ទើបតែបែកបាក់ពីសង្សារ ម៉ានីនស្រងេះស្រងោចតូចចិត្តខ្លួនឯងដែលតែងតែជួបមនុស្សប្រុសក្បត់ចិត្ត។ នាងសំងំនៅក្នុងបន្ទប់មិនព្រមចេញក្រៅទៅណា ក្រៅតែពីធ្វើការព្រោះជាភារៈចៀសមិនបាន។
យប់មួយដែលឈឺចាប់បំផុត ម៉ានីនរើប្រអប់ដាក់របស់ចាស់ៗចេញមក។ ក្នុងប្រអប់នោះមានឃើញមានសៀវភៅកំណត់ហេតុរបស់នាង… នាងបើកសៀវភៅនោះអាន នឹកឃើញរឿងកន្លង នាងយំយ៉ាងខ្លាំង ដៃរបស់នាងហែកសៀវភៅទាំងនោះចោល ដោយមិនបញ្ជាពីខួរក្បាល នាងប្រមូលយករបស់ចាស់ដែលសង្សារ ឱ្យយកមកកម្ទេចចោលទាំងកំហឹងហើយនិយាយម្នាក់ឯង។
“ម៉ានីន! ខ្ញុំសុំទោសដែលតែងតែជ្រើសយកបុរសមិនល្អមកដាក់ក្នុងបេះដូងឯង ខ្ញុំសន្យាម្នាក់នេះចុងក្រោយហើយដែលបានឈ្មោះជាសង្សារ ហើយខ្ញុំនឹងរកគ្រប់វិធីមិនឱ្យឯងខូចចិត្តយូរដូចកាលមុនៗទៀតទេ ខ្ញុំនឹងរកឱ្យបានមនុស្សប្រុសល្អម្នាក់មករៀបការជាមួយឯងក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ ឈប់យំណាម៉ានីន!”
ជូតទឹកភ្នែកស្អាត ម៉ានីនប្រមូលកម្ទេចអនុស្សាវរិយ៍ដាក់ប្រអប់ហើយបិទជិត យកចេញទៅចោលក្រៅផ្ទះទាំង យប់។ ព្រឹកឡើងម៉ានីនក្រោកតាំងពីព្រលឹមរត់ហាត់ប្រាណនៅតាមមាត់ទន្លេមុខព្រះបរមរាជវាំង នាងមានអារម្មណ៍ស្រស់ថ្លាជាងពីយប់។ បន្ទាប់ពីបញ្ចេញញើសដោយកីឡា ម៉ានីនរៀបខ្លួនក្នុងសម្លៀកបំពាក់បែបសុភាព។ នាងបើកឡានចេញទៅផ្សារឡាក់គីតាមប្របដងវិថីព្រះសីហនុចូលទិញមីយើងមួយកេះ និងទឹកផ្លែឈើម៉ាលីបួនប្រាំប្រអប់ បន្ទាប់មកក៏បន្តរបើកឡានទៅវត្តសំពៅមាស។ ម៉ានីនយករបស់ដែលទិញនោះមករៀបចំដាក់ប្រគេនព្រះសង្ឃដោយមានតាអាចារ្យនិងយាយជីជួយណែនាំផង បន្ទាប់ពីទទួលធម៌ឱវាទពីព្រះសង្ឃហើយម៉ានីនក៏ប្រែខ្លួនមកតាអាចារ្យនិងយាយជីដែលបានជួយធុរៈនាងមុននោះ និងដកលុយដប់ម៉ឺនមកបែងចែកជូនពួកគាត់។
ក្រោយបានទទួលពរពីតាយាយហើយនាងថ្លែងអំណរគុណទៅពួកគាត់
- ចៅអរគុណលោកតាលោកយាយដែលបានជួយធុរៈចៅមុននេះ។
- មិនអីទេចៅវាជាកិច្ចរបស់តា។
- យាយសប្បាយចិត្តឃើញក្មេងៗដូចចៅនេះចេះចូលវត្តធ្វើបុណ្យ។ លោកយាយសរសើរ។
- ចា៎លោកយាយ ពេលមិនសប្បាយចិត្តខ្ញុំនឹកឃើញមុនគេគឺមកវត្តហើយ ទើបបានស្ងប់ចិត្តខ្លះ ។
- ល្អហើយចៅដែលចេះជ្រើសផ្លូវត្រូវ។
- មែនហើយចៅ បើមិនសប្បាយចិត្តចូលចៅធ្វើបុណ្យដាក់ទានឱ្យបានច្រើន។
