ពេលខ្លះអស់សង្ឃឹម
មិនដឹងថាត្រូវរស់បែបនេះដល់ពេលណាទៀតទេ។
អារម្មណ៍ពេលខ្លះពិតជាទន់ជ្រាយណាស់។
ខ្ញុំឯកា! ខ្ញុំហេហាល! ខ្ញុំស្រាប់តែបន់ឲ្យមានមនុស្សម្នាក់ដែលចាំតែនៅទីនេះដើម្បីខ្ញុំ
ជួយខ្ញុំគ្រប់បញ្ហា ស្តាប់គ្រប់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ។
បើមានម្នាក់នោះមែនតើល្អណាស់មែនទេ?
ប្រហែលជាល្អហើយ! ចុះប្រសិនបើមិនមាន?
មិនមានក៏ហីទៅ! ខ្ញុំក៏នៅតែអាចរស់បាន
ខ្ញុំទន់ជ្រាយតែមួយភ្លែតទេ មនុស្សឯណាមិនចេះហត់?
ហត់ហើយគ្រាន់តែសម្រាកបន្តិច បើឯកា ក៏ទៅធ្វើអីដែលចិត្តចង់ធ្វើទៅ
មិនពិបាកសោះគ្រាន់តែធ្វើឲ្យខ្លួនឯងសប្បាយចិត្ត
គ្រាន់តែផ្តល់ស្នាមញញឹមមួយនៅលើមុខនេះ។
បើគ្មាននរណាស្រលាញ់ខ្ញុំ ខ្ញុំស្រលាញ់ខ្លួនឯងក៏បាន!
ខ្ញុំជឿថាមានតែសេចក្តីស្រលាញ់ចំពោះខ្លួនឯងទេ ទើបជាកម្លាំងចិត្តពិសេសឲ្យខ្លួនឯងខំដើរទៅមុខបាន
ហើយក៏មានតែភាពជឿជាក់លើខ្លួនឯងដែរ ដែលធ្វើឲ្យខ្លួនឯងរឹងមាំ។
តាមពិតទៅខ្ញុំរឹងមាំណាស់ មិនដឹងថាហេតុអីសុខៗអស់សង្ឃឹម? តាមពិតខ្ញុំគួរតែសប្បាយ ព្រោះគិតៗទៅខ្ញុំបានធ្វើរឿងសមបំណងជាច្រើន
គ្រាន់តែពេលខ្លះខ្ញុំភ្លេចរាប់ចូលការចងចាំតែប៉ុណ្ណឹង។
ឱ! នរណាខ្លះអាចធ្វើបានដូចជាខ្ញុំ?
ខ្ញុំ ពេលនេះមិនមែនតំណាងឲ្យអ្នកនិពន្ធរតនាទេ
គឺជាអ្នកកំពុងអានទៅវិញទេ។
កុំអស់សង្ឃឹមណា៎ អ្នកពូកែណាស់! រឹងមាំបន្តទៀតណា៎
