#សៀវភៅតូចល្មមជាមួយចំណងជើងពណ៌មាសអមដោយការចនាក្របមុខយ៉ាងស្អាត ចំណងជើង«អនុស្សាវរីយ៍34ឆ្នាំ» រចនាក្របខាងក្រោយគួរអោយគន់ជាមួយនឹងការរំលេចទៅដោយពាក្យមួយឃ្លាដែលសរសេរថា «ឆាកជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗមិនដឹងថាវែងឬខ្លីប៉ុនណាទេ តែអ្វីដែលគួរធ្វើគឺ ការរក្សាការចងចាំល្អៗ»។ #មួយឃ្លានេះវាកក់ក្តៅបំផុតសម្រាប់មនុស្សយើង។
អានហើយត្រជាក់ចិត្តណាស់ហើយអ្វីដែលពិសេសមួយទៀតនោះគឺ អ្នកក៏ចង់បង្កើតស្នាដៃនេះមួយដែរ។
សង្ឃឹមថ្ងៃមួយអនុស្សាវរីយ៍28ឆ្នាំនឹងចេញឆាប់ៗនេះដែរហើយហាសហា៎មិនហ៊ានអួតទេតែសុំលាក់ទុកបញ្ចេញថ្ងៃពិសេសសម្រាប់ខ្លួនឯង។
#អានចប់ហើយអរគុណរឿងល្អៗទាំងឡាយដែលតែងចូលមកក្នុងឆាកជីវិតខ្ញុំ។
#អរគុណដូចគ្នារឿងមិនល្អទាំងឡាយដែលបានចូលមកក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំដូចគ្នា អរគុណកន្លងមកដែលអ្នកបានជួយអោយខ្ញុំរឹងមាំ។
#សុំទោសអតីតកាលដែលមិនល្អអើយខ្ញុំត្រូវលាដៃដោះលែងអ្នកអោយចាកចេញទៅឆ្ងាយពីខ្ញុំហើយ។
តើអ្នកណាទៅដែលមិនមានអតីតកាលនោះ?
ប្រសិនបើខ្ញុំសួរអ្នក! អ្នកនឹងឆ្លើយថាមាន ។ បើខ្ញុំអោយអ្នករំឮកច្បាស់ណាស់ អ្នកនឹងរៀបរាប់វាចេញមក ហើយភាគច្រើនអ្នកនឹងនិយាយប្រាប់ខ្ញុំតែរឿងកម្សត់ៗជាច្រើនដែលអ្នកបានឆ្លងកាត់កន្លងមក ។ ពេលនោះច្បាស់ណាស់ថាទឹកមុខរបស់អ្នកនឹងមិនញញឹមឡើយ ។ កូនសៀវភៅដ៏តូចច្រលឹងមួយនេះប្រកដណាស់ថានឹងមិនចង់អោយអ្នកវិលត្រលប់ទៅរកអតីតកាលដែលមិនមានការចងចាំល្អៗនោះទេ។
#ផ្នត់គំនិតបងស្រីអ្នកនិពន្ធ រតនាថ្វីត្បិតតែចង់ទាញយើងអោយនឹកឃើញពីទិដ្ឋភាពអតីតកាលក៏ពិតមែនតែអ្វីដែលគាត់បានសរសេរវាបានផ្តល់នូវមេរៀនជីវិតមួយសម្រាប់យើងនោះគឺ #អ្នកគួរតែចេះរីករាយនឹងទទួលយកទុកនៅអតីតកាលដែលជាការចងចាំល្អៗអោយបានច្រើន ត្រូវហ៊ានលាដៃលែងចិត្តអោយរឿងអាក្រក់ៗវាទៅតាមសម្រួល ទទួលយកតែរឿងល្អៗមកធ្វើជាការចងចាំក្នុងជីវិត។
ឆាកជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗមិនដឹងថាវែងឬខ្លីប៉ុនណានោះទេ តែអ្វីដែលអ្នកគួរធ្វើគឺការរក្សាការចងចាំល្អៗ។