- ឃើញអ្នកដទៃសប្បាយចិត្តដោយទានរបស់ចៅ នោះចៅក៏បានសប្បាយចិត្តដូចគ្នា។ លោកតាញញឹមបង្ហាញស្នាមជ្រួញ មើលមុខយាយ និងមើលទៅម៉ានីន។ លោកយាយមានប្រសាសន៍បន្ត៖
- ធ្វើតែល្អទៅចៅ បុណ្យនឹងជួយចៅវិញមិនខាន។
ម៉ានីនញញឺមទន់ស្រាលដាក់ដូនចាស់ទាំងពីរ៖
- ចា៎! ចៅយល់ហើយលោកតា លោកយាយ ចៅជំរាបលាសិនហើយ។
ក្រោយលាដូនចាស់ទាំងពីរ ម៉ានីនថ្វាយបង្គំលាព្រះពុទ្ធរូប និងព្រះសង្ឃហើយក៏ចេញទៅវិញ។ ចងចាំពាក្យទូន្មានល្អៗរបស់តាយាយទាំងពីរ មានីនតែងឆ្លៀតដាក់បាតព្រះសង្ឃនិងធ្វើទានជាមួយជនខ្សត់ខ្សោយ។
មួយអាទិត្យហើយដែលម៉ានីនប្រតិបត្តិល្អជាប្រចាំបែបនេះ។ ថ្ងៃនេះតាមផ្លូវទៅធ្វើការកំពុងឈប់ចាំស្តុបមានក្មេងសុំទានមកគោះកញ្ចក់ឡានសុំលុយ ម៉ានីនដកប្រាំរយរៀលឱ្យទៅក្មេងម្នាក់នោះ ស្តុបខៀវល្មមនាងក៏ចេញទៅទៀត។ ទំនងជាឃ្លានតិចៗដែរម៉ានីនឈប់ឡានមុខហាងនំបុ័ងប្រ៊េដថក ចូលទិញកាហ្វេខ្ចប់និងនំក្រូសង់មួយដើម្បីញ៉ាំតាមផ្លូវទំរាំដល់កន្លែងធ្វើការរបស់នាង។ ទើបតែទិញហើយដើរមករកឡានវិញនាងឃើញអ្នកសុំទានចំណាស់ម្នាក់ទំនងគួរឱ្យអាណិត នាងដើរទៅជិតហើយដកលុយមួយពាន់រៀលឱ្យអ្នកសុំទានម្នាក់នោះ។ អ្នកសុំទានមើលទៅមានតែខោអាវរញ៉េរញ៉ៃ ឈរសម្លឹងម៉ានីនមួយសន្ទុះទើបលាដៃទទួលលុយ ម៉ានីនប្លែកកាយវិការអ្នកសុំទានម្នាក់នេះបន្តិចតែនាងមិនចាប់អារម្មណ៍ច្រើនក៏បែរខ្លួនដើរចេញ តែអ្នកសុំទាននោះហៅនាងឱ្យឈប់។
- ក្មួយ! ក្មួយឈប់សិន។ ម៉ានីនងាកមករម្ចាស់សំឡេងជាមួយអារម្មណ៍ផ្សេងៗ។
- ចា៎? មីងមានការអីដែរ?
ជាមួយចម្លើយតប អ្នកសុំទានស្ងាត់បន្តិច រួចហើបមាត់ស្នើអ្វីម្យ៉ាងពីនាង ព្រមគ្នាជាមួយដៃលើកចង្អុលរបស់ក្នុងដៃយួររបស់នាង។
- ខ្ញុំចង់ផឹកកាហ្វេនោះ ហើយសុំនំនោះផងព្រោះខ្ញុំឃ្លានខ្លាំង។
ម៉ានីនឈរទ្រឹង បញ្ចេញស្នាមញញឹមតូច មុននឹងហុចស្បោងអាហារពេលព្រឹកសម្រាប់ខ្លួនឯងជូនទុគ៌តជននោះ រួចក៏ដើរទៅឡានវិញទៅ។ ចំណែកអ្នកសុំទានចំណាស់ម្នាក់នោះទទួលទានពីម៉ានីនទាំងមិនអរគុណហើយឈរមើលនាងដើរទៅឡាននិងបើកឡានចេញរហូតដល់ផ្លូវបត់។
អង្គុយក្នុងការិយាល័យ ភ្នែកផ្ចង់ទំព័រឯកសារ ដៃចាប់ម៉ៅហ៍ អូសចុះឡើង ខួរក្បាលនាងចាប់គិត ពោះចាប់ផ្ដើមកូរ ទើបនាងដឹងខ្លួនថា ព្រឹកមិញមិនទាន់មានអ្វីហូរចូលពោះ។ ម៉ានីនមិនសៅហ្មងអីព្រោះនាងសប្បាយចិត្តនិងការធ្វើល្អរបស់នាងទៅជាទម្លាប់ គ្រាន់តែគិតដល់ថាអ្នកទទួលទានពីនាងហើយគេបានផុតទុក្ខនិងរីករាយម៉ានីនមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយ ពោះក៏ឈប់កូរ។
