនឯងឲ្យក្រោកចេញពីភាពគេងកម្ចិល។ ចេញមកក្រៅបន្ទប់ស្រូបយកថាមពលពន្លឺព្រះអាទិត្យ

ទេសភាពពេលព្រឹកនៅតែស្អាតបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ ពណ៌បៃតងគឺជាពណ៌ដែលខ្ញុំចូលចិត្តសម្លឹងបំផុត ព្រោះវាជាអាហារសុខភាពនៃភ្នែករបស់ខ្ញុំ។

តែព្រឹកនេះ អាហារសុខភាពរបស់ភ្នែកមានបង្គប់ភាពឈឺចាប់ដល់ចិត្តរបស់ខ្ញុំហើយ។

តើម្តាយអ្នកណាគេ កំពុងលុកលុយបឹងកំប្លោកនោះ?

ម្តាយអ្នកណាគេកំពុងដើរបេះបន្លែទៅលក់ទាំងហាលថ្ងៃ?

ព្រោះគាត់ជាម្តាយអ្នកដទៃអ្នកមិនឈឺទេ តែបើជាម្តាយអ្នក តើអ្នកអាចឈឺខ្លះទេ? គិតបន្តិចទៅមើលតើម្តាយរបស់អ្នកគាត់លំបាកអ្វីខ្លះដើម្បីភាពប្រសើររបស់អ្នក?

អ្នកកំពុងតែហ៉ឺហាដល់មិនហ៊ានឱ្យគេដឹងថាមានម្តាយជាអ្នកលក់បន្លែទេមែនទេ?

អ្នកកំពុងខឹងដែលម្តាយមិនអាចផ្តល់ភាពហ៉ឺហាលើសគេឲ្យអ្នកបានតើមែនទេ?

ចុះអ្នកកើតមកធ្វើកូនគាត់ធ្វើអី? កើតមកដណ្តើមភាពហ៉ឺហា ភាពស្រស់ស្អាតរបស់គាត់ធ្វើអី? ព្រោះកាលគាត់មិនទាន់មានអ្នក គាត់ស្រស់ស្អាត គាត់ហ៉ឺហាណាស់ តែពេលនេះ អ្វីដែលគាត់មាន អ្វីដែលគាត់ធ្វើ គឺសម្រាប់តែបំពេញបំណង និងក្តីសុខឱ្យអ្នកប៉ុណ្ណោះ។

ប៉ុណ្ណឹងហើយមិនស្កប់ស្កល់ទៀត!

សួរខ្លួនឯងផង មានគុណសម្បត្តិអីខ្លះដែលត្រូវឱ្យគាត់ធ្វើគ្រប់យ៉ាងដើម្បី? ធ្លាប់រអៀសខ្លួនខ្លះទេ ដែលមិនធ្លាប់ផ្តល់អ្វីសោះឱ្យគាត់ក្រៅការទាមទារ និងបន្ទោសគាត់គ្រប់ពេល?

បើអ្នកគ្រាន់បើជាងគាត់ កុំបន្ទោសម្តាយអ្នកក្រអី! ធ្វើឱ្យម្តាយអ្នកក្រមានកូនអ្នកមានវិញទៅ! មានយ៉ាងណាកុំភ្លេចគុណ

ឆ្នាំក្រោយ

នៅពេលដែលគេគ្រប់គ្នាកំពុងជួបជុំសើចសប្បាយ ខ្ញុំនៅទីនេះម្នាក់ឯងកំពុងឯកាយ៉ាងខ្លាំង។

មនុស្សដែលស្រលាញ់ខ្ញុំ មនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់មិនអាចនៅទីតែមួយជាមួយខ្ញុំ។ ពួកយើងហត់នឿយដើម្បីជីវភាព ពួកយើងឯកាមួយឆ្នាំហើយ មួយឆ្នាំទៀត ពួកយើងមិនបានជួបជុំមិនបានសើចដូចគ្រួសារដទៃ។

ផែនដីតែមួយ តែមនុស្សរស់នៅក្នុងជីវភាពខុសៗគ្នា មិនអាចបន្ទោសនរណាបានទេ។ ជីវិតនិមួយៗកើតមកជាមួយពាក្យតស៊ូ តិចឬច្រើនក៏ព្រោះសំណាង។

សំណាងនេះជាពាក្យត្រូវជឿ តែមិនត្រូវផ្តេកផ្តួលឡើយ ដូច្នេះហើយទើបតម្រូវឱ្យមនុស្សត្រូវធ្វើការតស៊ូឱ្យបានច្រើន។