ចង់សូនជីវិតមួយដែលពោរពេញទៅដោយភាពរីករាយ និងសុភមង្គលអ្នកគប្បីរៀនបំភ្លេចរឿងដែលមិនសប្បាយចិត្ត ហើយរក្សាការចងចាំល្អៗ។
ដោយក្តីស្រលាញ់រាប់អានពីខ្ញុំ ខ្ញុំសុំភ្ជាប់អត្ថបទខ្ញុំនៅទីនេះមួយដើម្បីកំដរស្នាដៃបងស្រីផងណា៎។
….. វាជាសំណេរនិយាយពីភរិយារបស់ខ្ញុំ ។
គាត់ជាព្រះនាងតូចវីរីយ៉ារបស់ខ្ញុំ ។
………
ជីវិតគឺជាការតស៊ូ ។ ការអត់ធន់ និងការខិតខំព្យាយាមក្នុងជីវិតវានឹងធ្វើអោយយើងអាចចាកចេញពីទុក្ខលំបាកបាន ហើយក៏អាចអោយយើងស្វែងរកនូវសេចក្តីសុខឃើញមិនខាន។
ទម្រាំនឹងមានថ្ងៃនេះខ្ញុំបានឆ្លងកាត់រាប់ការលំបាក ។ ☺️ជីវិតជាកូនស្រីរស់នៅក្នុងត្រកូលគ្រួសារក្រីក្រម្តាយឪពុកមានជំងឺរស់នៅក្នុងខ្ទមកំសត់ធ្វើស្រែចម្ការ ធ្វើត្នោត ពិតជាមិនសង្ឃឹមថាអាចរស់នៅសមរម្យនឹងបានទទួលការរាប់អានពីមនុស្សរស់នៅជុំវិញជាច្រើនបែបនេះនោះទេ ។
អរគុណទេវតាដែលជួយឲ្យការលំបាកខ្លាចជាការខិតខំប្រឹងតស៊ូ☺️ ។ ខ្ញុំចាំបានពេលខ្ញុំចូលរៀននៅថ្នាក់បឋម ខ្ញុំរៀនបានល្អដោយអាចជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ1លេខ2ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ តែការរៀនសូត្ររបស់ខ្ញុំមានការលំបាកបន្តិចម្តងៗនៅពេលចូលរៀនអនុវិទ្យាល័យ នឹងលំបាកបំផុតដែលស្ទើរតែបោះបង់ចោលទៅហើយនោះ គឺរៀនថ្នាក់វិទ្យាល័យ។ខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរ17km ទៅមកមួយថ្ងៃរហូតដល់34km ។ ម៉ែធ្លាក់ខ្លួនឈឺបងៗត្រូវបង្ខំចិត្តចាកចេញពីគ្រួសារទៅរកលុយនៅភ្នំពេញ ។ រីឯបន្ទុកការងារក្នុងគ្រួសារត្រូវបានធ្លាក់មកលើខ្ញុំរ៉ាប់រង ។
សាលាឆ្ងាយត្រូវងើបតាំងពីម៉ោងបួនកន្លះព្រឹកដើម្បីធ្វើការងារបន្តិចបន្តួចញាំបាយកករួចទើបអាចទៅរៀនបាន (17kmមិនមែនជិតឯណា) ។ ចេញពីសាលាវិញត្រូវធាក់កង់កាត់ក្តៅស្ទើរតែខ្យល់ដួលតាមផ្លូវម្តងៗព្រោះយើងជាក្មេងស្រី ។ មកដល់ផ្ទះហើយត្រូវដុតភ្លើងស្ករបណ្តើរញាំបាយបណ្តើរពេលខ្លះលាយទឹកភ្នែកក៏មាន។