បួនអាទិត្យហើយដែលម៉ានីននៅតែបន្តរធ្វើបុណ្យដាក់ទានបែបនេះ សុខៗនាងក៏ស្រាប់តែភ្ញាក់សួរខ្លួនឯង “ហ្អាក! ខ្ញុំដូចជាភ្លេចខូចចិត្តហើយ?” តាមពិតចិត្តធម៌របស់នាងកន្លងមកនេះជាអានុភាពអ្វីម្យ៉ាងដែលធ្វើឱ្យនាងចាកពីភាពខូចចិត្តបានដោយងាយនាងរៀនយល់ពីកម្ម និងកុសល នាងអាចទទួលស្គាល់ការពិតហើយក៏ចៀសចាកពីការឈឺចាប់ព្រោះស្នេហាក្បត់របស់នាង។
ថ្ងៃសុក្រនេះម៉ានីនមានអារម្មណ៍ល្អណាស់ព្រោះតែក្លិនភាយនៃថ្ងៃចុងសប្តាហ៍បានមកដល់ នាងគ្មានអារម្មណ៍ធ្វើការសោះ។ នាងឆាប់សម្រាកពីការងារបន្តិច ដើម្បីទៅញ៉ាំកាហ្វេនៅហាងមួយដែលឧស្សាហ៍ទៅជាមួយសង្សារចាស់កាលពីនៅស្រលាញ់គ្នា នាងមានបំណងចង់តេស្តខ្លួននាងនៅខូចចិត្តទៀតអត់ តែគ្មានសូម្បីបន្តិច។ ម៉ានីនអង្គុយញ៉ាំកាហ្វេដោយចិត្តរីករាយតាមរបៀបមនុស្សឯករាជ្យ និងចិត្តធម៌របស់នាង នាងតែងមានទឹកមុខញញឹមព្រោះគ្រប់ពេលនាងតែងតែរាប់ និង រំឭកខ្លួននាងថាបានធ្វើអំពើល្អអីខ្លះក្នុងថ្ងៃនេះ។ បណ្តែតអារម្មណ៍ម្នាក់ឯងអស់ចិត្តហើយម៉ានីនហៅបុគ្គលិកគិតលុយនឹងហ្អាលទៅផ្ទះវិញ។ បុគ្គលិកហាងដើរមកជិតម៉ានីនលំទោនបន្តិចប្រាប់ទៅម៉ានីនថា៖
- អត់ទោសបង ការចំណាយរបស់បងមានគេបង់រួចហើយ។
- ហ្អាក អ្នកណាគេ? (ម៉ានីន ភ្ញាក់)
ចប់សម្ដីអ្នកបម្រើក្នុងហាង ម៉ានីន ឆ្ងល់ក្នុងចិត្ត ជាមួយភ្នែករំពៃរកមនុស្សធម៌នោះ។
- បាទបងប្រុសនោះគាត់ថាគាត់ស្គាល់បងស្រី ហើយគាត់ទុកក្រដាក់តូចមួយនេះឱ្យបង។ បុគ្គលិកហុចក្រដាសមកម៉ានីន។
ម៉ានីនទទួលយកក្រដាស់តូចនោះមកលាមើលឃើញតែអក្សរ “Love” ។ ចម្ងល់បានចាក់ដោតខួរក្បាលនាងរហូតផុសជាសំណួរទៅបុគ្គលិកវិញ
- តែប៉ុន្នឹងទេ?
- បាទ! តែប៉ុន្នឹងទេបង។
ម៉ានីនធ្វើមុខឆ្ងល់ៗកាន់ក្រដាសតូចនោះដាក់ចូលកាបូបហើយនាងដើរចេញទៅ។ តាំងពីថ្ងៃនោះមកការចំណាយប្រចាំថ្ងៃរបស់ម៉ានីនភាគច្រើនត្រូវមនុស្សអក្សរ “Love” លួចបង់ឱ្យរហូត។ ពេលខ្លះម៉ានីនដូចជាខ្លាចមនុស្សលាក់មុខម្នាក់នោះ ពេលខ្លះម៉ានីនក៏ចង់លេងជាមួយម្នាក់នោះដែរ។ បួនអាទិត្យហើយដែលម៉ានីនតាមរកមុខមនុស្សម្នាក់នោះ