មិនតូចចិត្តទេដែលមិនទាន់បានសម្រាកដូចគេ ឆ្នាំនេះហួសហើយ ចាំឆ្នាំក្រោយទៀតក៏បានដែរ ឱ្យតែពួកយើងមានឆន្ទៈ ថ្ងៃមួយពួកយើងនឹងបានជួបជុំដូចគេមិនខាន។

ឆ្នាំនេះឯកាមួយឆ្នាំទៀតចុះ ឆ្នាំក្រោយសន្យាមិនឯកាទៀតឡើយ ពេលមានជីវភាពប្រសើហើយពួកយើងនឹងជុំគ្នាវិញ។

អានអត្ថបទនេះហើយកុំបានតែធូរចិត្តណា៎! ប្រឹងប្រែងទៅដល់គោលដៅឱ្យបានឆាប់ៗ កុំសន្យាមួយឆ្នាំហើយមួយឆ្នាំទៀតណា៎

ជូនពរអ្នកកំពុងនៅឆ្ងាយពីគ្រួសាររីករាយចូលឆ្នាំខ្មែរតាមរយៈការទំនាក់ទំនងតាមបច្ចេកវិទ្យាទាន់សម័យ។ ដោយក្តីស្រលាញ់

ខ្ញុំជឿ

អណ្តាតខ្ញុំសាុំនឹងរសជាតិល្វីងរបស់កាហ្វេ ខ្ញុំលែងទទួលដឹងថាកាហ្វេល្វីងប៉ុនណា។

គេថាកាហ្វេខ្មៅល្វីងណាស់ គេថាញ៉ាំកាហ្វេធ្វើទុក្ខខ្លួនណាស់

គេប្រកែកញ៉ាំកាហ្វេមិនបាន។

វាដូចទៅនឹងមនុស្សដែលមកប្រាប់ខ្ញុំថា គេកំពុងពិបាកណាស់ គេហត់ណាស់ គេពិបាកទៅមុខទៀត។

ស្តាប់ទុក្ខសោករបស់គេ ដៃកាន់កែវកាហ្វេខ្មៅលើកផឹក

ខ្ញុំទទួលបានរសជាតិល្វីងខ្លះៗវិញ តែខ្ញុំនៅតែអាចលេបភាពល្វីងចូលទៅក្នុងពោះ។

កាហ្វេល្វីង តែវាបន្សល់ភាពផ្អែមក្រោយពេលខ្ញុំបានលេបភាពល្វីងចូលពោះអស់។ ខ្ញុំទ្រាំលេបទុក្ខសោកប្រចាំថ្ងៃ ព្រោះខ្ញុំរំពឹងថា ថ្ងៃមួយសុភមង្គលនឹងមកតាមក្រោយ។

ស្តាប់ការប្រកែកមិនញ៉ាំកាហ្វេរបស់មនុស្សមួយចំនួន ធ្វើឱ្យខ្ញុំមានការទុកចិត្តលើខ្លួនឯងកាន់តែច្រើន។

ខ្ញុំពូកែ! ព្រោះខ្ញុំអាចញ៉ាំកាហ្វេខ្មៅមិនដាក់ស្ករបាន ទាំងដែលមនុស្សមួយចំនួនមិនព្រមញ៉ាំកាហ្វេ។

ខ្ញុំពូកែ! ព្រោះខ្ញុំអាចប្រឈមទុក្ខប្រចាំថ្ងៃ ទាំងដែលមនុស្សមួយចំនួនកំពុងកំសាកនឹងបញ្ហាតូចតាច។

ខ្ញុំដឹងថាខ្លួនឯងរឹងមាំណាស់ បើទោះជាពេលខ្លះខ្ញុំហត់បន្តិច តែខ្ញុំមិនដែលចង់ឈប់ដើរទេ។ ខ្ញុំជឿជាក់លើសមត្ថភាពរបស់ខ្លួនឯង ការខំប្រឹងប្រែងកន្លងមក ខ្ញុំជឿណាស់ទៅលើផលដែលខ្ញុំតែងទទួលបាន តិចឬច្រើនវាទៅលើការខំប្រឹងប្រែង និងសំណាងរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំជឿថា បើខ្ញុំមិនឈប់ ខ្ញុំនឹងនៅតែទទួលបានផលទាំងនោះទៀត។