ចាប់កំណើតមកហើយគឺត្រូវតែព្រមទទួលទុក្ខក្នុងជីវិត កើតមកភ្លាមក៏ត្រូវគេធ្វើឱ្យយំភ្លាម នោះហើយជាទុក្ខតំបូងបំផុតរបស់ជីវិត។
ចង់រស់ឱ្យបានពេញមួយជីវិត ពេលខ្លះពិតជាហត់ណាស់ ចង់ឱ្យជីវិតដល់ត្រើយគ្រប់គ្នាត្រូវហែលឆ្លងសមុទ្រពីត្រើយម្ខាងទៅម្ខាងទៀត។
ការចុះទឹកដោយឈានជើងស្តាំ ឬឆ្វេងមុន គឺសុទ្ធតែព្រមទទួលដឹងថាខ្លួនប្រាណនឹងសើមហើយ តែបើមិនព្រមសើមខ្លួន ធ្វើយ៉ាងណាបានទៅដល់ត្រើយ?
បើអ្នកមិនចេះហែលទឹក អ្នកនឹងឆាប់លង់ស្លាប់ទាំងមិនដល់ត្រើយ
បើអ្នកចេះហែលទឹកហើយ អ្នកក៏ត្រូវខំហែលរហូតដល់ជួបទូកទំនេរមួយ។
ហែលយូរ ហត់ខ្លាំង អ្នកក៏ចង់បានទូកដែលអ្នកដ៏ទៃកំពុងតែមាន…
ទូកទំនេរមិនទាន់មកទេ ទូកគេជិតដៃអ្វីម្ល៉េះ?
អ្នកដែលកំពុងនៅលើទូកប្រហែលភ្លេចចេះហែលទឹកទៅហើយ
អ្នកដែលកំពុងនៅលើទូកនោះដូចជាមិនមែនមានតែម្នាក់…
ដាច់ចិត្តទេបើទាញដណ្តើមទូកនោះមកហើយ បណ្តោយឱ្យមនុស្សនៅលើទូកទាំងនោះត្រូវលង់ទឹកស្លាប់?
ហែលទឹកយូរហើយប្រហែលហត់ណាស់ហើយ មានដឹងខ្លួនទេថាអ្នកកាន់តែជំនាញហែលទឹក?
ខំហែលបន្តិចទៀតអ្នកប្រហែលនឹងបានជួបទូកដែលល្អសមនឹងភាពជំនាញរបស់អ្នក។
ហេតុអ្វីត្រូវដណ្តើមទូកធ្លុះធ្លាយនោះ?
បើមនុស្សលើទូកមិនបានថែទូក ឬទូកមិនអាចទៅមុខបានល្អ ទុកឱ្យមនុស្សនិងទូកនោះដោះស្រាយគ្នាទៅតាមឯកជនភាពរបស់គេទៅ។ សង្កត់ចិត្តឱ្យបានដើម្បីរក្សាភាពថ្លៃថ្នូរបស់អ្នក ហែលឱ្យដល់ត្រើយ! បើទោះជាថ្ងៃក្រោយនៅតែគ្មានទូកចម្លង។