នៅពេលរៀនរសៀលម្តងវិញ ទៅសាលាកាត់ក្តៅតែបានត្រលប់មកវិញល្ងាចត្រជាក់តែយប់រហូត ។ នៅពេលទៅរៀនតាមផ្លូវពួកយើងត្រូវទទួលរងនូវទុក្ខលំបាកជាច្រើនណាស់ ។ណាមួយបើកង់ខូចគ្មានលុយធ្វើទេ ។ ភ្លៀងក្តៅធ្វើឲ្យឈឺ សម្ពាធផ្លូវចិត្តស្ទើរតែលះបង់ចោលទៅហើយ ជីវភាពគ្រួសារក៏កាន់លំបាកគ្មានអារហារញាំឆ្ញាញ់ៗដូចគេ។ #រំឮកឃើញកាលនោះលំបាកបន្តិចមែនតែវាជាការចងចាំដ៏ល្អមួយមិនអាចបំភ្លេចបាន ទាំងមិត្តភាពនៅតែជាការចងចាំល្អបំផុត។
តែទោះជាយ៉ាងណាជីវិតគឺជាការតស៊ូ ។ ខ្ញុំបានលះបង់គ្រប់យ៉ាងរហូតធ្វើឲ្យក្តីស្រមៃក្លាយជាការពិត ។
ក្រោយប្រលងបាក់ឌុបជាប់ខ្ញុំបានប្រលងជាប់ជាគ្រូបង្រៀនអនុវិទ្យាល៏យ ។ កាលនោះមានបេក្ខជនច្រើនជាង1000នាក់ហើយរើសយកតែ25នាក់តែប៉ុណ្នោះ ។ តែទេវតាបានជួយអោយខ្ញុំជាកូនអ្នកក្ររស់នៅក្នុងជីវិតអវិជ្ជមានបានស្គាល់ការងារមួយដែលមនុស្សជាច្រើនបានអោយតម្លៃ។ រៀនចប់វគ្គ2ឆ្នាំខ្ញុំក៏បានចេញធ្វើជាគ្រូបង្រៀន ។ ខ្ញុំបានទៅបង្រៀននៅអនុវិទ្យាល័យស្វាយរមៀតស្រុកកញ្ច្រៀចដែលទីនោះវាកាន់តែឆ្ងាយពីផ្ទះម្តងទៀត ។ អ្វីៗដែលកើតមាននៅទីនោះគឺជាការចាប់ផ្តើមវិថីជីវិតថ្មីមួយទៀត។ លោកគ្រូអ្នកគ្រូ អ្នកស្រុក និងកូនសិស្សបានទទួលខ្ញុំយ៉ាងកក់ក្តៅ ។ ស្នាមញញឹមថ្មីមួយនេះជាការចងចាំល្អមួយទៀតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ នៅឆ្នាំ2013 ខែឧសភា ថ្ងៃទី28 ខ្ញុំបានរៀបការ នឹងបុរសម្នាក់ដែលគាត់មិនសូវស្អាតសម្រាប់អ្នកដទៃតែស្អាតសម្រាប់ខ្ញុំ តែគាត់ជាមនុស្សម្នាក់ដែលល្អ។ គាត់ក៏ជាអតីតមិត្តរបស់ខ្ញុំដែរតែទើបមានចិត្តលើគ្នានៅេពលរៀនថ្នាក់ទី12 ។និយាយត្រង់នេះខ្ញុំឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំធ្លាក់ក្នុងឈុតឆាកស្នេហាក្នុងអំឡុងឆ្នាំប្រលងទៅវិញ ។ ពុំធ្លាប់យល់សោះកន្លងមកថាអ្វីទៅជាសេចក្តីស្នេហា? ធ្លាប់ឃើញមិត្តភក្តិ ឬមើលរឿង ស្តាប់ល្ខោនរឿងស្រាប់តែខ្លួនឯងផុងជាប់ខ្លួនទៅលើរឿងនេះទៅវិញ។ ……ម្យ៉ាងហាសហា៎លោកប្តីខ្ញុំកាលនៅរៀនគាត់crush នារីណាក៏ខ្ញុំដឹងដែរ។ …….
