អនុស្សាវរីយ៍៣៤ឆ្នាំ
“ចង់សូនជីវិតមួយដែលពោរពេញទៅដោយភាពរីករាយ និងសុភមង្គល អ្នកគប្បីរៀនបំភ្លេចរឿងដែលមិនសប្បាយចិត្ត ហើយរក្សាការចងចាំល្អៗ។ ” អានដល់ចំណុចនេះខ្ញុំភ្ញាក់ខ្លួនដូចគេទះ3ដៃ។ ខ្ញុំ តែងតែស្ញប់ស្ញែងជីវិតគេដែលរីករាយ និងជោគជ័យ ហើយតែងសោកសៅពេលអានសៀវភៅបងៗសរសេរពីជីវិតគាត់។ ជីវិតពួកគាត់ ហាក់បីដូចជាពិបាក ក្រោយមកក៏ជោគជ័យ ខ្ញុំក៏លួចយំសម្រក់ទឹកភ្នែកជាច្រើន មិនមែនយំច្រណែនទេ ប៉ុន្តែ យំអាណិតខ្លួនឯងដែលជួប
រឿងយ៉ាប់ៗមិនចេះចប់មិនចេះហើយច្រើនជាងអ្វីដែលពួកគាត់បានជួប ទាំងដែលខ្លួនឯងអាយុទើបត្រឹមប៉ុណ្ណឹងសោះ។ អរគុណច្រើន ដល់បងស្រីស្អាត អ្នកនិពន្ធ រតនា ដែលតាក់តែងកំណត់ហេតុនេះឡើង ធ្វើ ឲ្យ ខ្ញុំ ខំគិតស្រមៃដល់រឿង
រ៉ាវល្អៗ កាលពីខ្ញុំនៅតូច។ គិតចុះឡើងទើបនឹកឃើញថាខ្ញុំក៏មានរឿងល្អខ្លះដែរ ត្បិតដល់ធំពេញវ័យជួបទុក្ខសោកច្រើន ក៏អាចឃើញចំណុចល្អគួរចងចាំ និងមនុស្សល្អៗគួររក្សាក៏ច្រើនគួសម។ ខ្ញុំ សរសេរ ច្រើននេះមិនប្រាថ្នាឲ្យនរណាអានទេ គ្រាន់តែ ចង់ទុកជាការចងចាំ និងរំលឹករៀងរាល់ឆ្នាំតាមរយៈហ្វេសបុកនេះប៉ុណ្ណោះ។ ខាងក្រោម នេះជាឃ្លាដែលខ្ញុំចូលចិត្តអានច្រើនដង÷
រឿងល្អៗដែលធ្វើឲ្យអ្នកសើចអាចមានមិនច្រើនដូចរឿងដែលធ្វើឲ្យអ្នកយំនោះទេ។ កម្រទើបមានតម្លៃ!
លាដៃលែងចិត្តឲ្យរឿងអាក្រក់ៗវាទៅតាមសម្រួលទទួលយកតែរឿងល្អៗមកធ្វើជាការចងចាំក្នុងជីវិត។