ព្រឹកម៉ោង៨.២០នាទី ខ្ញុំបង្ខំខ្លួនឯងឲ្យក្រោកចេញពីភាពគេងកម្ចិល។ ចេញមកក្រៅបន្ទប់ស្រូបយកថាមពលពន្លឺព្រះអាទិត្យ
ទេសភាពពេលព្រឹកនៅតែស្អាតបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ ពណ៌បៃតងគឺជាពណ៌ដែលខ្ញុំចូលចិត្តសម្លឹងបំផុត ព្រោះវាជាអាហារសុខភាពនៃភ្នែករបស់ខ្ញុំ។
តែព្រឹកនេះ អាហារសុខភាពរបស់ភ្នែកមានបង្គប់ភាពឈឺចាប់ដល់ចិត្តរបស់ខ្ញុំហើយ។
តើម្តាយអ្នកណាគេ កំពុងលុកលុយបឹងកំប្លោកនោះ?
ម្តាយអ្នកណាគេកំពុងដើរបេះបន្លែទៅលក់ទាំងហាលថ្ងៃ?
ព្រោះគាត់ជាម្តាយអ្នកដទៃអ្នកមិនឈឺទេ តែបើជាម្តាយអ្នក តើអ្នកអាចឈឺខ្លះទេ? គិតបន្តិចទៅមើលតើម្តាយរបស់អ្នកគាត់លំបាកអ្វីខ្លះដើម្បីភាពប្រសើររបស់អ្នក?
អ្នកកំពុងតែហ៉ឺហាដល់មិនហ៊ានឱ្យគេដឹងថាមានម្តាយជាអ្នកលក់បន្លែទេមែនទេ?
អ្នកកំពុងខឹងដែលម្តាយមិនអាចផ្តល់ភាពហ៉ឺហាលើសគេឲ្យអ្នកបានតើមែនទេ?
ចុះអ្នកកើតមកធ្វើកូនគាត់ធ្វើអី? កើតមកដណ្តើមភាពហ៉ឺហា ភាពស្រស់ស្អាតរបស់គាត់ធ្វើអី? ព្រោះកាលគាត់មិនទាន់មានអ្នក គាត់ស្រស់ស្អាត គាត់ហ៉ឺហាណាស់ តែពេលនេះ អ្វីដែលគាត់មាន អ្វីដែលគាត់ធ្វើ គឺសម្រាប់តែបំពេញបំណង និងក្តីសុខឱ្យអ្នកប៉ុណ្ណោះ។
ប៉ុណ្ណឹងហើយមិនស្កប់ស្កល់ទៀត!
សួរខ្លួនឯងផង មានគុណសម្បត្តិអីខ្លះដែលត្រូវឱ្យគាត់ធ្វើគ្រប់យ៉ាងដើម្បី? ធ្លាប់រអៀសខ្លួនខ្លះទេ ដែលមិនធ្លាប់ផ្តល់អ្វីសោះឱ្យគាត់ក្រៅការទាមទារ និងបន្ទោសគាត់គ្រប់ពេល?
បើអ្នកគ្រាន់បើជាងគាត់ កុំបន្ទោសម្តាយអ្នកក្រអី! ធ្វើឱ្យម្តាយអ្នកក្រមានកូនអ្នកមានវិញទៅ! មានយ៉ាងណាកុំភ្លេចគុណ