ប៉ុន្តែអ្នកដឹងទេថាខ្ញុំត្រូវជម្នះរាល់ការលំបាកជាច្រើន ។ ថ្វីត្បិតខ្ញុំមានស្នេហាក៏ពិតមែន តែវាមិនបានរំខានអារម្មណ៍របស់ពួកយើងនោះទេ ។ ម្នាក់ៗខំរៀនខំរកអណាគតរហូតដល់មានលំនឹងជីវិតទើបចាប់ដៃគ្នាបង្កើតគ្រួសារមួយ។
មួយឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំក៏ផ្លាស់ប្តូរសាលា មកបង្រៀននៅ វិទ្យាល័យហ៊ុនសែនអង្គរសវិញម្តង ។ ហើយក៏ជាឆ្នាំដែលខ្ញុំទទួលបានចំណងដៃស្នេហាថ្មីមួយទៀតគឺកូនប្រុសណារ៉ុង ។ ថ្វីត្បិតមានការងារទាំងអស់គ្នាតែប្រាក់ចំណូលគ្រួសារខ្ញុំនៅ3ឆ្នាំដំបូងរស់នៅក្នុងជីវិតអវិជ្ជមាន គឺមិនមានសល់លុយកាក់អីច្រើនទេមានតែជំពាក់គេថែម ។ ព្រោះកូនតូចបៅទឹកដោះគោ នឹងឈឺរហូត ។ នៅចុងឆ្នាំ2015 ប្តីរបស់ខ្ញុំប្រលងជាប់គ្រូបង្រៀនកម្រិតឧត្តមហើយគាត់ត្រូវទៅរៀនមួយឆ្នាំទៀត ។ លុយកាក់ត្រូវចាត់ចែងយ៉ាងលំបាក ។
មួយឆ្នាំបន្ទាប់ទើបខ្ញុំមានជីវភាពល្អប្រសើរឡើងវិញក្រោយប្តីរបស់ខ្ញុំរៀនចប់និងត្រលប់មករស់នៅជុំគ្នាវិញ។នៅឆ្នាំ2017 ថ្ងៃទី1ខែសីហាខ្ញុំក៏ទទួលបានកូនស្រីម្នាក់ទៀតគេឈ្មោះវតីពេលនេះអាយុគាត់ជាង2ខួបហើយតែកូនៗខ្ញុំរពឹសណាស់។ នៅឆ្នាំ2018 ការចងចាំមួយថ្មីល្អមួយទៀតក៏ចូលមកក្នុងជីវិតខ្ញុំគឺខ្ញុំប្រលងជាប់វគ្គពន្លឿននឹងកំពុងត្រៀមខ្លួនជាគ្រូកម្រិតឧត្តមនៅឆ្នាំថ្មីនេះហើយ។
នៅពេលនេះជីវិតខ្ញុំកំពុងត្រៀមយករឿងល្អៗជាច្រើននៅបច្ចុប្បន្នដើម្បីអោយអតីតកាលរបស់ខ្ញុំថ្មីពោរពេញទៅដោយការចងចាំល្អៗ ។
មានគ្រួសារតូចមួយហើយកំពុងរស់នៅសាមញ្ញ តែក៏មានសុភមង្គលធំធេងណាស់ដែរហើយ។ ជីវិតគ្រួសារពេលខ្លះមិនមែនល្អគ្រប់មនុស្សរហូតទេ ។ វាអាស្រ័យនៅលើទង្វើរ ការយកចិត្តទុកដាក់ ផ្តល់ពេលវេលា ផ្តល់ក្តីស្រលាញ់ និងរៀនយល់ពីចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ។
ជាចុងក្រោយខ្ញុំមានពាក្យមួយចង់និយាយគឺ ជាមនុស្សស្រីមុនជ្រើសរើសគ្រួសារអ្នកត្រូវមើលពីអត្តចរិត និងចំណេះដឹងរបស់មនុស្សជាមុនសិនមុនពេលគិតទៅលើសម្រស់។
អរគុណមនុស្សជាច្រើនដែលផ្តល់គុណធម៌ដល់ខ្ញុំនឹងបង្រៀនឲ្យខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សល្អ។
អរគុណសម្រាប់ការអាន។ អត្ថបទ copy ពី«លាង សារ៉ង»។
ដោយក្តីស្រលាញ់ពីខ្ញុំ( Chanraksmey Thy)